Haarspelden naar Halawa Valley

We hebben de wekker gezet om 06.15 uur maar dat is eigenlijk totaal onnodig want door een heus gevalletje van jetlag is het om 03.54 uur al gedaan met de pret. Dan is het nog pikdonker, net als gisteravond toen we aankwamen, maar tegen half zes komt de zon op en dan wordt ons uitzicht ook echt een uitzicht: vanuit de hotelkamer op de 8e verdieping kijken we recht op de oceaan en het strandje met palmbomen waar we gisteravond overheen zijn gelopen. Het vakantiegevoel kan nu echt beginnen!

Om 07.00 uur worden we inderdaad netjes opgehaald en eenmaal door de security van de luchthaven (zucht) mogen we wachten tot onze vlucht om 09.30 vertrekt. Wederom hebben we vertraging, deze keer omdat er één of ander mini-jeugdige-deliquent-drama gaande is. Een meisje van een jaar of 15 stribbelt hevig tegen terwijl ze door 4 personen het vliegtuig in wordt geleid. Het lijkt erop (ik verzin er uiteraard meteen een verhaaltje bij op basis van de zinsnedes die ik opvang) dat ze in Honolulu een beetje op het slechte pad is geraakt en dat ze naar Moloka’i gezwiept wordt om in een rustigere omgeving weer bij te komen. Maar ondanks dat ze zelfs een vermanend woordje toegesproken krijgt van de captain komt ze niet tot rust, en uiteindelijk verlaat het hele stelletje weer het toestel. Nu is dit allemaal nogal low key, want het is een vliegtuigje waar een man of dertig in kan. Het weer opduikelen van haar ingechekte bagage is dus ook snel gepiept en dan kunnen we vertrekken.

Op Moloka’i pikken we onze huurauto op, daarna checken we in bij ons hotel, en daar lunchen we ook. Drie pannenkoekjes met banaan en macademianootjes – denken we. Ah! Even wennen aan de Amerikaanse porties … we komen allebei nèt halverwege maar dan is ons barf-niveau toch echt bereikt, en we moeten de rest helaas laten staan.

Op wat ze hier de highway noemen mogen we als snelste toch welzeker 35 mph, dus nog geen 60 km per uur! Maar in dat tempootje kunnen we wel mooi genieten van het uitzicht op de oceaan, van de schitterende bloeiende struiken en de blauwe lucht – tenminste, diegene die niet rijdt want het is haarspeldbochtjes en hele smalle stukjes weg op weg naar Halawa Valley, helemaal aan de oostkant van het eiland. Maar als we eenmaal daar zijn is het uitzicht werkelijk fenomenaal. Een plaatje rechtstreeks uit een droomtijdschrift, of van de voorkant van een legpuzzeldoos. Berghellingen, helderblauw water, strandjes en palmbomen… fantastisch gewoon. We gaan tot de knietjes in het water (durfals die wij zijn) en genieten er even van de rust want gedurende een half uurtje zijn we echt de enigen in die uithoek. Op de terugweg richting hotel stoppen we nog even bij een ander strandje en dan chillen we nog even met een boekje op het terrasje achter onze hotelkamer.