Even doorbijten bij de douane...

Na een kort nachtje van nog geen 3 uur slaap is het goed zitten op de vlucht van 7,5 uur vanaf Heathrow naar Chicago. Heb ik mooi de tijd om bij te komen van die idiote security-poppenkast op de luchthaven waar ze je 6x dezelfde vragen stellen. Bij aankomst is het niet veel beter; de douanier vindt het maar vreemd dat ik hier ben. Alleen? Waarom heb ik geen vriendin meegevraagd? En ik bezoek geen vrienden of kennissen? En 9 dagen? In Chicago?

Obsessief goed voorbereid als ik ben, zit ik wel in no time in de ‘El’, voorzien van een 7-dagen kaart. Het is een zo’n 40 minuten tuffen naar de stad; dat geeft me fijn de gelegenheid om de omgeving in me op te nemen. In het begin bestaat die omgeving voornamelijk uit snelweg, maar dan komen we echt in de stad. Aangezien ‘El’ voor Elevated staat is het een gratis sightseeing tour op 4 meter hoogte. Griezelig gewoon hoe dicht bij de huizen de trein loopt! Het lijkt me bepaald geen feest om op je balkonnetje te zitten en dan elke paar minuten op anderhalve meter van je balustrade een trein voorbij te horen en zien denderen. Als ex-inwoonster van Rotterdam-Zuid verwacht ik overigens dat de El-rails op betonnen pilaren rusten maar niets is minder waar: door de stad lopen allemaal metalen constructies waar de treinen overheen rijden. Als ik er later onderdoor loop moet ik meteen aan de ‘Blues Brothers’ denken: die film heb ik in geen 100 jaar meer gezien maar die is ongetwijfeld hier opgenomen. (En als ik later op mijn kaart een verwijzing vind naar Joliet weet ik het helemaal zeker; Jake (?) kwam uit de Joliet-gevangenis namelijk.)

Nadat ik mijn koffer heb gedropt ga ik meteen op pad, gewapend met de kaart en mijn programma voor vanmiddag. En oh ja, nadat ik me heb ingesmeerd met zonnebrand (met de gedachte aan mijn strand-debacle van eind juli). De beurt is om te beginnen aan Millennium Park. Ik betreed het bij Crown Fountain: twee kolommen van kunststof bakstenen waar water overheen stroomt. En door het water heen zijn op beide muren foto’s geprojecteerd van de gezichten van inwoners van Chicago. Mooi! En dan is er het werkelijk fantastische Cloud Gate, beter bekend als ‘The Bean’. Een boonvormig zeer glad gepolijste roestvrijstalen sculptuur, die de skyline van de stad vervormd weerspiegelt. Zeer begrijpelijk het meest gefotografeerde kunstwerk in Chicago - ik kan het ook niet laten om mezelf in de lachspiegelachtige reflectie te vereeuwigen.

Aangrenzend aan Millennium Park ligt Grant Park en daar val ik met mijn neus in de boter: er is een Art Fair. Kraampje na kraampje met mooie, gekke, aparte en lollige kunstwerken, van schilderijen via sieraden tot beschilderde pepermolens. Als ik er in het zonnetje loop, met een verse fruitshake in de hand kan ik een brede glimlach niet onderdrukken. Het leven is mooi, zo op vakantie!

Bij de enorme Buckingham Fountain blijf ik eventjes zitten om mensen te kijken, waaronder twee kleine bruidsgroepen die bij de fontein gekiekt worden. De achtergrond is Indiaas schat ik. De bruidsjurken zijn oogverblindend turquoise (met bijbehorend afschrikwekkend kunstbloemenboeket) en glazuursmeltend mint. Na een tripje langs Pritzker Park waar het waanzinnige sculptuur ‘Eye’ staat (een metershoge oogbol, een bizar gezicht zo midden tussen het beton) keer ik terug naar Millennium Park, waar de laatste voorstelling van het klassieke Grant Park Music Festival plaatsvindt: Mahlers 2e Symphonie. Poeh, niet bepaald lichte kost voor dit ongetrainde oor. Maar wat een ervaring: een compleet symphonie-orkest, een 80-koppig koor erbij, in de open lucht op een warme zomeravond, tegen een achtergrond van wolkenkrabbers en hier en daar een politiesirene. Fantastisch gewoon.