Na zonneschijn komt regen

Een paar dagen geleden zagen wij in een toeristenwinkeltje een souvenir met de tekst: “Don’t like the weather in Iceland? Just wait five minutes.” Als we opstaan en de zon uitbundig door de lamellen van ons huisje naar binnen zien schijnen zijn we direkt geneigd te denken: “misschien toch nog een poging wagen op een regenboogje bij de Gullfoss?” om meteen daarna te vermoeden dat het weer na het ontbijt wel eens anders zou kunnen zijn.

Máár dat is dus niet zo! Dus ja, dan wint het camera-hart het toch. We zetten koers naar de Gullfoss (Geysir slaan we nu wel over), en zien op weg ernaartoe allemaal mooie bergflanken die een paar dagen geleden vanwege de donkere wolken toch best wel een beetje nogal aan onze aandacht ontsnapt waren. Zoals te verwachten is staat de parkeerplaats nu wel behoorlijk vol, maar gelukkig hoeven we niet drie rijen dik te staan en ons langzaam naar voren te dringen voordat we een goed fotografieplekje kunnen bemachtigen; het valt allemaal nogal mee - al hebben we nu op sommige plaatjes wel mensen staan. Een regenboog in de spray is er echter helaas niet; waarschijnlijk staat de zon er te recht boven om behoorlijk door de neveldruppeltjes heen te kunnen schijnen. Het licht is een groot verschil met de nachtelijke situatie, maar ook de wind is ietsje anders, lees: we worden zowat van onze sokken geblazen. Het is zelfs zó erg dat ik me afvraag of ik nu eigenlijk wel scherpe foto’s heb gemaakt. Ik heb gedurende twee weken steeds het het lens-op-lens-af van Roeline gezien en ik ben altijd erg blij dat ik een pocketkiekerd heb, maar in dit geval is zij zeer zeker in het voordeel met haar zwaardere camera.

En dan spot ik een noviteit! In heel IJsland heb ik kostenloos kunnen plassen – en dat waren heel wat keren; ik heb vandaag bedacht dat ik eigenlijk wel omgedoopt zou kunnen worden tot Téssifoss – maar deze keer gaat die gratis vlieger niet op: er moet voor een toiletbezoek 200 kronen (dat is zo’n EUR 1,50 , best prijzig dus. Als ze je afzetten doen ze het meteen goed) afgetikt worden en je moet door een draaipoortje heen. Vragen om muntjes aan toeristen is natuurlijk vragen om problemen, maar in plaats van de obligate briefjes-voor-kleingeld-wisselautomaten op te hangen hebben ze hier een betere oplossing: je kunt aan het draaipoortje betalen met je bankpas, met PIN-code of zelfs heel modern contactloos. Pinnen om te pissen dus…

Na ons bliksembezoek aan de Gullfoss maken we rechtsomkeert en zetten koers naar Þingvellir National Park, een natuurgebied dat ook historisch van groot belang is: niet alleen werd op deze plek op 17 juni 1944 de Republiek IJsland officieel gesticht, hier werden vóór het jaar 1000 reeds bijeenkomsten van volksvertegenwoordigers gehouden en er werd recht gesproken. En als ik zeg ‘recht’, dan heb ik het even niet over de charmante wijze waarop er door de eeuwen heen achttien vrouwen aan hun einde kwamen in de Drekkingarhylur (Drowning Pool) : ze werden in een zak gestopt en in de rivier gemikt om te verdrinken. De misdaden waarvoor ze veroordeeld waren? Een romance met een verkeerde man, of ontrouw. Inmiddels heeft IJsland gedurende vier jaar een lesbische minister-president gehad dus het lijkt erop dat men de opvattingen over vrouwen aardig gemoderniseerd heeft.

We maken een wandeling – onze laatste wandeling in IJsland, boehoe – langs enkele interessante punten, waarvan het meest in het oog springende punt de Almannagjá is: een muur die eigenlijk de opstaande rand is van een kloof, en wel de kloof die ontstaat door het uiteendrijven van de Noord-Amerikaanse en Europese tectonische platen. Strikt genomen zou je kunnen beweren dat we op bewegende grond staan, want de platen bewegen zich van elkaar af met een snelheid van 7 millimeter per jaar. De wandeling voert verder door lavavelden (hele oude lavavelden want geheel begroeid met mos, struiken en zelfs kleine berkenboompjes hier en daar) en het is een mooi gebied, maar wij zijn natuurlijk de afgelopen twee weken stinkverwend met wat we in dit land allemaal gezien hebben dus eerlijk gezegd zijn we niet vreselijk onder de indruk. Gelukkig hebben we iets anders om van onder de indruk te zijn, want waar we op de berg bij Akureyri een staak met een oranje vlaggetje eraan misten, missen we nu een complete boerderij die hier zou moeten staan. Ahum. (Een Google-check later op de avond leert ons overigens dat het om de RUÏNE van een boerderij gaat; de bijbehorende foto van een niet als gebouw herkenbare reeks stenen stelt ons weer helemaal gerust. Het is echt geen wonder dat we daar gewoon langs zijn gelopen.)

Overigens is het weer omgeslagen (we zagen het gebeuren op weg naar dit gebied) en we lopen de laatste helft van onze laatste wandeling in een fikse regen. Nou ja, zo komen we weer van de vliegjeslijken op de voorruit en het stof van de gravelwegen van de achterruit van onze auto af. Een waardig afscheid van dit prachtige, geweldige, mooie, indrukwekkende en unieke eiland.

Ísland, takk og sjáumst!