Kunst, kunst, VEEL kunst

Ik kom een beetje langzaam op gang vandaag. Slapen is hier een beetje problematisch; ik kan namelijk kiezen uit drie opties. (1) Slapen met het raam dicht en de airco op nul. Dat heb ik geprobeerd en daar werd ik bepaald muf in het hoofd wakker van; (2) Slapen met het raam open. Erg verfrissend is dat niet als het overdag 29 graden is geweest; (3) Slapen met het raam dicht en de airco aan. Toen ik dit wilde proberen schrok ik zo van het lawaai van de airco dat ik hem snel weer afzette - bovendien had ik meteen visioenen van tranende ogen en een stijve nek na een nachtje in windkracht acht.

Het is dus optie 2. Maar thuis lig ik in doodse stilte en het hotel ligt aan een drukke straat dus gedurende de nacht wil het wel eens voorkomen dat ik wakker word van gillende sirenes, piepende remmen, pompende hiphop en achterlijke motorrijders die het nodig vinden om tijdens het stationair draaien bij een stoplicht hun knalpot nog even een extra jengel te geven. Bovendien heb ik geregeld ruzie met het beddengoed. Erg uitgerust zie ik er dus niet uit na een weekje Chicago; maar ja, dat slapen we er thuis wel weer bij.

Om 11.20 uur ben ik bij het Art Institute en de superlatieven die ik erover gehoord heb zijn volledig terecht: wat een collectie is hier te zien, het is werkelijk ongelooflijk. Alle stromingen zijn vertegenwoordigd, van oude Hollandsche (of zoals ik op een van de kaartjes zie staan: Netherlandish?!) meesters waar ik nog nooit van gehoord heb via interessant en quasi-interessant design tot de minimalistische en kubistische crap die wat mij betreft niet meer verdient dan een plek in een openbaar urinoir.

Het is een interessante ontdekkingsreis want als je zaal na zaal overvoerd wordt met kunst (of wat daarvoor doorgaat) ga je op den duur scannen als je een zaal betreedt; je oog wordt vanzelf getrokken naar een doek. Zo ben ik er vandaag achter gekomen dat ik Monet en Renoir erg mooi vind, en dat onze eigen Vincent ook best leuke dingen heeft gedaan met een kwast. En ik heb er een nieuwe held bij: Ivan Albright. In deze meneer met zijn macabere schilderstijl ga ik me nog eens verder verdiepen.

Erg grappig vind ik het trouwens dat ik op een gegeven moment een blik werp op een sorry-hoor-maar-is-dit-nou-kunst-videoinstallatie en voordat ik me geirriteerd afwend nog net de naam van de kunstenaar op het kaartje lees: het is Baldessari, wiens foto’s ik een paar dagen geleden al zo irritant vond in het Museum of Contemporary Photography. In deze meneer heb ik dus duidelijk geen verdere interesse!

Na uren slenteren (altijd funest) door het Institute kan ik om 16.30 uur bijna niet meer op mijn benen staan, dus houd ik het qua schildercultuur gezien voor vandaag en ga ik op weg naar de cinematografische cultuur: even een filmpje pakken. Deze keer in het iets minder mainstreame Century Center dat een stuk noordelijker in de stad ligt. Als ik na de voorstelling om 21.15 uur buiten sta is het donker en dus een uitstekende gelegenheid (not to mention de LAATSTE gelegenheid) om Chicago’s skyline vanaf de grond in het donker te fotograferen. Op dus naar de Museum Campus, waar ik eerder deze week al overdag van het uitzicht heb genoten. Gelukkig heb ik met voorbedachten rade nu wel mijn statiefje meegenomen dus hopelijk komen er een paar knappe plaatjes in het fotoboek terecht.

Op de weg terug naar het hotel kom ik het ene stereotype na het andere tegen: achter me loopt een latina met grote oorringen in een blote outfit op witte hoge hakken het telefonisch uit te maken met haar vriendje (“fuck you, you motherfucker, you don’t fucking talk to me like that”), op het perron van de El zijn er black brothers te over die gekleed gaan in veel te grote spijkerbroeken met het kruis op de knieen en wier outfit wordt gecompleteerd door de onvermijdelijke pet die niet om het hoofd sluit maar erbovenop balanceert (“yo, I already told you wassup man!”) en ik kan mijn lachen bijna niet houden als in de El tegenover me een cowboy plaatsneemt. Getierlantijnde puntlaarzen, strakke spijkerbroek met een strak T-shirt erIN gestopt zodat zijn riem met enorme, gedecoreerde gesp (met afbeelding van een stier met grote hoorns) vooral goed zichtbaar is, en uiteraard een onvervalste cowboyhoed.