Slán go fóill!

Laatste dag! Hoe kun je die beter vullen in Ierland dan met natuur en een kasteel? Dus is het op naar Glenveagh National Park in de Derryveagh Mountains. Een gedeelte van het park is te bewandelen maar vandaag houd ik mezelf (behalve een klein klimmetje naar een uitkijkpunt) maar gelijkvloers, na mijn wandelgangen van de afgelopen dagen. Dus ik loop alleen naar het kasteel, struin er door de supermooie tuinen en doe er mee aan de guided tour. Glenveagh Castle is in 1870 gebouwd en bijzonder eraan is dat het tot 1983 door een particulier bewoond is geweest. De laatste bewoner was een zekere meneer McIlhenny, een Amerikaanse hoogleraar (zijn Ierse grootvader kwam uit County Donegal), en deze meneer had humor!

Zo staat er bij de ingang van het kasteel een weegstoel; als zijn gasten aankwamen werden ze op de stoel gezet en als ze vertrokken moesten ze er weer aan geloven. Als ze zwaarder waren geworden ging de gastheer ervan uit dat ze goed verzorgd waren en het (dus) naar hun zin hadden gehad. Een ander leukigheidje is een "phantom door" in de eetkamer. McIlhenny liet deze aanbrengen om visueel wat meer balans te krijgen, tussen de grote schilderijen van overhoop geschoten edelherten (gezellie, als je zit te eten - hij zal vast weinig tot geen vegetariers aan tafel hebben gehad). Als de loges een avond hadden gegeten en flink gepimpeld vroeg hij ze het vertrek te verlaten door "de deur in de hoek". Haha! Succes verzekerd natuurlijk. Leuk kasteeltje!

Als waardige afsluiter van deze vakantie pak ik de nogal decoratieve route terug. Eerst scheur ik keihard over een weggetje door een desolaat landschap tussen de bergen door waarin je mijlenver kunt kijken, uiteraard met de CD-speler op 20; vervolgens is het max 50 rijden op een weggetje dat doen denken aan een langlaufloipe: twee strepen asfalt met in het midden graspollen die de onderkant van de auto schoonvegen. Onderweg stop ik nog enkele keren kort om een plaatje te schieten van wat ruine-tjes (ruientjes?): ooit waarschijnlijk boerenhuisjes maar nu vervallen en door struiken en bomen overwoekerd.

Ja, West-Ierland is prachtig; het zou zomaar kunnen dat ik nog eens terugkom naar het eiland om het oosten ook eens van dichtbij te bekijken.

Slán go fóill (“goodbye until later” = see you soon)!