Een tuin op het zuiden

Als het vliegtuig vertrekt wordt weer eens duidelijk hoe uitgestrekt Schiphol eigenlijk is: van de twee uur reistijd wordt 25 minuten opgeslokt door het taxien aldaar! Op Cork Airport haal ik mijn huurauto op: een rode Nissan Micra (Sport maarliefst), en ik stap zomaar aan de goede kant in.

Mijn eerste doel is Bantry House in het zuidwesten, een rit van zo'n 2,5 uur - prima om gewend te raken aan de auto, het links rijden en vooral: het links schakelen. Regelmatig hangt mijn rechterhand in het luchtledige maar eigenlijk went het best snel.

Bantry House is een landhuis van (relatief gesproken) bescheiden afmetingen dat fantastisch is ingericht. En dan niet zozeer omdat er allemaal vergulde prullen en krullen staan maar juist omdat het er rijk maar huiselijk uitziet: in de meeste mansions kom je dat niet tegen. Onderweg naar Bantry heb ik al een complete samenvatting gekregen van het Ierse klimaat: eerst een beetje regen, dan zonnebril op / zonnebril af, vervolgens een gigantische hoosbui. Bij Bantry is het droog en zeeer zonnig: wat een geluk met zo'n tuin en zo'n uitzicht!!

Na Bantry rijd ik nog een stukje westelijker, naar Ilnacullin. Dit is een klein eiland in Bantry Bay dat in 1910 gekocht werd door een zakenman. Hij liet er een cottage neerzetten en vooral: een schitterende tuin aanleggen. Je kunt er alleen met een bootje naartoe en het geval wil dat ik de enige toerist ben die op dit tijdstip (15.30 uur) naar de overkant wil. Dus daar
zit ik dan in mijn eentje op een ferrytje waar ongeveer 60 man op kan, met een bemanning van 2 man sterk. Halverwege de overtocht zet de stuurman opeens de ronkende motor zachtjes en zijn collega roept naar me dat er zeehonden te zien zijn. En ja, daar liggen er een stuk of 15 op een rots, lekker een beetje te knorren in de zon. Ze hebben een gespikkelde vacht en dat blijkt een geweldige camouflage te zijn op de rots in kwestie. De ferry-man vertelt overigens dat dit komt omdat ze droog zijn: wanneer nat zijn ze pikzwart. Helaas heb ik deze onwaarschijnlijke bewering niet kunnen controleren omdat geen van de beesten aanstalten maakt om te gaan zwemmen.

Ook op Ilnacullin krijg ik het Ierse klimaat in een notendop gepresenteerd. Het is droog als ik aankom maar binnen een half uur loop ik door een fikse regenbui. En weer een minuut of 10 later kan ik zowaar even bakken in de zon wanneer alle wolken opeens overdrijven. Over de tuin niets dan lof: hij is inderdaad prachtig. Er zijn verschillende secties, met alle een vorm van bebouwing erop: een <> minitempel, een soort Italiaanse loggia, een Martello-toren, of gewoon een muur met mooie gietijzeren hekken erin. En dat met dit soort weer de planten het goed doen behoeft natuurlijk geen betoog!

Na Ilnacullin ga ik op weg naar mijn eerste B&B, nabij Macroom. Ik neem een regionaal weggetje waar twee autos elkaar net kunnen passeren maar waar desondanks toch 100 km/u gereden mag worden. Ongelooflijk! Ik durf hier echt niet harder dan 80.