A seriously super sunset

Darwin is slechts een transitplaats: we bijven hier niet maar gaan meteen weer door. Dus vervoegen we ons bij het naburige Hertz-kantoor waar we geholpen worden door een uiterst humorloze en ietwat bitse dame, en na het noodzakelijke papierwerk en enig gesteggel over internationale rijbewijzen vertrekken we aan het begin van de middag uit de stad. Darwin is enorm overzichtelijk dus na twee bochten zitten we al op de highway richting Kakadu National Park, onze stek voor de komende drie dagen.

Tijdens onze rit in het zuiden van het land verbaasde ik me al over de snelheid van een vrachtwagenchauffeur die met een dubbele combinatie reed, maar dat was kinderspel bij de apparaten die hier de wegen bevolken. We rijden een tijdje achter een trekker + trailer + trailer + trailer + trailer … VIER aanhangers heeft deze combinatie!! Achterop staat een plaatje van deze samenstelling met daaronder zijn totale lengte: 51,8 meter. On-ge-looflijk gewoon, wat een end. In deze contreien kan dit trouwens zonder problemen, want je kunt hier met gemak 500 kilometer rijden zonder één bocht tegen te komen volgens mij. Deze weggebruikers hebben een zeer toepasselijke naam: “road trains”.

Aan het eind van de middag maken we een stopje bij de Mamukala Wetlands, waar een gluurhut is en je kennelijk veel vogels zou moeten kunnen zien. We zijn het National Park al even binnen en tot nu toe hebben we alleen maar tussen droge bossen met niet al te hoge bomen, termietenheuvels en een grassige bodem door gereden èn we zitten aan het eind van het droge seizoen, dus het is twijfelachtig of er nog iets van wetland is hier. We zijn dan ook totaal niet voorbereid op wat we te zien krijgen: 1 kilometer weg van de snelweg ligt een enorme plas water die helemaal vol ligt met lelies en leliebladeren, en waar het gefluit, gekras en gesnater van honderden vogels en ganzen ons tegemoet zingt. Het is voorwaar een plaatje dat bijna onecht lijkt: een lichtblauwe hemel met hier en daar een wit wolkje, dan het volle groen van alle leliebladeren eronder, en vooraan in het schilderij het bewegende bruin, zwart en wit van alle gevederde vrienden. Als joekel van een bonus krijgen we voor het eerst in ons leven een stel wallaby’s te zien, een kleiner en meer knaagdierachtig broertje van de kangoeroe. Er zit er eentje vlakbij de hut lekker gras te eten; ondertussen wordt hij beklommen door een zwart vogeltje dat kennelijk lekkere insecten kan vinden in de vacht van de wallaby. Het vogeltje pikt in de staart van de wallaby en klautert naar hartenlust over hem heen: het is ontzettend schattig om te zien.

We lopen bij een temperatuur van 39 graden nog een kleine wandeling die in het natte seizoen waarschijnlijk veel meer plezier oplevert omdat de bodem dan drassig is en vol leven zit (dat verklaart waarschijnlijk ook waarom er bij het begin van de wandeling staat: “allow 1 to 2 hours” en wij hem er in 40 minuten doorheen jassen), maar krijgen nog wel meermaals het opvliegen van een zwerm watervogels te zien en te horen – ook zeer de moeite waard.

De middag vordert en de zon is aan het zakken: de hoogste tijd om ons naar Ubirr te begeven, waar zich volgens onze reisgids een rotsplateau met 360° zicht en kans op een mooie zonsondergang bevindt. We hebben tijdens onze ritten in Australië meermaals bossen gezien enige tijd ná gecontroleerde verbranding, waarbij het het lage gras wordt verbrand zodat er ruimte komt voor nieuwe begroeiing èn zodat sommige bomen (die hoge temperaturen nodig hebben voor het openspringen van hun zaadpeulen) zich kunnen voortplanten. Tijdens deze rit zien we in de verte grote rookpluimen aan de hemel verschijnen dus we concluderen dat dit ook hier aan de gang is. Dat is één ding, maar we moeten die richting uit en rijden er vervolgens recht op af! En ja, het is best een kleine sensatie om tussen de verbrandingen door rijden, een beetje akelig zelfs. Op heel veel plekken zijn er kleine brandjes en zien we het vuur flakkeren. Vreemd genoeg echter staat er nergens een heel stuk bos in brand! Kwestie van ervaring waarschijnlijk, maar ik vind het best knap hoe ze dat voor elkaar krijgen; zeker aangezien het gaat om een stuk van enkele kilometers lang en we al die tijd geen park rangers ofzo zien – laat staan de brandweer ‘voor het geval dat’.

Een beetje conform onze Twelve Apostles-ervaring, alleen nu met wel een kwartier speling (toe maar) zijn we precies op tijd ter plaatse, dat wil zeggen na een klimmetje zitten we bovenop het rotsplateau. De reisgids heeft gelijk hoor. Het uitzicht is adembenemend (het landschap is weer zo anders dan we tot nu toe gezien hebben in dit grote, grote land) en we krijgen een práchtige zonsondergang voorgeschoteld: een enorme rode bol die weerkaatst wordt door de spiegel van de wetlands, die de hemel roze kleurt en de paar aanwezige wolkjes een gouden randje geeft. Er zijn meer mensen die dit moment tegelijk met ons beleven – er klinken wat gedempte stemmen maar vooral het geklik van heel veel camera’s.

Als we bij vallende duisternis dezelfde weg terugrijden denken we beiden op een zeker moment aan wildkampeerders en kampvuurtjes met marshmallows smeltend aan een tak – en dan beseffen we dat het de bushfires zijn die nog steeds bezig zijn. Op tientallen plekjes (en dat is alleen nog maar wat we kunnen zien vanaf de weg!) zijn nog steeds geïsoleerde takken en graspollen en kleine boompjes aan het branden en dat ziet er in het donker nog akeliger en onheilspellender uit dan overdag. Je moet toch wel verdomd goed weten wat je doet als je je met dit soort werk bezighoudt! Hopelijk is er morgen nog voldoende moois over voor ons om te zien…