Excuses voor 8 minuten vertraging

Het is knikkebollig vroeg als Sylvain me om 05.30 uur bij Den Haag CS aflevert. En de trein gaat “pas” om 06.08 uur! Nou ja, een paar extra minuten de tijd om de weg te vinden is geen overbodige luxe in het CS van vandaag de dag… dit station verandert wekelijks qua opstelling nu er zo heftig verbouwd wordt. Eerst naar Amersfoort en daar overstappen op de internationale trein. Het is in eerste instantie rustig maar dat verandert als er een koppel collega’s instapt in Almeloooo waarvan de dame meent de hele coupé te moeten laten meegenieten met het verwelkomen van een nieuwe werkneemster op het kantoor. Annemiek zal wel even wegwijs gemaakt worden door Kevin, met name op het gebied van de orderinvoer. Vervolgens vindt er een gesprek plaats met een Duitse klant en begrijp ik uit de ad hoc klachtenafhandeling dat het stel voor een ondergoedbedrijf werkt. Echt zo’n business die zich leent voor uitgebreide besprekingen als je in een trein zit.

Aankomst in Berlijn vindt plaats met een vertraging van 8 minuten, waarvoor de conducteur zich meermaals verontschuldigt. Kom daar maar eens om bij de NS! Ik kijk mijn ogen uit op het Hauptbahnhof. Minstens vier verdiepingen – het zouden er met meerdere metro-lagen ook zomaar zes kunnen zijn – , superlicht en overzichtelijk, en met allerhande winkeltjes. Ik regel meteen mijn OV-kaarten voor de komende acht dagen, zodat ik naar believen alle OV-middelen kan pakken.

Vervolgens ga ik richting hotel, dat zich in het voormalige Ost-gedeelte van de stad bevindt: een stukje met de tram dus! In West-Berlijn is er een enorm gedetailleerd netwerk van metro’s, treinen en bussen – zodra je het IJzeren Gordijn van weleer opentrekt ontvouwt zich daar een hele wirwar van tramhaltes. De tramstellen van twijfelachtige Oostblokse kwaliteit zijn wel vervangen door een wat moderner (en ongetwijfeld robuuster) type, dat dan weer wel. Ik heb een routebeschrijving en meen het hotel te herkennen van de plaatjes op internet, maar dat blijkt toch een onjuiste inschatting te zijn: op het moment dat ik er binnen stap lees ik op de deur dat ik een Zen New Age hotel betreed. Daar zou ik met mijn weerbarstige antizweefvibraties vast uitgeschopt worden na anderhalve dag, dus ik verlaat het pand maar weer snel, op zoek naar Hotel Greifswald. Uiteraard blijkt dat vlak naast de tramhalte te zitten waar ik net ben uitgestapt.

Even spullies droppen, opfrissen en dan is het met tram en metro richting Kurfürstendamm. In de metro zit ik tegenover een klein krom mannetje dat zich met een stok en met moeite voortbeweegt. Hij gaat tegenover me zitten en ik ben nogal verbaasd als hij opeens zijn middelvinger opsteekt. Pas een paar minuten later zie ik dat er achter mij op een beeldscherm de headlines van vandaag worden verteld: het was kennelijk een non-verbaal politiek statement. Omdat er net een regenbuitje over de stad valt begin ik mijn route met het betreden van het Kaufhaus Des Westens (KaDeWe), maar daar ben ik ook héél snel weer uit. Brrr, dit is een Bijenkorf tot de vijfde macht: een paar vierkante kilometers met allerhande luxe merken. Ik krijg al helemaal de kriebels op de begane grond waar alle cosmetica huist en het zweet breekt me uit als een verkoopdame me ook nog van harte uitnodigt om haar “Schmink zu probieren. Es lohnt sich!” Ach nou ja, zij kan ook niet weten dat ik me hooguit drie keer per jaar opmaak.

Eenmaal weer buiten slenter ik door de straten en weer ik de geëngageerde jongeren af die me voor verschillende goede doelen willen strikken. Het valt me meteen op dat er hier nog heel veel gerookt wordt en er liggen heel veel peuken op straat. Ik bekijk wat zijstraten van de Ku-Damm en het is wel duidelijk dat hier het duurdere segment winkels huist. Dure kappers, galerieën, boetiekjes waar geen prijskaartjes in de etalages te zien zijn, en aparte zaakjes zoals een hoedenwinkel. Ik eet in een restaurantje dat ik van te voren al had opgezocht en zit fijn toerist te wezen aan mijn tafeltje op de stoep in een rustige, maar niet erg tot de verbeelding sprekende straat. Het eten is heerlijk! Later bedenk ik me hoe fijn deze straat was als ik weer over de drukke Ku-Damm terugloop en op een groot terras een bedelaarster zie staan. Ongetwijfeld een profi, met huilend kind op de arm. Het zou me niets verbazen als het kind van tijd tot tijd geknepen wordt zodat het blijft jammeren.

Ik ben mooi op tijd bij een bios om een filmpje te pakken: het is toch alweer een dag geleden dat ik in het Filmhuis in Den Haag zat dus dat werd weer hoog tijd. Na de bios rij ik met een bus (en daarin gezeten bedenk ik me dat ik vandaag alleen al de internationale trein, de S-Bahn, de U-Bahn, de tram en de bus heb gebruikt… goed bezig!) richting de Kaiser-Wilhelm-Gedächtniskirche omdat die ruïne, samen met de ernaast gelegen nieuwbouw, mooi te fotograferen is in het donker (omdat ze beide mooi verlicht zijn). Helaassssss is de oude kerk wegens renovatiewerkzaamheden en onderzoek tot midden 2013 geheel ingepakt, er is werkelijk geen steen van te zien. Jammer hoor. Dan maar alleen de nieuwbouwkerk kieken, en vervolgens naar mijn hotelkamer.