Een gevleugelde dag

We hebben gisteren het hele park van west naar oost doorkruist, en hebben vannacht in een lodge net buiten de gate overnacht. Het hele kunstje van eerst een permit halen en dan naar de dichtstbijzijnde receptie rijden en de park fees betalen moeten we deze dus deze morgen herhalen omdat we gisteren het park hebben verlaten. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat we dat eergisteren allemaal in één keer konden regelen, want dan zouden er hier opeens heel veel banen om efficiencyredenen overbodig worden. Maar het is allemaal helemaal prima, want nog geen twee minuten na het binnenrijden van het park moeten we al stapvoets omdat er zeker 50 antilopen op de weg scharrelen, en helemaal geen haast hebben om opzij te gaan. Waarom zouden ze ook … dit hier is hun thuis en wij zijn slechts te gast. Als we het voorste bokkie eindelijk hebben gepasseerd komt het volgende ontvangstcomité vrijwel meteen in beeld: negen giraffen lopen voor ons uit op de weg. Sylvain en ik vragen ons simultaan af waarom al die beesten vrijwilllig op asfalt lopen als er ook zandvlaktes zijn (en best wel heel veel ook) maar hé, je hoort ons niet klagen. Even later halen we een volwassen giraf met jong in en als je er op slechts een meter (niet gelogen) vandaan bent besef je pas ècht hoe serieus enorm die dieren zijn.

We nemen een kleine detour van de hoofdweg die de Dikdik Drive heet en warempel: na een paar minuten komen we nog een Damara dikdik tegen ook! Dit allerschattigste hertje hebben we deze vakantie nog helemaal niet gezien en er staat er eentje vlak naast de weg onder een struik, dus dat is echt boffen – inmiddels zijn we al zo blasé dat we niet meer stoppen voor springbokjes en blauwe gnoe want die zie je hier in overvloed.

Bij het eerste waterhole dat we bezoeken staan giraffen (een giraf in drinkpose is toch wel een van de lolligste vista’s in het dierenrijk denk ik) en kudu’s gemoedelijk gezamenlijk in te nemen en vlakbij hen in het water staat een Afrikaanse maraboe. Dat is tof, want dat is een vogel die we nog nooit eerder hebben gezien. Terwijl ik foto’s neem scant Sylvain de oever en pakt dan de verrekijker erbij: “Er zit daar een grote jager!!” (opwinding op fluisterniveau want we zitten met het autoraampje open – het lijkt erop dat de meeste dieren hier wel gewend zijn aan het geluid van autobanden-op-gravel en startende en stoppende motoren, maar we gaan er toch maar even van uit dat stemgeschal ze wel zal opschrikken en wegjagen). En inderdaad, aan de zijkant van de waterplas zit een savanne-arend. Zo’n echte jager, met een fikse snavel en van die gevederde poten. Jee, wat gaaf!

Bij de volgende waterhole is het meteen wéér raak. Als we komen aanrijden lijkt er helemaal niets te doen te zijn, maar een zwarte gestalte aan de waterrand trekt mijn aandacht. Verrekijker en zoomlens erbij en bingo: er zit hier een vechtarend! Weer zo’n machtig beest. Het is jammer dat we de auto niet in een dusdanige hoek kunnen parkeren dat we zijn gespikkelde witte buik kunnen zien – soms ben je toch echt geneigd om gewoon maar uit de auto te stappen om het ideale fotostandpunt te kunnen pakken – maar zijn zwarte kop, rug en vleugels zijn ook al erg indrukwekkend. Zo dan, al drie vogels gespot die we nooit eerder in het echie hebben gezien!

Bij een stek verderop lijkt er in eerste instantie weer niets te spotten te zijn, maar onze zeer korte ervaring hier leert dat je de auto altijd eventjes moet laten doorrollen want een paar meter verderop kan het alweer anders zijn. Zo ook hier: in het midden van deze waterhole staan een enorme pluk gras en die houdt twee kraanvogels uit het zicht; even doorrijden en daar staan ze dan, mooi achter elkaar. Eigenaardig maar gisteren bij de neushoorn stonden ze in exact dezelfde pose. Er zit op een gegeven moment wel wat beweging in dus het zijn geen plastic exemplaren van de Intratuin, maar door hun aparte kleur zou je het haast wel gaan denken.

Misschien is het de route die we vandaag rijden (we gaan wederom het hele park door, nu van oost naar west, om weer uit te komen bij de plek waar we eergisteren arriveerden) of misschien is het de tijd van het jaar (kennelijk is dit niet het hoogseizoen), maar vandaag lijkt het qua auto’s nog een tikkie rustiger te zijn dan gisteren. Mijn verwachting van Etosha was dat het achterlijk druk zou zijn en dat we bij de waterholes bumper aan bumper zouden moeten rijden, maar dat is – gelukkig – totaal niet het geval. Zo gebeurt het dus zelfs dat we een tijd lang de enige toeschouwers zijn bij een waterhole waar een gezellige drukte heerst: er zijn olifanten, zebra’s, kudu’s, springbokken, struisvogels, en even later komt er zelfs ook nog een giraf aangestiefeld. Vooral de zebra’s zijn ontzettend grappig: de ‘slechts’ drie olifanten hebben kennelijk eerste rechten op het aanwezige water (we hebben al eerder gezien dat waar olifanten willen badderen, de andere dieren als op commando ruimte maken en zich van het water terugtrekken; deze plek is geen natuurlijke waterplaats maar een aangelegde, stenen rechthoekige badkuip, geen baddermateriaal dus) en het veelvoud aan gestreepte dorstigen moet het dus doen met de beperkte ruimte die overblijft… en dat betekent matten. We horen ze ontevreden knorren en zien ze elkaar verdringen en naar elkaar trappen: “Rot op joh, ik stond hier”! We genieten ons helemaal suf.

De middag levert nog een oerlelijk wrattenzwijn, een haas met ongelooflijk lange oren (als de zon erdoorheen schijnt zie je zo alle bloedvaatjes lopen), een andere kleurvariant van de blauwe gnoe, een heeeeeleboel zebra’s waaronder een snoezig jonkie en de wederom nog nooit in het echt aanschouwde enorme secretarisvogel op. En als we dan vlakbij Okaukuejo, de eindbestemming van vandaag, ook nog op een tiental meters van de auto een leeuw voor de lens krijgen (een leeuw met een halsband overigens; wellicht een gps-tracker?), dan mogen we toch wel stellen dat ons bezoek aan Etosha behoorlijk bevredigend is geweest. Nu nog even wat ongedierte uit onze kamer verwijderen (zucht … allemaal leuk hoor, die dieren in dit park, maar we stellen toch wel onze prioriteiten) en dan kunnen we blij gaan dromen van al het moois dat we gezien hebben.