Van Fish River Canyon naar Lüderitzbucht

Bij het ontbijt wenkt Sylvain de vrolijkste dame van het personeel (dezelfde dame die ons na onze eerste nacht vroeg: “mooi geslaap?” en de dame die elke morgen bij het ontbijt en elke avond bij het diner steevast dansend de eetzaal binnenkomt) en vraagt haar: “the singing you did yesterday… where can I buy the CD?” Het antwoord is een nóg bredere glimlach dan ze normaal al draagt en meteen daarna: “We are going to do a song especially for you. Cecilia! Come over here!” De wat meer timide Cecilia komt eraan en samen doen ze met swingende heupen een liedje aan ons tafeltje. Ook wij zijn dan inmiddels de dragers van zéér brede glimlachjes; een betere start van de dag kunnen we ons niet wensen.

Vandaag leggen we weer een aardige afstand – 400 kilometer – af in onze bolide. We zijn op weg naar Lüderitzbucht (kortweg Lüderitz in het dagelijks taalgebruik) en om er te komen doorkruisen we een landschap met vele gezichten. Van beige zanderige vlakten met een grootschalig stippeltapijt van groene struikbolletjes; via een gebied met ruwe rode bergen waar het inmiddels van die bergen geërodeerde rode zand als een vloedgolf tegenaan ligt (mijn favoriet van de dag); langs eindeloze vlakten waarin de onderkant van de kruinen van de spaarzaam aanwezige boompjes volledig verstoft zijn omdat rennend wild en langsrijdende auto’s hun stofwolken hebben opgeworpen; tot aan de woestijn nabij onze bestemming waarin het asfalt maar vooral onze auto geteisterd wordt door het zand dat horizontaal over de weg gejaagd wordt door een niet-aflatende storm. En alles is kurkdroog, maar als je van dichtbij naar de grond kijkt zie je overal, slechts centimeters van elkaar verwijderd, piepkleine graspolletjes en plantensprietjes; een landschap dat klaar is om in een groene oase te veranderen wanneer het regenseizoen begint.

In Lüderitz checken we eerst in in ons hotel (joehoe! weer behoorlijke wifi hier! en het uitzicht vanuit ons kamerraam is ronduit spectaculair: ons Frans balkonnetje hangt twee meter boven de Atlantische Oceaan) en dan maken we een korte wandeling door het stadje. De Duitse kolonisten hebben een aardig stempel gedrukt op Lüderitzbucht – om te beginnen natuurlijk al bij de naam – en dat levert de vreemde aanblik van vakwerkhuizen-aan-de-kust-van-Afrika op. We lopen langs de Uferstrasse, langs de Lesehalle, de Turnhalle en de Kegelbahn, en het ziet er op het eerste gezicht allemaal erg schattig en vrolijk gekleurd uit. Een nadere inspectie toont echter muren en hekken rond elke tuin, pittig traliewerk voor elke deur en elk raam, en het beroep van bewaker vormt hier vermoedelijk een hoger percentage van de beroepsbevolking dan bij ons: er staat een bewaker bij ons hotel, bij de slagboom van de parkeerplaats van ons hotel, bij de deur van de kerk, bij de deur van de SPAR… er zitten zelfs bewakers bij de ATM-hokjes van elke bank hier. Overigens waag ik te betwijfelen of die een dief fluks in de kraag zouden kunnen vatten want ‘op een stoel kunnen tukken’ lijkt wel een vereiste op het CV voor dit vakgebied te zijn. We zorgen dus maar dat we eruit zien als sloebers (dat is geen probleem aangezien Sylvain zich al een dag of wat niet geschoren heeft en de wind mijn haar tot coupe pleeborstel heeft gepromoveerd) en dat we voor het donker ‘thuis’ zijn.