Bruiloft in de grote moskee

Aan het ontbijt zalft Karen Carpenter door de luidsprekers dat " it's lovely weather for a sleigh ride together with you" terwijl de lucht buiten blauw is en de temperatuur zo rond 28 graden. Vandaag ga ik eerst kijken of een zakenrelatie die ik al jaren aan de telefoon heb (Mary Chan genaamd) ook op kantoor aanwezig is. Ja, op zaterdag: ze is eigenlijk gepensioneerd maar is voor de zaterdagochtenden en in de schoolvakanties van de kinderen van collega's teruggekomen. Het bedrijf in kwestie zit in de Golden Mile Tower, op loopafstand van het hotel. Dat klinkt behoorlijk posh maar als ik er binnenstap is het een beetje een morsige verzameling van winkeltjes en kantoortjes, alle van niet meer dan 10 tot 15 m2. Ook Daechun Silup, het bedrijfje waar ik moet zijn, blijkt een onooglijk kantoortje in plaats van de met marmer behangen suite die ik eigenlijk voor ogen had. Mary is er helaas niet, maar Amy Cho wel, de dochter van de baas. Haar heb ik ongeveer 9 jaar geleden een keer in Nederland gezien, bij ons op kantoor. Ze is een ogenblik flink in verwarring (begrijpelijk, aangezien ik mezelf natuurlijk niet had aangekondigd), maar de begroeting is dan allerhartelijkst en binnen 3 tellen heb ik een lunchafspraak te pakken.

Amy is van Koreaanse afkomst dus dit is een prachtige gelegenheid om Koreaans te eten, dat heb ik nooit eerder op. Het wordt een bouillon met reepjes rundvlees, paddestoelen en veeeeel groenten (jippie, eindelijk!), die aan tafel op een grote gaspit wordt gekookt - hypervers dus - , met witte sticky rice en een reeks kleine bijgerechtjes. Zeer smakelijk en Amy is erg onderhoudend gezelschap dus dit is aangenaam verpozen. Ik ben blij dat ik voor Mary EN voor Amy een blik stroopwafels heb meegebracht!!

Na de lunch zet Amy me af bij Arab Street in de Kampong Glam, het moslim/Maleis-Indiase gedeelte van de stad. Ook hier zijn er shophouses te vinden en ze hebben net een andere "touch" dan die in Chinatown, dat is heel leuk om te zien. In deze wijk staat ook de gigantische Sultan-moskee (ruimte voor 5000 gelovigen!) die open is voor bezoekers/toeristen. Uiteraard gaan de schoenen weer uit en ik krijg een lang groen gewaad aan om mijn blote armen te bedekken. Ik mag (gratis, hier wel) foto's maken en ik stiefel een beetje door de zijgang (als niet-moslim en niet-man mag ik niet in het centrale gedeelte komen). Er zit een groepje vrouwen vlak buiten het centrale gedeelte en dat verbaast me want de vrouwen bidden boven.

Als ik de andere zijgang heb gehad en wil terugkeren naar mijn schoenen zie ik dat nog meer vrouwen zich verzameld hebben, en wat verderop op het tapijt zit een groepje mannen. Blijk ik zomaar bij een trouwceremonie te staan! Temidden van de kleurrijk gesluierde vrouwen zit een jonge vrouw in wit gewaad, met gehenna'de handen en voeten en een bosje bloemen in de hand. In het midden van de mannenkring een jongeman in traditioneel gewaad met hoofddeksel. Er wordt gesproken in Maleis of Indiaas en Arabisch dus helaas kan ik het niet verstaan maar na het luisteren naar de ... (tja, de plaatselijke imam misschien, of een andere hoogwaardigheidsbekleder in deze moskee? of misschien het hoofd van de familie?) en het prevelen van wat gebeden mogen bruid en bruidegom naar elkaar toe gaan. Toen de ceremonie begon aarzelde ik een beetje om foto's te maken maar niemand zei iets of stuurde me weg hoewel ik hier natuurlijk weinig te zoeken heb. En nu de vrouwen me zien glimlachen omdat ik gewoon zo blij ben voor het jonge paar gebaren enkelen dat ik wat dichterbij moet komen om een foto te nemen. "Did you get a good angle?" vraagt eentje er zelfs, wat schattig. Ik krijg zelfs een brede glimlach van de gom recht in de lens. Aangezien ik geen moslims in de vriendenkring heb is dit denk ik een once in a lifetime experience. Geluk hebben!

Na de ceremonie trek ik verder door de wijk waar onder andere ook de oude Istana staat, het voormalig paleis van de Sultan van Maleisie. Hoewel het een prachtig pand is denk ik bij een " paleis van de Sultan" toch aan wat meer over-the-top grandeur. Het is nu een cultureel centrum geworden maar niet geopend vandaag.

Wanneer de zon ondergaat ga ik naar Little India - dat is dan meteen om de hoek bij het hotel. Little India heeft voor mij een stuk minder charme dan Chinatown en de Kampong Glam en dat heeft voornamelijk te maken met het feit dat alle winkeltjes (vooral kleurrijke sari-stoffen, horloges en sieraden, met name van het geelgoud dat ik afschuwelijk vind maar dat op de huid van Indiase vrouwen wel mooi staat) aan een ontzettend drukke vierbaansweg liggen in plaats van in voetgangersgebied. Uitlaatgashappen maakt het slenteren toch minder aangenaam.