Teide post-eruptief
Door: Tessa Romein
Blijf op de hoogte en volg Tessa
24 September 2017 | Spanje, Isla de Tenerife
Na de kuitenbijter van Masca gisteren kan er nog wel een soortgelijk exemplaar achteraan, en dus rijden we anderhalf uur slingerweggetjes bergopwaarts om op 2050 meter te starten met de wandeling van vandaag. Het hele stuk is sowieso al mooi om te zien, maar het is niet moeilijk te begrijpen dat het gebied rondom de Teide tot Nationaal Park is gemaakt – en ook tot UNESCO Werelderfgoed trouwens – want je rijdt als het ware een andere wereld in. Terecht zijn er langs de weg meerdere parkeerplaatsjes gemaakt (miradores) waar je even kunt stoppen en foto’s kunt maken van de omgeving. Zanderige vlaktes, dramatische solitaire rotsen maar ook enorme rotspartijen die honderden meters lang zijn.
Om naar het topje van El Teide te kunnen is een permit-systeem ingesteld, en daar hebben we van tevoren even naar gekeken maar dat was een kansloze missie: tot november zijn alle beschikbare permits al vergeven. Op het hoogste punt gaan we sowieso dus niet komen, en dat verruimt de wandelmogelijkheden aanzienlijk, want nu kunnen we andere routes kiezen dan alleen diegene die tot het permit-punt gaat. We besluiten tot een flinke lus die een aaneenschakeling is van meerdere wandelpaden met afwisselende moeilijkheidsgraden.
In tegenstelling tot gisteren is het hier in het begin prima te doen om om je heen te kijken terwijl je wandelt, en dat komt goed uit want hoewel totaal anders om aan te zien dan de vruchtbare barranco van Masca is dit maanlandschap net zo fascinerend. Het is golvend, desolaat (we komen gedurende de hele dag niet meer dan 15 andere wandelaars tegen!), en door de eenvormige begroeiing (bolvormige solitaire planten die vooral van een afstand lijken op schaapjes in de wei) enorm rustgevend om te zien. Die rust wordt ook nog eens uitgestraald door de aardse kleuren: van okergeel via allerhande bruintinten naar het groen van de planten. De ondergrond waar we op lopen is puimsteen, in verschillende stadia van erosie – van flinke steentjes waar je zo lekker het eelt mee van je voeten kunt schrappen tot fijn zand – en het is al snel duidelijk dat we vanavond onder de douche extra aandacht zullen moeten besteden aan de verschillende aanwezige lichaamsholtes want dit spullie gaat werkelijk overal in, door en langs. Ik loop met enige regelmaat een stukje achter Sylvain omdat zijn prettigste kadans een net iets hoger tempo heeft dan de mijne, en dat betekent dat ik met enige regelmaat in zijn stofstapjes sjok. Ik voel het puimsteenzand zelfs tussen mijn ringen en mijn ringvingers zitten – en daar moet je als bries toch wel echt je best voor doen hoor.
Wanneer we overstappen van de ene genummerde wandeling op de andere (alles is ontzettend duidelijk en overzichtelijk aangegeven; zelfs voor ons sukkels is het lastig verdwalen hier) verandert ook het landschap. Er zijn meer rotsen, meer planten en alles dichter op elkaar, en er zijn hier meer korte stukjes met hoogteverschil. In tegenstelling tot het vorige pad dat we vanaf een hoog punt honderden meters ver konden volgen is het hier een verrassing welke richting je uitgestuurd wordt, want het pad is van veraf niet zichtbaar vanwege de hogere begroeiing en de rotsachtige omgeving, met als kroon op dit landschap een enorme rotswand met de naam La Fortaleza: het enige overblijfsel van een vulkaanuitbarsting waarbij de lava niet naar beneden is gestroomd maar zich rond de krater heeft opgehoopt. De aanwezigheid van rotsen in allerlei soorten en maten betekent automatisch ook dat we weer moeten opletten waar we lopen. Blijven optillen die voeten… maar dat wordt allengs een grotere opgave naarmate de dag vordert.
Er staat een fikse bries (die ook zeker een bijdrage levert aan de zanderige vulling van eerder genoemde lichaamsholtes) maar het is wel een heerlijk warme bries. Er zijn wel wat wolken maar over het algemeen is het een schitterende heldere dag – fantastische omstandigheden om hier te lopen, en gedurende de hele dag uitzicht te hebben op die imposante vulkaan die kennelijk op de nominatie staat om over niet al te lange tijd weer eens uit te barsten aangezien dat alweer iets meer dan honderd jaar geleden is. De zonnige omstandigheden hier worden extra benadrukt door het wolkendek dat de hele dag op ca. 2000 meter hoogte tegen de noordkant van de berg aanhangt: dat zou zomaar eens datzelfde wolkendek kunnen zijn waar we gisteren doorheen reden!
Na een inspannende ruim vijf uur wandelen (17 kilometer afgelegd met 650 meter hoogteverschillen, da’s toch best aardig) vouwen we onszelf weer krakend en piepend op in de huurauto en gaan nog even een welverdiend drankje doen bij een nabijgelegen restaurant. Je zou daar een tent verwachten met een stoere naam: La Montaña Peligrosa… of El Volcán Majestuoso. Maar nee: we hebben de keus uit Restaurante Papillon of Bar Bambi. Tsss.
Bij vertrek uit het park trakteert El Teide ons nog op de bizarre aanblik van één enorme, gladde, ovale wolk die als een soort UFO boven het hoogste punt hangt, in een verder wolkenloze en strakblauwe lucht. Wat een bijzonder afscheid.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley