Het lijkt wel donker!

En dan breekt fase 4 van onze vakantie aan: alle spullies vergaren, en op weg naar ons laatste huisje: in de buurt van Selfoss in het zuidwesten van het (ei)land. De eerste stop onderweg is op de landtong Dyrholaey net voorbij Vík, omdat er geruchten gaan dat er hier puffins huizen. Hoewel we ze al in hun volle glorie hebben mogen bewonderen in Bakkagerdi zou het toch wel heel leuk zijn als we hier nog een geslaagd plaatje zouden kunnen schieten… en het niet slechts hoefden te doen met één dood exemplaar op het strand.

OK, we krijgen een iets betere score dan één dood exemplaar op het strand, maar daar blijft het dan ook bij. Roeline en ik mogen echt in onze handjes knijpen met de foto’s die we in het noord-oosten gemaakt hebben, want het is onmogelijk om die op deze plek te evenaren. Er komt zo nu en dan een exemplaar (levend, dat dan weer wel) aanvliegen, maar in tegenstelling tot onze eerdere spot is er geen vogelhut, en de afstand tot de beestjes is veel groter. Roeline zou met haar camera-uitrusting misschien nog een kansje maken, maar mijn pocketgevalletje gaat de afstand zeker niet overbruggen. We beleven eigenlijk het meeste plezier aan het gezicht van een Aziatische toerist die vol verlekkerd ongeloof staart naar een meisje dat zéér strak bebroekt is en een zéér grote cupmaat in een iets te kleine BH onder een zéér strak wit T-shirt heeft zitten. Aangezien de gangbare kledij in deze contreien een uithangbord is voor de Bever-keten valt ze met haar outfit en volledig opgemaakte gezicht, getooid met fancy zonnebril nogal uit de toon. Zo te zien is het een welkome afwisseling voor meneer die haar met grote ogen en een hijgerige glimlach nastaart totdat ze in haar auto is verdwenen.

Een foss mag onderweg niet ontbreken natuurlijk, en dus brengen we een bezoekje aan de Skogafoss die ook prachtig op de route ligt. Deze waterval is 80 meter hoog en het water dat naar beneden dondert veroorzaakt een fikse spray. Regenboogloos helaas, want de zon laat het afweten vandaag en zal dat de komende dagen ook blijven doen als we het internet mogen geloven (en dat doen we uiteraard toch maar weer). Overigens gaan we het aantal gelopen kilometers van de afgelopen 10 dagen nu toch wel echt goed voelen in de beentjes! Als we de 80 meter omhoog lopen om van bovenaf op de foss te kijken (en de talloze meeuwennestjes te zien die er pal naast in de bergwand gemaakt zijn) treedt er ogenblikkelijk een soort zwaarte in dijbenen en knieën op.

We bevinden ons nu in het drukste gedeelte van IJsland. We naderen Reykjavik, dus er zal wel flink geforenst worden hier, maar in dit gedeelte komen ook dagjesmensen die bijvoorbeeld van Europa naar New York vliegen en hier een tussenstop maken. Het is voor ons echt een soort schok na de 10 dagen omgevingsleegte die we in dit land ervaren hebben. Er is veel verkeer, ook veel bussen uiteraard, en we zien het ene hotel na het andere guesthouse opdoemen langs de weg. Effe straatje keren op Vegur 1 zoals ik een week geleden in het noorden heb gedaan is hier echt niet meer aan de orde. Roeline ondervindt het bijna aan den lijve als ze bovenop haar rem staat en van 90 naar 0 gaat omdat een drietal snipjes voor onze auto de weg lopend oversteekt – het verkeer achter ons moet dus ook vol in de remmen. Gelukkig heeft de bestuurder achter ons de tegenwoordigheid van geest om zijn stuur ietsje naar rechts om te gooien en belandt hij niet bovenop onze bumper, maar in de berm naast ons; wonder boven wonder niet tegen één van de paaltjes die elke paar meter langs de weg staan. Poeh. Daar komen wij, en ons eigen risico, héél goed weg...

Vanwege de verwachte drukte bij de grootste publiekstrekkers van IJsland besluiten we pas vanavond laat daarnaartoe te gaan. Het wordt hier toch niet donker! Eerst settelen we ons in ons laatste huisje, eten wat, en we gaan pas rond 23.00 uur op weg.

Ik kan me goed voorstellen dat de nietsvermoedende toerist die vandaag hier geland is wat teleurgesteld is over de veelbesproken middernachtszon, want het lijkt dus wèl donker te zijn; een beetje alsof het schemert voordat de avond definitief valt. Aangezien wij een week geleden op dit uur nog volop daglicht hadden en we nu alleen maar dichter bij 21 juni zijn weten wij wel beter: dit is allemaal puur bewolking. En een hele hoop ervan. We kunnen alleen maar hopen dat we de plekken waar we nu naartoe gaan nog droog zullen kunnen bekijken.

Eerst is Geysir aan de buurt, de naamgever van de geiser. Geysir zelf schijnt enorm ontzagwekkend te zijn qua hoogte van zijn heetwaterstraal maar spuit nog maar zeer sporadisch; de ernaast gelegen geiser Strokkur geeft elke 8-10 minuten een kleinere voorstelling. We wachten drie rondes af om te proberen van verschillende fases van de waterstraal een foto te kunnen maken en ondanks het beperkte licht lukt dat vrij aardig. In mijn geval is het een klein wonder dat ik drie scherpe kiekjes heb, want hoewel ik weet wat er komt schrik ik toch iedere keer van de straal; de eerste keer zelfs zó erg dat ik mijn camera laat vallen. Lang leve het fenomeen polsbandje dat ik altijd trouw gebruik! Ik voel me ontzettend suf maar gelukkig zijn er vanwege het tijdstip maar weinig toeschouwers van mijn schrikreaktie. Alleen vijf zeer luidruchtige Italianen hebben hetzelfde moment uitgekozen om hiernaartoe te gaan, maar voor de rest is het hier leeg; een heel verschil met overdag vermoeden we.

10 kilometer verderop ligt de meest populaire waterval van IJsland: de Gullfoss. We hebben al heel wat fossen de revu laten passeren maar dit is toch wel weer een oogstrelend exemplaar hoor: het water valt hier in twee treden (de eerste 11 meter en de tweede 21 meter) die haaks op elkaar staan, en daarna in een 32 meter diepe kloof waar je vanaf het bezoekersplatform niet in kunt kijken, zodat het lijkt alsof het water gewoon in de aarde verdwijnt. Prachtig! En ook prachtig is dat we deze attractie weer helemaal voor onszelf hebben. Er is nog één andere malloot die heeft besloten om net als wij tegen 01.30 uur deze foss te bekijken, maar die staat met zijn statief een heel stuk verderop, op een plek waar je wel de kloof in kunt kijken maar waar de spray zó heftig is dat ik me ten zeerste afvraag of hij daar nou interessante foto’s aan overhoudt. Wij hebben niet meer de moed voor dat wandelingetje en keren huiswaarts. De missie is geslaagd: foto’s maken zonder mensen erop… en het is droog gebleven.