De finale zadelpijn

Laatste volle vakantiedag! We besluiten naar Gozo, het tweede eiland van de Maltese eilandengroep te gaan. Aldaar willen we het eiland - dat nog een stuk kleiner is dan Malta – ook met de fiets verkennen, maar er óók nog heenfietsen is een beetje te veel gevraagd , dus pakken we de bus als we onze fietsen naar Matteo de Fietsenboer hebben teruggebracht. Het is in feite een flutritje naar de ferryterminal bij Cirkewwa (waar we ook de eerste duikdag zijn geweest), maar de bus doet er een uur over: hij stopt natuurlijk bij zo ongeveer elke straathoek, maar op de stukken heuvelopwaarts gaat hij zó langzaam dat Sylvain hem op de fiets nog wel had kunnen inhalen (ikzelf waarschijnlijk niet, omdat de fietservaring inmiddels leert dat ik omhoog bijna omval, zo traag als ik fiets).

Eenmaal op de ferry wuift een Indiër naar Sylvain en vraagt: “Please? Photo?” en gebaart naar zijn groepje van vier. Welwillend voldoet Sylvain aan het verzoek en de man is zó blij met de foto dat hij de bescheiden fotograaf meteen nogmaals chartert voor het maken van een kiekje, omdat hij zelf waarschijnlijk ook wel beseft dat Gozo als achtergrond op de foto toch wat gezelliger oogt dan de witte plastic bank waar met grote zwarte letters LIFE JACKETS op staat vermeld.

We hebben de afgelopen week twee keer fietsen gehuurd bij de Italiaanse Matteo en beide keren hebben we ons over zijn chaotische bedrijfsvoering verwonderd. Zijn piepkleine burootje had één laatje dus alle administratie (ahum) kon nooit ver weg zijn zou je zeggen… en toch was hij continu alles kwijt. We dachten dat dát chaotisch was – en toen gingen we fietsen huren op Gozo. Allemachtig. Als we arriveren bij het enige tentje in de omgeving dat fietsen verhuurt, treffen we een donker hok aan, volgestouwd met souvenirs en prullaria, met eveneens één burootje waar allerhande papierwerk hoog opgetast ligt terwijl een oudere dame erachter (ongetwijfeld een familielid) een soort van waardig zit te wezen. In het winkeltje staat een Italiaanse familie van een man of zes luidruchtig te bakkeleien, kennelijk over welke tour ze zullen gaan boeken. Niemand let op ons, niemand kijkt naar ons, dus staan we maar een beetje hulpeloos voor ons uit te koekeloeren. Uiteindelijk draait één van de personen zich om en vraagt of hij ons kan helpen. Aha! Die werkt hier dus. Een embleem, een naamplaatje of een uniform dat er anders uitziet dan de nationale dracht van T-shirt, bermuda en slippers zou best handig zijn.

Een onderbreking hier (hij moet zich toch nog even bemoeien met het gesprek van de Italianen) en een onderbreking daar (zeer efficiënt helpt hij tegelijkertijd ook even twee Engelsen achter ons met het boeken van een boottripje) later zitten we dan eindelijk op onze fietsen. En vond ik de zadels op onze Maltese tourfietsen al niet heel plezierig, dit zijn mountainbikes met een zadel dat werkelijk het toppunt is van oncomfortabel. Het is werkelijk vreselijk dus we besluiten al snel dat dit geen lange en intensieve fietsdag gaat worden. Gelukkig is Gozo maar klein!

Onze eerste stop is Victoria, waar ook een citadel net als Mdina is. Het grote verschil is dat Mdina nog echt een een bewoond stadje is; deze citadel is alleen een bezienswaardigheid, en dan nog één die half ruïne en half herbouwd is. Nee, Mdina is echt veel mooier. We slenteren nog wat door de smalle straatjes aan de voet van de citadel, waar enkele schattige doodlopende hoekjes zijn, en besluiten dan toch maar om nog een stukje door te fietsen, ondanks die verdammte zadels en ondanks het feit dat het nu een beetje bewolkt is, waardoor de volgende publiekstrekker misschien niet zo mooi is als hij zou kunnen zijn. We wagen het erop!

Eenmaal uit het drukke Victoria is het meteen een stuk stiller op straat en de weg naar de westkust voert ons door wat rustige dorpjes. Weer overal die gele limestone, en weer steeds die merkwaardige tegenstellingen: sommige panden zijn tiptop onderhouden en hebben zelfs zuilen en fancy hekwerken naast de voordeur; het huis ernaast kan één grote bladderbende zijn. Maar onveranderd geldt dat elk plaatsje van drie man en een paardenkop een achterlijk grote kerk heeft, en dat bijna elke woning een religieuze sculptuur, tegel of schildering naast de deurbel ingemetseld heeft gekregen.

Bij Dwejra Point is de equivalent van de Blue Grotto te vinden: in dit geval hebben ze het de “Azure Window” genoemd. Weer een enorme hoge natuurlijke brug waar de golven tegenaan slaan, en met het juiste zonlicht kleurt het water eronder azuurblauw. We hebben niet echt het juiste zonlicht omdat ook hier een dun wolkendek de boel wat filtert, maar desondanks is het wel een hele mooie plek. De rotsen waar we op lopen zijn ook bijzonder: ze zijn erg poreus en uitgesleten door eeuwenlange bezoekjes van het water, zodat er minigewelfjes en kleine zoutpannetjes onder de direkte oppervlakte zijn ontstaan. Maar ook hier is er geen twee vierkante meter te vinden waar geen sigarettenpeuken, ijspapiertjes, pleisters (gatver) of plastic zakjes liggen. Tja, als je dan toch hier bent om als souvenir een selfie te maken kun je net zo goed meteen je eigen souvenir achterlaten, niet waar.

We hebben nog een tip gekregen om langs de noordkant van het eiland terug te fietsen, maar dat kunnen onze billen echt niet meer opbrengen, dus we besluiten via de kortste route terug te gaan naar de ferry. Toch weer zo’n 24 kilometer in de benen zitten vandaag! Terug in Malta genieten we van een heerlijk diner in een luxe restaurant en dan is het koffertje pakken en knorren… morgenochtend om 05.00 uur worden we opgehaald (door, like you know, de chauffeur die ons, like you know, ook heeft opgehaald 10 dagen geleden) om naar de luchthaven te gaan. Malta: grazzi hafna u caw!