Van de sneeuw naar de sneeuw

Het is geen feest om ’s morgens om 05.00 uur wakker geschreeuwd te worden, maar als het gebeurt door een ringtone van Elbow live èn omdat je met vakantie gaat, is het leed toch al een stuk minder erg. Om het vakantiegevoel compleet te maken is reisgenote Roeline gezellig blijven slapen gisteren. Even snel koppen onder de kraan, een bakje thee met een eierkoek und dann geht’s los! Vanwege de winterse omstandigheden vertrekken we extra vroeg – om eventuele problemen met bus en trein te tackelen – en dus ploegen we opgewekt door de sneeuw naar de bushalte. Dat valt nog niet mee, met een koffer van 21 kg achter je aan! De wieltjes zitten er even voor de sier op op dit moment; het gaat echt van sleurhuttenstein over deze ondergrond.

We mazzelen want de chiplezer in de bus is defect. Ha! Dat scheelt toch zomaar weer EUR 1,32 – tel uit je winst! Iets minder mazzel hebben we op Den Haag Centraal als er geen direkte treinen blijken te rijden naar Schiphol en de intercity naar Leiden door een defect niet vertrekt. Via een stoptrein en een overstap bereiken we dan toch de luchthaven ruimschoots op tijd. Om de tijd te doden eten we een peperduur ontbijtje (kunnen we alvast wennen aan de Noorse prijzen), lopen we doelloos rond, trachten we op het WiFi-netwerk van Schiphol te komen – wat jammerlijk mislukt overigens – en becommentarieren we uitgebreid de kledingkeuze van andere reizigers, de vreemd vormgegeven petten van de piloten die langslopen en de te korte broekspijpen van de KLM (Kaa Ee Lem volgens de intercommevrouw) stewardessen.

Op Oslo International is er beduidend minder te doen qua windowshoppen en aanverwante artikelen en dus grijpen we naar de enige logische optie: eten. Terwijl we aan een helemaal niet vette *kuch* pizzapunt zitten vervult Roeline alvast maar even een onvermijdelijke vakantiegewoonte: ze krijgt een bloedneus. Met een pizzapunt in de ene hand en met een servet in de andere waarmee ze tegen haar linker neusgat drukt verhaalt ze monter over snotbrokjes en bloederige stolsels. Mijn hawaii-puntje is er niet minder lekker om. Zoals mijn moeder zou zeggen: je mag op het randje van mijn bord poepen, als je maar niet spettert.

De reis verloopt verder spoedig. Op de metropool die luchthaven Svolvaer heet (een klein verlicht plekje in een verder aardedonkere omgeving) stappen we uit het kleine toestelletje en daar worden we opgewacht door onze gastvrouw Marijke en gastheer Frans. Tevens maken we kennis met onze overige reisgenoten en we kunnen meteen concluderen dat Roeline veruit de jongste van het gezelschap is. We zitten bij Marijke in de auto naar het huis en zij zegt verbaasd te zijn dat het toestel op tijd arriveerde, gezien de sneeuwerige omstandigheden. Al met al mogen we tevreden zijn over onze reisonderdelen: we zijn een tijdje onderweg geweest (van 06.00 uur tot 18.00 uur) maar uiteindelijk hebben bus, trein, vliegtuig, vliegtuig, vliegtuigje en auto) ons netjes gebracht waar we wezen moeten.

In het Kristine Moen Huset – ons verblijf voor de komende 7 nachten – krijgen we een snoezige kamer met bedstee toebedeeld en staat een kwartier na aankomst een heerlijke maaltijd voor ons klaar. Volgens mij hebben we niet te klagen over het gezelschap; er wordt tijdens het eten geanimeerd gesproken over verschillende onderwerpen en de sfeer is losjes.