Drie uurtjes vliegen, zes uurtjes rijden

Da’s nou jammer, de reis begint met een uur vertraging. Dat geeft ons de kans om alvast op ludieke wijze aan onze bestemming te wennen middels het verorberen van een werkelijk ijskoud stukje appelkruimeltaart in de centrale hal bij de M-gates op Schiphol. Veel meer dan dat is er ook eigenlijk niet te doen want dit is zo’n beetje de kleinste hal hier. Als we eindelijk mogen boarden worden we welkom geheten door een stewardess met prachtige ogen die in het Ijslands het bekende verhaal over reisduur, stoelleuningen-rechtop en bedankt-dat-u-met-ons-vliegt oprammelt. Wat een taal: Roeline en ik verstaan samen welgeteld drie woorden ervan: “Keflavik” (dat is de Ijslandse versie van Schiphol als het ware), “minuter” en “takk” (bedankt). Dat belooft wat voor de nabije toekomst…

Op Keflavik kunnen we onze huurauto ophalen en dat is even wat anders dan de bescheiden bemeten Renault Clio die ons was bevestigd. Die is niet klaar, of niet vindbaar – in elk geval niet beschikbaar. De vriendelijke medewerker aan de balie (type blonde teddybeer) wijst naar buiten: “die Honda is het”. En “die Honda” is een joekel van een auto in station-uitvoering, èn 4x4. Dat geeft ons extra mogelijkheden om bepaalde plaatsen te bereiken die met de Clio geen optie waren. Top! We banen ons eerst een weg door het woud aan rotondes die rondom Reykjavik liggen - de mensen van IJswaterstaat hebben vast in Engeland gestudeerd - en eenmaal op de rondweg 1 (die hebben ze wel; uit de meer dan fantastische, gedetailleerde wegenatlas die we van de touroperator hebben gekregen leren we dat IJsland in 8 regio’s is ingedeeld… regio 2 tot en met regio 9. Natuurlijk, logisch) kunnen we de vaart erin zetten. Tenminste, wat hier dan voor vaart doorgaat, want harder dan 90 is niet toegestaan en overal staan camera’s.

We doen wat boodschappen bij een supermarkt (want we verblijven niet in hotels maar in huisjes, en moeten dus zelf voor de maaltijden zorgen) en weer op weg merken we dat een flesje bronwater met een blauwe dop hier dus níét betekent dat er geen prik in zit. Als ik de dop eraf draai krijgen mijn kruis, het stuur en het linkerportier echt de volle laag. Ben ik even blij dat er water inzit en geen frisdrank… Er zijn meer automatismen, en dat merk je in een automaat. Met enige regelmaat grabbelt de rechterhand naar een versnellingspook en zoekt de linkervoet naar het koppelingspedaal. We hebben echter tijd genoeg om te wennen want de rit van de luchthaven naar ons eerste onderkomen duurt een kleine zes uur. Dat is fors, maar niet ontzettend vervelend want allemachtig, wat is dit landschap wonderschoon! Het is ruig, kleurrijk, glooiend; we zien bloemetjes maar ook sneeuw; er zijn ontelbare kleine watervalletjes en spiegelgladde meertjes. Overal lopen schapen en lammetjes, schitterende wilde paarden en vrolijke veulentjes, en een aardig assortiment aan gevederde fauna kruist ons pad. En dan die wolken… van lichte schapenwolkjes aan een helderblauwe hemel tot dreigende wolkendekken tot snelbewegende slierten in valleien.

We klagen een klein beetje dat er nergens een uitsparing in de weg is om even de auto neer te zetten en van het uitzicht te genieten, maar misschien is dat eigenlijk maar goed ook; zonder stoppen is het nu ook al half elf ’s avonds als we op onze plaats van bestemming aankomen. Maar gewoon nog licht buiten uiteraard.