Eenzame wandeling: bring your own songs!

Wat een landschap is The Burren! Het is het tegenovergestelde van wat ik tot nu toe van Ierland heb gezien. Kale kalkstenen rotsplaten, ooit door gletsjers gegroefd en daarna door de elementen deels afgebrokkeld, met ertussen wat gras, varens en mossen, en hier en daar een enkel dapper boompje, hoekig gegroeid door de wind. In het plaatsje Kilfenora (door zichzelf uitgeroepen tot The Heart of The Burren en vervolgens tot hub van de streek verworden) vertel ik de mevrouw van het Burren Centre dat ik graag wil wandelen en zij wijst met een gebied aan waar er duidelijk gemarkeerde wandelingen zijn. Ik ga met de auto op pad om de parkeerplaats en het visitor centre te vinden waarvandaan de wandelingen beginnen maar rijd na een uur vergeefs te hebben gezocht vloekend in het rond. Ik heb het echter volledig verkeerd begrepen, merk ik als ik ten einde raad een vriendelijke meneer aanspreek. Hier kun je gewoon “ergens” je auto neerzetten en dan beginnen met je wandeling. Aha. Eindelijk ga ik dan om 11:00 uur van hikenstein.

Ik heb voor deze vakantie een retestrakke planning gemaakt en zonder enige meteorologische voorkennis had ik geen betere dag kunnen kiezen voor deze wandeling dan vandaag. Wat een glorieuze dag! Het weer is prachtig en vanaf de top van de heuvel kan ik enorm ver kijken. De wandelroutes zijn op zich goed aangegeven maar er zijn geen gebaande paden: ik ga dubbel en dwars cross country. Om je heen kijken tijdens het lopen, met de camera in de hand lopen of met je handen in je zakken lopen is hier niet aan de orde: wegens losliggende stenen en verlaten konijnenholen zijn behalve je volle concentratie twee extra landingsgestelletjes wel vereist. Buiten dat wordt er een stevig beroep gedaan op de enkel- en kniebanden. Dat maakt het echter wel extra leuk - omdat je niet van een afstand kunt zien waar de route naartoe gaat moet je steeds goed kijken waar het volgende wegwijzertje zich bevindt. Een soort spoorzoekhiken dus! Na 4,5 uur (effectieve looptijd 3,5 uur, he, ik heb vier boeken meegenomen op deze vakantie en die gaan niet ongelezen mee terug!) ben ik weer terug bij de auto.

Omdat ik nog wat tijd over heb en het zo’n mooie dag is besluit ik dat ik dan ook nog wel even naar de Cliffs of Moher kan rijden, dat ligt ongeveer een uur verderop. Daar zijn de wolken wel een stuk dikker en donkerder (of zou dat psychisch zijn omdat ik er 8 (acht!) euro moet neertellen voor een parkeerplaats?) maar het is er droog en ik schiet er wat plaatjes van deze “dramatic coastline”, temidden van bussen vol Amerikanen, Polen, Italianen en allerhande andere nationaliteiten. Dat is even wat anders dan de wandeling door The Burren, waar ik precies 1 groepje van 4 mensen in al die 4,5 uur ben tegengekomen. Voor de rest was het moi et les montagnes - voor een extra Sound of Music effect heb ik nog even luidkeels Edelweiss gezongen. This is not a joke.