Met je poten in de modder

Ondanks dat we de wekker niet hebben gezet (we hoeven ons vandaag niet een dag te vroeg ergens te melden namelijk) staan we om een uur of half negen op. Deze keer gaan we een soort van serieus uitgerust de boer op: enkele liters water, een matje om op te zitten en twee overgebleven pastamaaltijden gaan mee in de rugzak. We zijn van plan een bergwandeling van 4,5 uur te doen – ons kennende wordt dat dus een uurtje of zes wandelen omdat we geen haast hebben en natuurlijk meermaals de camera moeten laten snorren.

De wandeling begint aan de rand van Akureyri, de hoofdstad van het noorden van IJsland. Het pad dat we volgen staat aangeduid met staken waaraan een oranje vlaggetje met een nummer bevestigd is. Het eerste nummer is 139 … Ijslandse logica zeker. We stappen rustig voort en worden al snel ingehaald door een koppel dat een iets hoger tempo hanteert. De beschrijvingen in mijn wandelgids zijn nogal summier en uiteraard kan er van jaar tot jaar iets veranderen in de omstandigheden, maar na ongeveer een uur vind ik de wandeling niet meer zo heel erg passen bij de gids. Ook zijn Roeline en ik het met elkaar eens dat het irritant is dat we hierboven op de bergweide opeens naar andersoortige staken lijken te moeten zoeken. Op een zeker moment hebben we helemaal geen staken meer in het vizier (de staken zijn aan het staken als het ware) en het koppel berggeiten zijn we inmiddels ook uit het oog verloren. Er torent al de hele tijd een nogal hoge bergtop voor ons uit maar het is onmogelijk dat dat het doel is van deze wandeling want dan ben je makkelijk nog zes uur aan het klauteren.

Als we twee uur gelopen hebben is het tijd voor een hapje en we klagen gezellig verder over de slechte markeringen van deze wandeling, en wie we hier daarover zouden moeten aanschrijven; we komen met suggesties als het Ministerie van Wandelen en Afzien, het Ministerie van Zoek-het-uit en het Ministerie van Ongenoegen. Nou liggen we niet op handen en knieën tegen de bergwand aangeplakt zoals twee dagen geleden bij Námafjall, maar deze helling heeft zo zijn eigen uitdagingen… vooral in de vorm van gras- en mospollen die recentelijk nog onder een sneeuwdek lagen waardoor de ondergrond nu nog totaal met water verzadigd is. Met regelmaat zakken we dus enkeldiep weg in de chet of in plasjes water waar vreemd genoeg een soort oliefilmpje op ligt; we vragen ons af wat hier in de grond zit. En wederom ben ik ongelooflijk blij met mijn waterdichte boots.

Omdat we echt geen enkele wandelmarkering meer zien besluiten we terug te gaan, maar dat is nog makkelijker gezegd dan gedaan omdat de ene graspol verrassend veel lijkt op de volgende. We weten grofweg wel de richting die we uit moeten (op een volgende berghelling staat een serie zomerhuisjes die we ook al zagen toen we de auto parkeerden – die houden we maar aan als richtingaanwijzer) maar we lopen ons eigenlijk gewoon verloren. Verdwaald op een berghelling! Gelukkig wordt het hier niet donker, dat is nu toch wel extra plezierig. Op een gegeven moment zien we – hoera! – weer een staak met oranje vlaggetje eraan. Maar wel duidelijk eentje die we nog niet eerder gezien hebben. Als we er nog eentje ontwaren, en nog eentje, wordt wel duidelijk dat er met de markering van het pad eigenlijk niet zo heel veel aan de hand is – wij zijn bergopwaarts ergens gewoon vreselijk fout gelopen. Nou moet wel gezegd worden dat “pad” een nogal eervol begrip is voor deze route, maar teruglopend begrijpen we niet hoe we de verkeerde afslag hebben kunnen nemen. Misschien toch ietsje te veel naar de grond getuurd uit angst voor een misstap? Roeline sputtert dat dit een verloren dag is maar dat ben ik niet met haar eens. Ik baal er ook van dat we niet op het beoogde uitkijkpunt zijn beland (al was het maar uit nieuwsgierigheid over welk nummer daar dan op het paaltje had gestaan en hoeveel paaltjes we nu dus gemist hebben), maar we hebben weer een goede workout gehad (alles bij elkaar toch zo’n 4 uur gestiefeld) met zonnig en helder weer! Alleen dat al is een klein wondertje in dit land.

We doen nog een bakje in de stad waar verder niet al te veel te beleven is, en zetten dan koers naar ons huisje. Nou moe! We zijn zomaar op Hollandse etenstijd thuis!