Van fossenstein

Het is tijd om afscheid te nemen van ons eerste IJslandse onderkomen; we gaan fase 2 van onze vakantie in. Inpakken is een stuk gemakkelijker dan op de heenreis omdat we beddengoed en handdoeken gewoon lekker in een boodschappentas achterin de auto zwiepen in plaats van netjes in onze reistassen te pakken; die strijd gaan we op de allerlaatste dag wel weer aan. Het is een werkelijk prachtig zonnige dag, dus we besluiten om – aangezien het toch op de route ligt - nog maar even een stopje te maken bij de Godafoss, de waterval waar we drie dagen geleden ook geweest zijn. Toen was het een bewolkte avond en nu, denkt Roeline, maken we een grote kans op een regenboog in de spray boven het watergeweld.

Dat heeft Roeline goed gedacht! Er hangt een prachtig wolkendek in de lucht, net een soort schapenkleedje waarvan het randje een beetje aan het rafelen is geslagen, maar gelukkig voor ons hangt de zon in het schaaploze gedeelte van de hemel en schijnt ze uitbundig over de Godafoss. Die regenboog krijgen we dus alras geleverd. We zijn nu een paar dagen in IJsland en het valt ons op hoe relaxed men hier omgaat met zijn attracties. De redenering lijkt te zijn “het is de natuur en dus is dit van ons allemaal”… maar kom daar in pakweg Amerika maar eens om! Daar wordt elk natuurgebied meteen afgerasterd en kun je betalen om erin te komen. Niets van dat alles in deze contreien: er staat een bordje met de naam van de attractie en voor de echte liefhebber nog een informatiebord met historische, geologische of mythologische informatie, maar voor de rest kun je lopen waar je wilt. Hekken? Nooit van gehoord; je wordt geacht zelf op te letten dat je niet van een rotswand afklettert. Heerlijk, als ervan wordt uitgegaan dat je zelf ook nog kunt denken.

Uiteraard wederom op korte afstand van rondweg 1 ligt het gebied Krafla, volgens de gids een “spectaculaire vulkaan met hete, rokende spleten”. Hmmm. Dat klinkt als niet te versmaden dus daar moeten we naartoe! Ook hier is de toeristische toegang nogal basaal: er is een parkeerplaats. Punt. Als je die afloopt kom je in een sneeuwveld terecht, en vervolgens in een voormalig sneeuwveld, lees: een drassige bende. Dan nog een sneeuwveld, en dan kom je aan bij het lavaveld, waar wel een soort van route middels geelgetopte staken is aangegeven, maar waarvan de voor het gemak aangelegde boardwalk het heeft begeven (waarschijnlijk onder het gewicht van de sneeuw) en je op de scheefgezakte plankjes dus alsnog de kans loopt om je nek te breken. Zoals wel meer plekken in dit land is dit geen rolstoelvriendelijke attractie; des te geestiger vinden we het dat er op de parkeerplaats wèl is voorzien in een invalidentoilet (“nou, wij gaan even een ommetje maken van tweeëneenhalf uur… parkeer jij je stoel maar even goed en dan zien we je straks weer, OK?”).

Dit gebied is vast een geschenk voor geologen: een vulkaan van 20 kilometer doorsnede die voor het laatst in 1984 is uitgebarsten! En de reisgids heeft gelijk: het is waanzinnig spectaculair. Er is een klein veldje met de ons inmiddels vertrouwde sissende eierduft en bluppende modderpoeltjes, maar verder tot in de wijde omtrek: brokken lava, bergen lava, stapels lava, hopen lava! Bruine lava, zwarte lava, lava met korstmossen erop, brosse lava, lava met een cakebeslagstruktuur. En overal waar je kijkt zie je stoompluimpjes tussen de lava door uit de bodem komen. Het is een landschap dat ik me voorstel bij de maan, en dat op een paar uur vliegen van huis… we lopen op ons gemakje de losjes uitgezette route en onze camera’s maken overuren; Roeline kan een luidruchtig gesnuif derhalve niet onderdrukken als ze een andere Nederlandse toeriste hoort zeggen: “nee hoor, ik hoef niet die kant ook nog op; ik heb het wel gezien hier”. De dame in kwestie is dan net als wij ongeveer een kwartiertje hier. Wij plakken er met gemak nog anderhalf uur aan, genietend van dit vreemde landschap met aan de horizon een reeks besneeuwde bergen.

Eenmaal weer enroute nemen we alras weer een afslag want daar wacht de Dettifoss: Europa’s grootste waterval. Hij ligt op ca. 25 kilometer van de rondweg af en al die tijd lijkt het ten eerste of we werkelijk nergens naartoe rijden want we bevinden ons op een asfaltweg temidden van een kale, droge leegte, en ten tweede vragen we ons af of we hier echt een waterval zullen gaan zien want we bevinden ons op een vlakke droge leegte.

Maar daar is dan toch de parkeerplaats en wijzen de bordjes toch echt naar Dettifoss en Selfoss (foss = waterval) die op een comfortabele 1 kilometer van elkaar afliggen. Al lopende wordt het bekende geruis van vallend water luider en luider, maar we zijn na die eigenaardige route hiernaartoe nauwelijks voorbereid op het schouwspel van dit natuurgeweld. Vonden we de Godafoss met zijn 12 meter valhoogte al imposant, woorden schieten tekort voor de 45 meter hoogte en 100 meter breedte van de Dettifoss. Het geraas van het water, de hoeveelheid water, de enorme spray in ons gezicht (en op de cameralenzen… doekjes paraat houden om steeds tussendoor even de druppels uit het blikveld weg te poetsen), en ja, ook hier een regenboog - een HELE regenboog want de spray komt tot heel hoog - want de zon schijnt nog steeds: we maken gewoon een vreugdesprongetje samen dat we dit zo kunnen zien. We lopen door naar de Selfoss en ook die is erg mooi om te zien, maar de Dettifoss heeft vandaag ons hart gestolen.

Het is inmiddels alweer avond en in ons toeristenhart hadden wij bedacht dat er bij toeristentrekker Dettifoss wel een cafetaria of restaurant zou zitten. Daar zouden we dan wel even eten voordat we de resterende circa 2 uur reistijd naar onze bestemming Egilsstadir zouden aanvaarden. Nou, nee hoor. Er is niets, helemaal niets te vinden op de parkeerplaats, behalve een serie mobiele toilethokjes. OK, dan maar de hort op, en dan eten we onderweg wel wat. Nou, nee hoor. Het landschap tussen Dettifoss en Egilsstadir is kleurrijk, schitterend, weids, prachtig, ontzagwekkend – en verbijsterend leeg. Gedurende ruim twee uur (want natuurlijk moet er nog even gestopt worden bij een fossje hier en een fossje daar) halen we één auto in en komen we slechts een stuk of vijftien tegenliggers tegen. En in het landschap zien we anderhalf uur lang geen enkele boerderij; pas tegen het einde van de rit komen we weer in de bewoonde wereld met bewerkte graslanden, schaapjes en de mooie IJslandse paarden. Het is half elf als we ons huisje bereiken; uiteraard te laat om nog ergens te gaan eten, laat staan boodschappen te doen. En zo kan het gebeuren dat we weer om elf uur ’s avonds aan een geïmproviseerde “tapas”-maaltijd van TUCjes, nachochips, een zakje gemixte nootjes en een restje koude pasta zitten. En een halve wandelreep met choco als toetje.