Steiler dan je zou denken

Om elkaar een beetje te ontzien qua houtzagerijgebeuren hebben we besloten elk een slaapkamer van ons huisje te bezetten – dan is het natuurlijk best sneu dat Roeline mij ergens gedurende de nacht toch door de scheidingsmuur heen kan horen snurken. Sjonge jonge. Ze zegt heel liefjes dat ze wakker werd omdat ze buiten bij haar tuindeur een beestje hoorde ritselen en mij daarná kon horen…. ik houd het er maar op dat effect van de ‘sfeerverlichting’ in haar slaapkamer haar vóór het inslapen toch al wat onrustig heeft gemaakt: de rozige TL-balk boven het bed verandert het vertrek stante pede in een hoerenkast.

De eigenaren van het bungalowparkje hebben ons gisteren verwelkomd met vers brood, boter, scones en jam, dus qua ontbijt zitten we goed. Daarna klimmen we op de fietsen die ook al vóór onze aankomst waren gebracht (ze staan wel op slot, maar de code staat geschreven op het bestelformuliertje dat in één van de fietshelmpjes gepropt zit – hoezo we zitten hier op een eilandje met weinig criminaliteit?) en gaan we op pad. Het idee is om in een rechte lijn naar de hoofdstad St Peter Port te rijden en daar twee stadswandelingetjes te maken.

De genoemde ‘rechte lijn’ is natuurlijk bij wijze van spreken, want we kunnen op de kaart zien dat er maar héél weinig stukjes rechte lijn zijn hier. Maar het is wel verbijsterend dat we na 2 bochten eigenlijk al geen idee meer hebben waar we zitten, en dus met een zoekende blik niet al te hard doorpeddelen. Ongetwijfeld tot grote irritatie van de gemotoriseerde weggebruikers achter ons, die ons met goed fatsoen niet zomaar kunnen inhalen omdat het gebrek aan rechte lijnen hier betekent dat ze totaal niet kunnen zien of er tegenliggers aankomen of niet. En de weggetjes zijn hier toch echt te smal om het risico maar eventjes te kunnen nemen.

Smal… èn steil! Het is flink aanpoten op de stukken omhoog, zelfs met de versnellingen van onze fancy fietsen in het allerlichtste spectrum. Roeline zei gisteren in het vliegtuig, toen we neerkeken op Guernsey, dat het er helemaal niet zo heuvelachtig uitzag – maar die woorden heeft ze nu toch, al hijgende en zwetende, moeten herzien. Ze neemt zich hier en nu voor om NOOIT meer te fietsen, en ik maak maar even een mental note voor een volgend gezamenlijk tripje.

We stoppen meermaals zodat we de kaart kunnen raadplegen, en uiteindelijk leiden de wegen ons toch naar St Peter Port – het kan niet missen want we zien verkeerslichten en het zou me niet verbazen als dit de enige stek op het eiland is waar ze dit soort nieuwerwetsigheden hebben. In het havenstadje is er een braderie gaande: we lopen langs kraampjes waar je eten en drinken kunt kopen, maar er zijn ook stalletjes waar je je kunt inschrijven voor de jeugdtheaterschool of waar je kunt tekenen en schilderen, en veel lokale artiesten hebben hun houtsnijwerk, gehaakte kussentjes of schilderijtjes in de aanbieding. En de hele middag is er overal muziek: van een drumband tot een evergreen-zanger, van rockbandjes tot gevoelige singer-songwriter, en van een Coldplay- en Simon&Garfunkel-verkrachter tot een slagwerkformatie die vrijwel alleen uit blije seniorendames bestaat (choreo: twee stapjes naar links, twee stapjes naar rechts en van trommelenstein).

Ik heb – van de toeristenwebsite van Guernsey nota bene! – een hele reeks wandelingen gedownload en die (in het kader van onze ouwe ogen) op A3-formaat geprint, maar ja hoor: ook op de bescheiden oppervlakte die de wandeling beslaat lukt het ons zonder enig probleem om al binnen een drietal bochten weer totaal de weg kwijt te raken. Roeline filosofeert dat de illustrator in kwestie waarschijnlijk ooit een verwoed wandelaar was die een infectie aan zijn been kreeg, toen niet meer kon stiefelen, vervolgens zijn frustatie bot heeft gevierd op deze plattegrondjes en nu gillend van het lachen in zijn zolderkamertje zit te bedenken hoe iedereen zich verloren loopt. Het lijkt mij eerlijk gezegd wel een plausibel scenario. Maar het weer is prachtig, we hebben geen haast en ook de foute straatjes zijn charmant, dus we dwalen vrolijk verder totdat we wèl weer ergens op de route belanden. We eindigen uiteindelijk op de pier die leidt naar het fort, maar die ons meer bekoort omdat er een pracht van een vuurtoren staat. En vanaf die plek hebben we ook een geweldig bellevue over St Peter Port dat tegen de heuvel aan is gebouwd – eigenlijk precies het shot uit de film die ik vorig jaar zag en die mij deed besluiten dat ik hier ècht eens heen moest.

Als we dan ook nog een stilleven van drie-aalscholvers-op-drie-roeibootjes-in-de-pittoreske-haven vastleggen (zoals Roeline en ik dat samen zo goed kunnen: even gezamenlijk minutenlang stil zijn en alleen het geklik van de camera’s laten horen terwijl we genieten van het moois om ons heen), dan zijn we het er roerend over eens dat we een heerlijke eerste dag op Guernsey achter de rug hebben.