Bubba Gump & Blowhole

Vanuit de lucht is het verschil tussen de twee eilanden direkt zichtbaar. We zitten wederom in een dertigzitter en die vertrok vanaf Gate 1 van Moloka’i Airport; ik heb nauwlettend gekeken maar zag nergens een Gate 2, dus het had ook gewoon The Gate kunnen heten. Maui daarentegen heeft een behoorlijk uitgestrekte airport, met een veelheid aan gates mét heuse slurven! en grote parkeerplaatsen van alle autoverhuurbedrijven. In Moloka’i was het kantoortje van Alamo een veredelde portacabin (waar overigens voor de deur wel een parkeerplekje is gereserveerd voor de Employee of the Month - - terwijl het personeel bestaat uit twee man sterk) – hier stappen we een grote gekoelde ruimte in waar je net als in een pretpark met geleidepaaltjes tot rijvorming gedwongen wordt. In de ontvangsthal zien we vier bagagebanden, twee Starbucksvestigingen, eetgelegenheden en winkeltjes.

Eenmaal onderweg vermoeden we dat de levensstandaard op Maui ook hoger ligt dan die op Moloka’i. Grote, goed onderhouden huizen met mooi aangelegde tuinen zetten hier meteen al de toon. De route naar ons hotel bestaat uit een kustweg met prachtige bellevues over de oceaan. Het is trouwens ook bloedheet en onze verbrande kuiten hebben het zwaar te verduren zodra we de auto uitstappen om even van het uitzicht te genieten. Nou ja, gewoon doorbikkelen maar.

In Lahaina (aan de westkust van Maui) droppen we onze bagage bij het hotel en we gaan op zoek naar een brunchgelegenheid, want eten is er vandaag nog niet van gekomen en het is al half elf geweest. De keus valt op de Bubba-Gump Shrimp Co., inderdaad, de naam van het garnalenbedrijfje dat Forrest Gump uit de gelijknamige film met zijn vriend Bubba opzette. Het hele restaurant ademt de film: overal hangen foto’s van scenes uit de film, op de muur staan citaten geschilderd, de heren- en damestoiletten heten respectievelijk Forrest en Jenny, en het bedienend personeel (joviaal als altijd in Amerikaanse restaurants: “aloha you guys, how are y’all doing today?”) doet tussen de bedrijven door een quizje waarbij de gast getest wordt op zijn kennis van de gebeurtenissen in de film. Een beetje over de top natuurlijk, maar voor mij als filmliefhebber toch wel erg lollig. Tijdens onze brunch hebben we uitzicht op de oceaan: zeilbootjes varen voorbij en in de verte vliegt een parasailer hoog in de lucht achter een motorbootje aan.

Na de lunch wandelen we nog even door de straatjes van Lahaina. Het is een gemoedelijk kustplaatsje maar wel duidelijk op de toerist gericht: veel winkeltjes met zwem- en surfspullen, veel winkeltjes met souvenirs. Daarom is het extra leuk om iets te zien dat nog uit pretoeristische tijden stamt (en dat ‘stamt’ mag letterlijk genomen worden…): een gigantische Banyan Tree. In april 1873 werd deze 2,5 meter hoge boom - vers uit India - geplant om het 50-jarig bestaan van de christelijke missie in Hawaii te gedenken. Tegenwoordig is de boom ruim 18 meter hoog, heeft behalve een enorme centrale stam nog 12 andere stammen en bedekt ruim 60 strekkende meter van het plein aan Front Street waar hij staat. Toch apart dat je hele markten en feesten onder één boom kunt organiseren!

Na een bezoekje aan een missionarissenhuis uit ca. 1830 en de plaatselijke gevangenis uit ca. 1850 stappen we in de auto en vervolgen de kustweg naar het noorden (we zijn via de zuidkant gekomen). Als je hier forens bent vervloek je waarschijnlijk deze weg maar voor de toerist is het genieten: er staat een flink windje en dat zorgt voor een lekkere golfslag en een hoop kabaal als het water tegen de rotskust slaat. Die rotskust bestaat uit lavasteen - want Maui bestaat in feite uit twee vulkanen die aaneengesmolten zijn – en die is heel grillig van vorm: maar net hoe het ooit afgekoeld en opgedroogd is. Met enige moeite (want daarin is Hawaii nog wat minder Amerikaans dan het vasteland: de bewegwijzering naar bezienswaardigheden laat hier nog wel wat te wensen over) vinden we datgene waar we naar op zoek waren: The Blowhole.

Nou klinkt dat op zijn minst een beetje pornografisch maar dat is het geenszins… deze Blowhole is een gat in het lavalandschap waardoor zeewater met grote kracht omhoog gestuwd wordt als het geen andere kant meer uit kan. Van enige afstand is dat ‘wel aardig’ om te zien maar een korte hike later (ook zo on-Amerikaans: er is helemaal geen aangelegd wandelpad met grote waarschuwings-borden die de staat van alle verantwoordelijkheid vrijwaren – dat zal wellicht niet lang meer duren want de Blowhole heeft zijn eerste slachtoffer geëist: een sukkelige toerist dacht een maand of twee geleden dat het wel een goed idee was om er lekker dichtbij te gaan staan en werd opgeslokt; zijn weduwe eist nu genoegdoening omdat “het gevaar van de Blowhole niet goed genoeg stond aangegeven´. Ik zou hierop willen zeggen: pfffffffffffffffff) kun je van ‘wel aardig’ echt niet meer spreken: dit is fantastisch, geweldig en ontzagwekkend. Het water wordt soms wel tot 30 meter hoog gestuwd en veroorzaakt een prachtig soort geiser, die dan onmiddellijk oplost in een grote waternevel. Vanuit een bepaalde hoek is er in de mist ook steeds een regenboog te zien. Hier kun je gewoon uren naar kijken – en luisteren, want uiteraard gaat dit schouwspel gepaard met eerst een donderend, dan een sissend en dan een klaterend geluid. Ik heb een hoop foto’s geschoten maar weet nu al dat geen enkele daarvan het echte beeld recht aan zal doen.