Dooie bomen in het kwadraat

Wederom staat de wekker op 05.00 uur; ons bioritme verschuift gewoon een paar uur want om 22.00 uur gaat hier ons licht uit – letterlijk en figuurlijk – en dat is echt een ongehoorde bedtijd voor mij die het doorgaans makkelijk tot na middernacht uithoudt.

Waren we gisteren bij de Sesriem Canyon en Elim Dune, nu gaan we verder het Nationaal Park in, tot waar de weg ophoudt bij Sossusvlei. Eén van de bekendste namen en must-sees uit dit gebied is Dune 45, maar die laten we letterlijk links liggen omdat we onze zinnen hebben gezet op Big Daddy, een verderop gelegen duin dat hoger klimmen en langer lopen is dan Dune 45. En we vermoeden dat eenmaal bovenop het uitzicht nou niet zo vreselijk zal verschillen dus opteren we voor de locatie waar touringcars niet kunnen en mogen komen.

Recentelijk is er van Sesriem naar Sossusvlei, een afstand van iets meer dan 60 kilometer, een knappe asfaltweg aangelegd (ballonkapitein Mike zei gisteren breedgrijnzend “and you guys paid for it so you don’t hear me complain”, dus het lijkt erop dat het toegangsgeld voor het Nationaal Park ook daadwerkelijk wordt besteed aan verbeteringen van het Nationaal Park), maar die houdt één kilometer voor het echte doodlopende punt – Sossusvlei is een kopstation als het ware – op te bestaan: daarna is het off-road stunten. Nou hebben we inmiddels al heel wat kilometers op gravelwegen afgelegd, maar dit is geen gravel; dit is zand, hetzelfde zand als hetgeen we van plan zijn te betreden straks. Op de heenweg zit ik achter het stuur en ik vind het best spannend. Je moet een beetje snelheid hebben want anders kom je hopeloos vast te zitten in deze bijna zompige ondergrond, maar snelheid betekent ook dat je in de bochten (en die zijn er, best veel: om bomen en struiken heen voornamelijk) wat meer naar beide kanten uitzwiept met de achterkant van onze nogal lange auto. En behalve bochten zijn er ook heel veel bobbels in de weg; we worden dus op dit korte maar intense stukje alle kanten op gegooid en ik ben erg blij als we de bestemming heelhuids en met de auto intact bereiken.

Om 08.20 uur zijn we bepakt met water en ingesmeerd en gaan we vol goede moed op weg. Uiteraard hebben we gehoord dat je echt supervroeg aan een klim als deze moet beginnen, enerzijds vanwege de hitte en anderzijds omdat je dan de eerste van de dag bent die het duin betreedt, waardoor dat nog ongerept is na de nacht en dan nog een scherpe en dus fotogenieke schaduwrand bovenop laat zien. Dat van die temperatuur is wel logisch, al hebben wij gisteren zelf bewezen dat een klimmetje best kan op het midden van de dag (als je het maar zoals ze hier zeggen ‘pole pole’ doet: langzaamaan), maar de tijd van ongerepte duinranden is echt wel voorbij. Zowel woestijngids Seastian als kapitein Mike zeiden al dat één afdruk van een autoband in het woestijnzand wel vervaagt, maar desalniettemin zes jaar later nog stééds zichtbaar is. Met de hoeveelheid toeristen die hier elke dag die paar populaire duinen komen beklimmen lijkt het me onmogelijk dat het spoor van al die voetafdrukken – je kunt vanaf de grond goed zien dat zich een weggetje heeft gevormd naar de top – gedurende de nacht weer uitgewist wordt. Afgezien daarvan is het zeven kwartier rijden vanaf onze lodge naar deze stek, dus dit is echt wel vroeg genoeg.

Het begin van de klim is al makkelijker dan die op Elim Dune van gisteren, omdat het hier nog niet steil is maar voornamelijk omdat hier veel meer mensen hebben gelopen en het daardoor wat eenvoudiger is om je voeten in de voetstappen van een voorganger te zetten. Al heb ik van tijd tot tijd wel een trap-van-de-Koopgoot-in-Rotterdam ervaring: gedurende zes stappen zit ik in hetzelfde stramien van een naamloze eerdere stapper, en dan moet ik toch even een pasje uit de pas zetten omdat ik dan nèt een ander ritme heb. Maar voetje voor voetje gaan we gestaag omhoog. Op een zeker punt moeten we een stuk duin dwars oversteken en dan wordt de klimtechniek op de proef gesteld. Uiteraard sprint Sylvain op zijn tennisbenen als een ware woestijnhagedis naar de overkant waar er weer een ‘normaal’ spoor is, maar ik beheers die techniek niet en zak bij elke stap diep weg. Mijn schoenen zijn water- en anderszinsdicht maar ja, als je tot je kuiten in het zand staat en je stappers zijn enkelhoog, dan verliest die eigenschap ook iets aan waarde. Ik kan overigens wel concluderen dat zand net als gel een prima alternatief zou zijn voor inlegzooltjes, want het vormt zich meteen naar je voeten.

Na een uur en veertig minuten bereiken we dan de 325 meter hoge top van Big Daddy Dune (het hoogste duin in Sossusvlei) en de moeite was waarlijk niet voor niets want wát een magistraal bellevue hebben we. We zijn ruim 50 kilometer verder het Nationaal Park ingereden dan we gisteren hebben gedaan en die afstand vertaalt zich in een drastische verandering van landschap: we zitten hier echt midden in de rode duinen. Vanaf de top hebben is er een 360 graden blik mijlenver op de omgeving en waar we ook kijken: rode duinen. En toch: ze zijn allemaal verschillend. Door de wind gevormd, door de schaduwen donker of licht gekleurd, door de aanwezigheid van een rotsige ondergrond of graspollen of een zoutpan of in holtes gelande plantenzaadjes gedecoreerd: het maakt ze allemaal anders en het geheel is adembenemend mooi.

Behalve het uitzicht is ook de afdaling de beloning: enerzijds omdat je joehoe! recht vooruit kan stappen en met grote zompige passen in vijf minuutjes beneden bent (zand in mijn schoenen had ik toch al dus daar kan nog wel een beetje bij), en anderzijds omdat Big Daddy Dune rechtstreeks grenst aan Deadvlei, een duinpan waarin tot wel 500 jaar oude dode bomen staan die het leven lieten toen ooit lang geleden de rivier haar loop veranderde en deze stakkers haar water ontzegde. Maar die arme droge stakkers bezorgen de toerist van vandaag (en dan met name de toerist met een kale-bomen-fetisj) wel een feest voor het oog want de combinatie van witte ondergrond van gescheurde klei, donkerbruine grilllig gevormde boomstammen, rode duinen en knalbauwe lucht is te fotogeniek voor woorden. Ik loop rond, probeer zo veel mogelijk plaatjes te schieten van al het moois zonder dat ik die irritante andere toeristen in beeld heb (daarbij ongetwijfeld irritant in de weg lopend voor een ander die aan het fotograferen is) en geniet geniet geniet tot mijn camera langzamer gaat reageren en het beeldscherm oververhit dreigt te raken. Misschien een teken om te gaan.

Waren we op weg naar boven al heel kleine en heel prachtige hagedisjes tegengekomen, die niet alleen over het zand lopen maar ook als een molletje ondergronds kunnen gaan (we zien er eentje onderduiken en enkele centimeters verder met alleen zijn koppie bovenkomen: is de kust veilig?), de Deadvlei beloont ons met een supermooie havik die – aan de hoeveelheid vogelpoep op één van de takken te beoordelen – de hoogste skeletboom hier tot zijn vaste stek heeft gemaakt. Op de terugweg is het even kiele-kiele op de zandweg want onze Ranger heeft op sommige stukjes opgewarmd zand grote moeite met de grip, zeker als we holletje op moeten, maar zelfs als ik die bak had moeten duwen had het mijn humeur waarschijnlijk niet verpest: het was super vandaag.