Doet u maar hardgekookt, graag

Na een rustig ontbijtje in ons überschattige tweepersoonshuisje – met uitzicht op een fjord, da’s toch wel echt luxe – stappen we in onze bolide en rijden we richting het oosten. Het is zwaarbewolkt en de weer-app voorspelt regen zo tussen 12.00 en 16.00 uur vanmiddag. Ik kan me goed voorstellen dat het hier helemaal spectaculair is als de zon schijnt en de hemel helder is, maar ook nu is het landschap weer van een onvoorstelbare schoonheid. We maken hier en daar een kort stopje om van het uitzicht te genieten, maar rijden toch aardig door naar onze eerste bestemming van vandaag: de zwavel- en moddergaten bij Námafjall.

Vlak daarvoor houden we nog even halt bij een chemisch aandoend zeer lichtblauw meertje waar de stoom vanaf slaat. Als we uit de auto stappen slaat de gekookte-eieren-lucht ons in het gezicht. Het is niet per se heel vies, maar wel alomtegenwoordig en dat maakt het toch wat onaangenaam. Dit zwavelmeertje heeft kennelijk een commerciële funktie want er loopt een pijpleiding langs en er staat wat materieel te ronken. Niet geheel verrassend zwemt er geen eendje of visje in dit water, maar er zijn hier muggen die geen enkel probleem hebben met deze zwavelmeur, en derhalve vrolijk en nogal opdringerig om ons heen dansen en ons de auto in volgen. Het duurt niet lang of de binnenkant van onze voorruit en het plafonnetje van onze Honda hebben een aardig spikkelmotief.

Na nog een kilometertje of tien zijn we dan waar we wezen willen, en dan zien we iets dat we allebei nog nooit eerder gezien hebben: een vlakte waarin gifgroen-knalgeel-helderturquoise gaten liggen waar de stoom vanaf slaat. Het lijdt geen enkele twijfel dat het ook hier om zwavel gaat want mán, de lucht die hier vanaf komt is nauwelijks te harden. Ik denk dat de alhier geslachte eieren hun uiterste houdbaarheidsdatum reeds gepasseerd zijn; ik heb het gevoel dat als je hier een dagje rondloopt, je aan het eind van de rit een compleet rot omelet van je gezicht afschraapt. Andere blikvangers zijn twee stapels keien waar de zwavellucht in een enorm krachtige wolk doorheen komt sissen (ik denk dat de stenen hier door mensenhanden zijn opgestapeld om de stoomproduktie in wat meer gerichte banen te leiden) en heuse modderpoelen: gaten waarin leigrijze modder beweegt, bloept en blupt.

Vegur 1 (“snelweg” nummer 1) loopt het hele eiland rond en alle bezienswaardigheden liggen op korte afstand ervan. Dat is fijn want dan hoef je niet ellenlange stukken de wildernis in om iets te zien, maar het houdt uiteraard ook in dat de toeristenbussen deze plekken met gemak kunnen bereiken; ook hier rijden ze af en aan. De goegemeente stapt uit, loopt vijtien meter in elke richting en heeft het dan wel weer gezien. Wij daarentegen zoeken het hogerop: langs het veld met de stomende gaten leidt een wandelpad een heuvel op en mijn wandelgids belooft een weids uitzicht en nog meer solfataren. We lopen de luswandeling met de klok mee en komen twee Duitse dames tegen die hem kennelijk tegen de klok in hebben afgelegd. Eén van de dames komt op haar billen naar beneden schuiven; ze heeft schoenen aan waar geen goed profiel op zit en dat breekt haar op. Wij zijn terdege bewandelschoend en dus vol vertrouwen dat wij de klim als hindes af zullen leggen.

Dat vertrouwen is volledig misplaatst, zo blijkt al snel. Dit is een heel steile klim, en de bodem bestaat uit een gravel-achtige materie met weinig houvast. Dat levert het nauwelijks charmante plaatje op van Roeline en Tessa die op handen en voeten – en hier en daar zelfs op handen en knieën – naar boven proberen te komen. Als we bezweet en wel de klim voltooid hebben zijn we het met elkaar eens dat het uitzicht een mooie beloning is voor onze inspanningen, en we zijn blij dat de toeristenstroom van dit stukje wegblijft – al was het in dit geval wel erg makkelijk geweest als we over de hoofden hadden kunnen lopen. We nemen de tijd om de lus af te maken en fotograferen ons helemaal suf; tegen de (weers)verwachting in is het niet gaan regenen… wat een bonus! Heuvelafwaarts is een makkie dus als rechtgeaarde homo sapiensen leggen we het laatste stukje rechtop lopend af.

De laatste keer dat Roeline en ik samen op vakantie gingen was naar Lapland in februari; daar ging de zon om kwart over tien op en om kwart over twee was ze alwer op haar retour. Ijsland in de lente is het tegenovergestelde: het wordt hier nu niet donker. Dus als we pas na vijf uur ’s middags aankomen bij een andere attractie die aan de weg rond het Myvátn-meer ligt is dat geen probleem: met goede moed aanvaarden we ook deze wandeling. Het gebied Dimmuborgir waar we doorheen wandelen is een veld met de meest bizarre en prachtige lavaformaties, en het leidt naar de Hverfjall-krater die is ontstaan na een koude gasexplosie. Vanaf de buitenkant lijkt het net op een enorme berg zwart grind die in het landschap is neergekwakt; pas als we de berg in kwestie bedwongen hebben (wederom een gevalletje two steps forward, one step back want, zoals de wandelgids dicteert: “een askrater is toegeeflijk in de klim”) zien we dat het echt een krater is: hol van binnen. Hier zijn geen kleuren zoals bij Námafjall maar het is een imposant gezicht. En op 450 meter hoogte hebben we uiteraard weer een prima vergezicht.

Om een bekend Nederlands wijsgeer te parafraseren: elk voordeel heb zijn nadeel. Bij Dimmuborgir zitten we nog op ruim anderhalf uur vanaf huis, en natuurlijk moeten we nog wel even een stopje maken bij de imposante waterval Godafoss – waar op dit uur van de dag nog nauwelijks toeristen zijn, dus we hebben hem bijna alleen voor onszelf. Eenmaal terug in ons huisje slaan we nog even snel aan het kokkerellen en zo zitten we om half elf ’s avonds aan een bord pasta. En aan ‘ons’ Eyjafjord is er een schitterende zonsondergang… om 11 minuten na middernacht.