Ik mag "Big John" zeggen!

Een paar jaar na WOII begon vastgoedontwikkelaar Arthur Rubloff met het renoveren van oude gebouwen en het neerzetten van nieuwe aan het stukje Michigan Avenue net ten noorden van de Chicago River. Om investeerders te lokken liet hij er een promotiecampagne op los en sprak daarin over de ‘Magnificent Mile’. Inmiddels heeft de straat zijn koosnaampje aardig waargemaakt. Grote namen (Chanel, Neiman Marcus, SAKS Fifth Avenue, Tiffany’s, Cartier) hebben hier grote zaken, en aan het einde van de Mile staat het John Hancock Center (en ik mag nu ‘Big John’ zeggen want ik ben naar boven geweest) dat heel veel bezoekers trekt. En terecht! Het uitzicht vanaf de 94e verdieping is adembenemend mooi, maar dat heeft ook veel te maken met de stad zelf. De ligging aan het gigantisch grote Lake Michigan is fantastisch, maar heel belangrijk hierbij (je doet nog eens wat leuke weetjes op tijdens zo’n audiotour!) is dat er nergens langs de oever van het meer fabrieken staan (zoals wel bij veel andere grote meren in de wereld is gebeurd), maar dat het een ononderbroken strandstrook is. Het is hartstikke zonnig en dus kan ik ver kijken. Wat nog toevoegt aan de audiotour is dat die is ingesproken door David Schwimmer (voor wie het niet weet: Ross uit ‘Friends’), een Chicagoan die duidelijk dol is op zijn stad.

Lunchen doe ik bij The Cheesecake Factory. Ik bestel een salade en krijg een prachtig opgemaakt en enorm exemplaar voorgeschoteld. Zo erg dat ik hem niet eens op krijg. En dan durft de ober (“Hi, my name is Ben and I’ll be taking care of you today!”, vreselijk) me ook nog te vragen of ik nog een stuk cheesecake toe wil. Barf.

‘s Middags neem ik een kijkje in ‘Boystown’, de homowijk van de stad, maar behalve de nodige regenboogvlaggen in winkels en op de balkons merk ik er weinig van. Ik had wat meer flamboyance verwacht (en wat geestige winkeltjes met opblaasdildo’s ofzo), maar het gebrek daaraan wordt wellicht verklaard door het feit dat ik hier op klaarlichte dag ben. Volgens mijn reisgids is het hier ‘s avonds een groot drag queen walhalla. Jammer dat ik daar nou niks van meekrijg.

‘s Avonds begeef ik me naar de Hubbard Street Dance Company, die (om het makkelijk te maken) niet aan Hubbard Street zit, en doe er een Zumba-les. Dat valt nog niet mee want mijn voeten zijn pijnlijk van de vele kilometers van de afgelopen dagen, en het is niet te harden zo bedompt in de zaal. Ik zweet me het ongans maar kom er toch lekker moegesport vandaan. Een hele goeie les, maar voor mij blijft Ashkan bij K’dans toch echt de Zumba-koning hoor.