Gekluun in het massief

In het noordwesten van Tenerife ligt het plaatsje Masca, en vandaar uit is er een kloof die naar het strand voert. We hebben gelezen dat dit een geweldige wandeling is en dat willen we wel gaan verifiëren. Na al dat gespartel onderwater hebben onze kuiten wel een aardige basistraining gehad dus dit kunnen we vast aan.

Aangezien de wandeling in de kloof als een drie uur durende aktiviteit wordt geafficheerd besluiten we om hem niet heen en terug te doen, maar te kiezen voor een speciaal ervoor in het leven geroepen optie: vanuit de kustplaats Acantilados de los Gigantes met een taxi naar Masca, dan de hike, en vervolgens vanaf het strand met een bootje terug naar Los Gigantes. Wanneer we in Los Gigantes (een plaatsnaam die klinkt als een héél slecht bruiloftsbandje - ik heb er een beeld bij van drie mannen in broeken met hoge taille , sombrero op de bol en de gitaar vlak onder de kin) arriveren en op zoek gaan naar het tentje waar we het bootje kunnen boeken, worden we door een propster zeer vakkundig een bedrijfje binnengeloodst met de woorden: “are you going to Masca?” Ongetwijfeld heeft ze ons er direkt uitgepikt omdat we niet als badgasten gekleed gaan – teenslippers, kekke zonnebril, knoopje van het bikinihesje zichtbaar boven het T-shirt, handdoek opgerold onder de arm – maar aan komen banjeren in cargobroek, verantwoordelijke wandelschoenen en behangen met een rugzak. Omdat de prijzen die ze noemt overeenkomen met wat we al in de reisgids hebben gelezen nemen we niet de moeite om nog verder rond te kijken. Nog geen vijf minuten later zitten we al in een taxi; we kunnen nog net aansluiten bij 6 andere wandelaars die naar Masca gaan.

De autorit is al een belevenis op zich. Deze chauffeur doet dit ritje waarschijnlijk tientallen malen per week (vermoedelijk altijd vol heen en leeg terug); hij neemt de haarspeldbochten bijna achteloos, en met een behoorlijk tempo. De sukkelende toerist die voor ons rijdt en het allemaal best spannend lijkt te vinden ziet zijn hele binnenspiegel waarschijnlijk gevuld met de grill en de koplampen van ons taxibusje, en als kers op de taart krijgt hij ook nog een toeter erbij want hé, hier is iemand aan het werk hoor! Bij de eerste de beste uitwijkmogelijkheid laat hij ons passeren en we stuiven hem voorbij. Even later zie ik hem nog steeds de berg op slakken wanneer wij alweer vier haarspeldbochten en tientallen meters hoger zitten.

Op bestemming scoren we een patch om op de reeds behoorlijk volgestikte rugzak te naaien (altijd een leuke queeste op vakantie), strikken we de veters ietsje strakker, rechten we de rug, worden nog opgevrolijkt door het bord dat ons vertelt dat deze hike hoogtevrees, angsten, uitputting en andere gezelligheid kan veroorzaken, en dan is het tijd om de 650 meter af te gaan dalen in de Barranco de Masca, in het Macizo (gebergte) de Teno. Binnen enkele tellen loop ik een oorlogswond op die bij aanvang dan weer niet vermeld werd: ik blijf haken aan een cactus. Maar aangezien mijn ringvinger niet gaat kloppen, opzwelt of er stante pede afvalt zal die cactus wel niet giftig zijn – het blijft bij één minuscule druppel bloed.

Er is in deze barranco wel een pad, maar dat is meer omdat er er al veel overheen gelopen is dan omdat het is aangelegd. Hier is in een treetje voorzien om een afdaling iets te vergemakkelijken en daar is een touw in een gladde rotswand getimmerd zodat je er niet afglijdt als je eroverheen moet, maar voor de rest is dit een zoek-het-lekker-zelf-uit-route. En het is er eentje naar ons hart hoor. We klunen, klauteren, stappen en stoempen, en het is zaak om steeds naar de grond te blijven kijken waar je loopt want anders knakt je enkel dubbel of ga je á la duikmaat Emily op je plaat met je gelaat. Meestal wandel ik met mijn camera in de hand maar dat is hier echt geen goed idee, want zo nu en dan is het nodig om jezelf met twee handen op te drukken zodat je je benen over een rotsblokje kunt tillen. En wanneer een stap tussen twee rotsen eigenlijk iets te groot is om gemakkelijk te nemen laat ik me gewoon voorover vallen – twee handen op de rots waar je naartoe moet maakt het oversteken alweer eenvoudiger.

Het is een heerlijke workout, en die is van begin tot einde omgeven door de magistrale bergwanden aan weerszijden van de kloof. Honderden meters hoog, grillig gevormd, in meerdere aardetinten gekleurd (de verschillende geologische tijdperken worden hier voor je neus gepresenteerd), en begroeid met aloe vera en cactussen. Nu eens is het doodstil en windstil, dan weer reikt de wind van de westkust tot in de barranco en zijn de rotswanden verlicht door de zon. Het is een plek die nog steeds dagelijks in beweging is: hier en daar kun je precies het spoor volgen van een enorm stuk rots dat van de bergwand is afgebroken en het dal in is gerold, en het geruis van water dat uit de rotsen komt en de barranco héél langzaam millimeter voor millimeter erodeert is nooit ver weg. We staan dan ook heel wat keren stil om te genieten van de schoonheid van deze plek en om er foto’s van te nemen, maar een heel acceptabele drie uur na de start arriveren we op het eindpunt: het strand van Masca, 650 meter lager dan het startpunt. We zitten een uurtje te luisteren naar het ruisen van de golven en nemen dan het voorgeboekte bootje terug naar Los Gigantes – en het is vast geen toeval dat de stuurman aan boord een muzakje op heeft staan dat ernstig doet denken aan foute bruiloftsmuziek.

Een slingerdeslanger autorit brengt ons vervolgens naar Icod de los Vinos in het noorden, waar we een botanische tuin bezoeken die een honderden jaren oude drakenbloedboom herbergt – overigens heeft deze de naam El Drago Milenario: ze hebben er hier maar meteen een duizend jaar oude boom van gemaakt. Het is een imposante verschijning met zijn grillige bast en volop levende parapluvormige kroon. Het hoogste punt dat we onderweg passeren is de bergpas Puerto de Erjos op 1117 meter. Er is een uitkijkpunt en het zou best leuk geweest om daar te stoppen ware het niet dat we de ruitenwissers al moeten laten werken omdat de bewolking zó laag hangt dat we er dwars doorheen rijden – van een bellevue is op dit moment dus helaas geen sprake. Gelukkig hebben we aan bellevues vandaag geen gebrek gehad.