Pieken en dalen

We overwegen even om vandaag één van de eilandjes in de nabijheid van Guernsey te bezoeken (Sark en Herm zijn beide met de ferry vanuit St Peter Port te bereiken, beide autovrij en beide bij uitstek geschikt om te bewandelen), maar de herinnering aan de uitzichten van onze eerste wandeldag winnen het toch van de nieuwsgierigheid: we willen allebei toch eigenlijk wel heel erg graag nog een stuk van de zuidkust met zijn kliffen en vergezichten belopen.

Dat betekent wel dat we nogmaals de excercitie willen doen die een paar dagen terug zo jammerlijk mislukte. Met kloppend hart en gekruiste vingers gaan we op weg naar de halte van de bus die ons naar het zuidoosten moet brengen… om er eentje voorbij te zien razen zodra we de deur van ons huisje achter ons dicht trekken. Wat?! Gelukkig is het vals alarm (misschien een exemplaar dat klaar was met zijn shift ofzo) want een minuut of tien later komt onze bus aanrijden. En yay, hij is niet vol dus we mogen zomaar naar binnen!

Guernsey presenteert zich – zeer terecht – als eiland voor wandelaars en dat is ook duidelijk te zien aan de bezetting van de bus. We hebben de afgelopen dagen wel enkele locals gespot (in schooluniform, of met boodschapjes, en in elk geval op casual schoeisel), maar de meeste mensen die hier in de bus stappen zijn collectief voorzien van de hele assortiment dat bij de Bever verkocht wordt, afgetopt met in de hand een kaart van het eiland. Je moet een beetje doorhebben hoe de bussen hier werken èn je moet ècht op tijd bij je halte staan, maar dan heb je hier voor die kippeneindjes absoluut geen huurauto nodig. En voor die ene pond per rit hoef je het ook niet te laten.

We starten op de plek waar we op de eerste dag zijn gestopt en uiteraard maak ik daar even gebruik van de openbare toiletten. Ook zo geweldig hier: bij elke stop langs een wandelroute kun je plassen! Kom daar in Nederland maar eens om. En dan hebben ze hier ook nog eens voldoende papier hangen, worden die pleetjes zelfs tweemaal daags schoongemaakt, je kunt er nog nuttige info opdoen over wie je hier moet bellen als je denkt dat je een soa hebt, en hier en daar krijg je ook op de opwekkende berichten als “all you need to know about bowel cancer is to look in HERE” met een dikke pijl richting toiletpot. Op twee plekken hebben we zelfs meegemaakt dat er ontzettend fancy wasbakken staan die 1. zeep geven – 2. warm water genereren – 3. je handen drogen : en dat allemaal terwijl je je knuistjes op dezelfde plek houdt!

Gisteren hebben we de hele dag géén regenjasjes aangehad en dat record hopen we vandaag te evenaren; we beginnen in elk geval veelbelovend want we zien hele stukken blauwe lucht en de zon schijnt uitbundig. Hoog bovenop de kliffen hebben we een fantastisch uitzicht over de zee in de verte en de baai beneden met zijn zand, rotsen en turquoise ondiepe water, dus we staan veelvuldig stil om het toch maar vanaf elke mogelijke hoek vast te leggen. Omdat de kustlijn zo grillig is, is er na elke bocht weer iets anders moois te ontwaren beneden, maar ook bovenop de kliffen zijn de plaatjes de moeite waard: enorme landhuizen met een prachtig aangelegde tuin, de meest waanzinnig gevormde bomen die na tientallen jaren uiteindelijk hebben moeten toegeven aan de wind en hun takken één kant op laten groeien, en langs het pad waarop we lopen is het geheel van wuivende pluimen, knalgeel koolzaad, paarse distels, rotsen, muurtjes en klimop een feest voor het oog.

Maar het is hard werken! Behalve bovenop de kliffen lopen dalen we ook meermaals af richting strandjes en kades en dat gaat grotendeels via vrij forse traptreden. Uiteraard is naar beneden niet zo’n punt, maar op de stukken naar boven is het nogal aanpoten. En zo kan het gebeuren dat we steeds dezelfde koppies van andere wandelaars onderweg zien. We lopen langs een koppel dat zit uit te puffen, en later lopen zij ons weer voorbij als we ergens in een geweldige zonnige baai een stukkie taart eten (taarten bakken, dat kunnen ze hier best goed hoor). En steeds als we wat hoger staan zien we wandelaars die even op adem staan te komen, of moed staan te verzamelen voor de volgende traptreden. Op een gegeven moment komt een jogger ons voorbij – op een stukje waar het redelijk OK te lopen is… maar deze meneer heeft ook ergens een setje treetjes moeten bedwingen! respect hoor – en hij bedankt ons hijgend als we even voor hem uit de weg gaan. Binnen enkele minuten komt hij echter weer teruggerend, dus ik roep “Hello again! Did you forget something?” “Yes… my brain!” is het nogal gevatte antwoord. Hopelijk heeft hij het ergens weer opgepikt want op de rest van de route zien we hem niet meer.

Tegen het einde van onze tocht van vandaag is de lucht volledig betrokken en als we bij een bushalte langs de weg richting het westen staan (na in totaal 10,7 kilomter wandelen met een kleine 300 meter hoogteverschillen op en neer) begint het zachtjes te regenen. De bus die aan komt rijden is niet de goeie voor ons, maar de chauffeur zegt: “Stap maar in, ik ga tot de luchthaven en daar kun je wachten in een overdekte abri”. Prima, dat doen we! Als ik in mijn rugzak grijp naar mijn portemonnee wuift hij het weg en zegt: “Betaal maar in de volgende bus.” Wat een lieverd, deze man! Die doorrij-aktie van die chauffeuse eerder deze week is hiermee wel gladgestreken.

Het is onze laatste avond, en die sluiten we af met een kort fietsritje (het is inmiddels alweer droog geworden ook) naar een restaurant in Cobo Bay – een keuze die we gebaseerd hebben op het feit dat er Eton Mess op de dessertkaart staat. Gelukkig kunnen we vaststellen dat ook het voor- en hoofdgerecht heel erg lekker zijn! Vanaf ons tafeltje hebben we zicht op een prachtige zonsondergang aan de baai – een fond farewell van het eiland lijkt het. En hoewel we er niets van meegekregen hebben is het mijn traditie om mijn reisverslag te beëindigen met ‘bedankt en tot ziens’ in de lokale taal, dus … Guernési: merci biau des feis et à la perchoïne!