Een beetje jammer, dit

De wekker staat vroeg want vandaag is het tijd voor de canyon hike. De reisplanning die we van de reisagent hebben gekregen belooft ons een ‘half day hike waarin het doel is op een lager gelegen plateau in de canyon te komen vanwaar we een schitterend uitzicht zullen hebben’ . Het is derhalve wat eigenaardig dat de gids (Jackson, dezelfde vriendelijke jongen als gisteren) ons en een ander duo niet naar de canyon rijdt, maar naar een nabijgelegen lodge, en we vanaf daar beginnen te stiefelen. Iets dat de vier toeristen overigens in full gear doen (lichtgewicht kleding en zware kwaliteit schoeisel – we zijn op elk terrein voorbereid) en Jackson gewoon in zijn lodge-uniformpje van shorts en overhemd, en een paar merkloze sneakers.

Het is een aardige wandeling over rotsachtig terrein, waarbij Jackson ons wat wetenswaardigheden vertelt over de planten die hier groeien en welk medicinaal nut ze hebben voor de traditionele volkeren, en onderweg spotten we nog enkele klipspringers, springbokken en mountain zebra’s in de verte. Maar het is bij lange na niet waar we op gehoopt en gerekend hadden, dus dit is een tegenvaller. Na terugkomst in de lodge slaat Sylvain er nog eens het voucher op na en daar staat ook niet ‘canyon hike’ op, maar ‘morning walk’. OK, dit gaan we dus nog wel even opnemen met onze reisagent. Het komt nu extra goed uit dat we gisteren die uitgebreide canyon drive hebben gedaan!

Omdat we al om 07.00 uur voor de wandeling zijn vertrokken is het nog hartstikke vroeg als we weer terugkomen, en omdat we best wel in the middle of nowhere zitten hebben we verder niets op het programma staan. Dus de dag vult zich verder met luieren, lezen, een dutje en een drankje. Niet wat we ons hadden voorgesteld, maar zeker niet verkeerd. Aan het einde van de middag nemen we plaats bij het zwembadje dat helemaal aan het einde van het terrein van de lodge ligt. Het is een frisse dag geweest met een fikse wind en dus zijn er geen zwemmers. Maar er is wel een hoop ander leven, dat des te aktiever wordt als wij gewoon stilletjes blijven zitten. Allerhande vogeltjes vliegen af en aan, scharrelen wat over de stenen of maken een scheervlucht over het zwembadje waarbij ze in volle vlucht een slokje water meepikken. In de uitgestrekte tuin van de lodge bivakkeert een hele kolonie klipdassies (een soort enorme cavia) en die rennen ook af en aan. Vlak achter onze ligstoelen zit er eentje met smaak een onkruidje te verorderen; zo dichtbij dat we hem kunnen horen kauwen. En ondertussen gaat in de verte de zon langzaam onder en zien we nog een oryx scharrelen. Sylvain slaat de spijker op zijn kop als hij zegt dat we hier naar een levend IMAX scherm zitten te kijken. Het is een weids en prachtig breedbeeld.

In de eetzaal is een tafel gedekt voor een hele grote groep dus kennelijk is er een new arrival geweest vanmiddag. Grote groep betekent veel opbrengst en dus komt er een vleugje special treatment aan te pas: als de hele groep aan het hoofdgerecht zit trommelt receptioniste Sara het aanwezige personeel op en met zijn zevenen wandelen ze al zingend de eetzaal in. Het is een eenvoudig geïmproviseerd deuntje dat niet veel meer behelst dan “welcome to Canyon Lodge” maar wow… het klinkt echt fantastisch meerstemmig. Een muzikaal slot van ons verblijf hier; morgen verder naar de kust.