Blijkels in de zon

Gisteren tijdens het oversteken van de sneeuwvelden bij de Kraflavulkaan meldde Roeline weer dat ze het gevoel had dat haar schoenen lek waren; tijdens de verdwaaltocht op de berg bij Akureyri had ze dat ook al even aangestipt. Toen was er nog weinig te zien maar nu zat er duidelijk een kier tussen de lagen van haar linkerzool. Kennelijk gaat het hard als een zool de moed opgeeft, want bij de wandeling tussen Dettifoss en Selfoss had hij zich inmiddels tot halve zool getransformeerd. En het is best lastig wandelen met een voor de helft loshangende zool. Waren we eerst nog van plan een chirurgische ingreep middels superglue of duct tape op touw te zetten, dat stadium is nu definitief gepasseerd. Vandaag begint de dag dus met een ontbijt bij Subway (want niks in huis(je) om zelf een ontbijtje te maken) en vervolgens een zoektocht naar nieuwe wandelschoenen in het bruisende stadshart van Egilsstadir. Kuch.

Het is bijna een bizar gegeven dat dit plaatsje van circa veertig korte straatjes en ongeveer 3.500 inwoners omschreven wordt als “communications and service center of East Iceland”, en pas in 1944 het levenslicht zag toen het eerste huis er gebouwd werd. Gelukkig is het wel zo dat als er ergens ourdoorkleding en –schoeisel gedragen wordt, het in dit land is, en dus kan Roeline er na enig passen een paar hikers vinden die lekker zitten. Missie geslaagd!

Een ander bizar gegeven is dat we beiden gisteren aardig verbrand zijn. Tijdens het pakken van mijn reistas thuis heb ik nog niet eens zijdelings aandacht besteed aan mijn tropenhoed, en Roeline heeft wel met een flesje zonnebrandcrème in haar handen gestaan, maar dit met een schamper lachje weer terzijde geschoven. Geen moment was het in ons opgekomen dat we echt zonnige dagen zouden kunnen hebben hier. Een tweede missie is dus de aanschaf van een factor 30 alsmede een ‘buff’ voor om mijn hoofd – want de zon schijnt vandaag wederom volop en nog een dag deze straling op en achter mijn oren en de vellen zullen eraan hangen.

We stiefelen op ons gemakje nog even langs enkele andere winkeltjes in het stadje (voor een “communications and service center” is het aanbod in Egilsstadir nog wel vrij gering) en dan gaan we gewapend met boodschappen en nieuwe aankopen weer even terug naar ons huisje. Daar lunchen we en na enige studie van de atlas besluiten we dat het voor een echt serieuze wandeling te laat op de dag is, maar een stiefeltje van ca. anderhalf uur zou wel goed zijn om de nieuwe schoenen kennis te laten maken met de wereld. Na een ritje van een uur richting het noorden is er een stopje langs de (gravel)weg waar een wandelingetje langs een bergwand begint. Nou was het uitzicht tijdens de autorit (op de rivier Lagarfljót) al niet te versmaden, maar als we twintig minuten langs schaapjes en door grasland hebben lopen we als het ware de hoek om en dan openbaart zich het zicht op de baai Héradsflói, met daarachter in de verte weer die prachtige besneeuwde bergen . We zijn weer helemaal alleen en het is er ongelooflijk windstil. Het water in de baai is heel helder en heel kalm, en de enige geluiden hier zijn van een kleine foss die uit de berg komt, een paar lammetjes die klaaglijk roepen naar hun wollige ouders en van een setje meeuwen dat een nest in de bergwand heeft en het maar niks vindt dat er indringers in de buurt zijn.

En wij zijn ook stil – want godsamme, wat is het hier weer verschrikkelijk mooi - , op het klikkende geluid van de camera’s na. Vergezichten, maar ook een hele serie macro-opnamen. Maar een “jippie!” van ongeloof dat wij hier zomaar in T-shirt in de zon lopen kunnen we zo nu en dan echt niet onderdrukken.