Size doesn't matter (qua kerk)

Het is een fikse rit naar Dingle, zo'n 7 kwartier, maar dat is mede te wijten aan het feit dat ik een tussendoorweggetje neem. Qua afstanden was ik er vrij snel achter dat ik per km een minuut moet rekenen: flinke doorrij-stukken gecombineerd met achter-een-tractor-zitten-op-een-bochtig-weggetje levert een gemiddelde van 60 km/u op.

Dingle is een beetje een eigenaardig plaatsje in de zin dat het geen centrum heeft. Er zijn een paar straatjes met winkeltjes en enkele parkeerplaatsen aan het water en dat is het wel zo'n beetje. Maar in Dingle begint een rondrit over het Dingle Peninsula en daar kom ik voor. Mijn eerste stop is bij Ventry Beach waar ik een strandwandelingetje maak en me verbaas over de enorme lappen zeewier die hier aanspoelen.

Dan volgt het Dunbeg Fort, een klein ringfort dat nog aardig bewaard is gebleven ondanks de ligging: pal aan zee bovenop een gigantische rotswand staat het continu bloot aan de nogal heftige elementen hier. Ik krijg er een foldertje bij en bekijk ook de videopresentatie in het piepkleine visitor centre maar een ding wordt me totaal niet duidelijk: of er nou werkelijk een vijand is geweest die zo dapper (of dom) was om die rotswand op te klimmen.

Als ik wegrijd bij het fort begint het enorm te gieten. Dat betekent dat ik het kieken van ansichtkaart-fahige plaatjes wel kan vergeten: die nattigheid is tot daar aan toe maar het brengt een enorm laaghangend wolkendek met zich mee waardoor ik nog geen 500m de zee op kan kijken. Jammer! Dan maar naar het Blasket Centre, een groots opgezet informatiecentrum over de Blasket Islands, een eilandengroepje vlak voor de kust. De focus ligt op het grootste eiland waar ooit 167 mensen woonden. In 1953 vertrokken de laatste 21 (meest bejaarde) zielen van het eiland. Mooi dat men door het informatiecentrum de eilandbewoners en hun cultuur levend houdt.

Zonder het van tevoren te weten heb ik het mooiste (even afgezien van het landschap) voor het laatst bewaard. Klein maar fijn staat de Gallarus Oratory imposant te wezen op het laatste stukje van de rondrit. Dit piepkleine kerkje is naar schatting 1200 jaar oud en gebouwd door het op elkaar stapelen van platte stenen, zonder het gebruik van cement. Desondanks is het (nu nog steeds!) geheel waterdicht. Onvoorstelbaar! En behalve indrukwekkend door die eigenschap is het vooral ook erg mooi om te zien. Een mooie afsluiter van de tour van vandaag - als ik de lange rit terug even niet meetel.