IJsland is echt ijsland hier

Vandaag wordt een reisdag. We moeten van het “center of communications” Egilsstadir naar het welluidende Kirkjubaejarklaustur, dat 438 kilometer verderop ligt. Nou is dat normaal al een aardig eindje tuffen, maar in dit land is deze afstand best een opgave. Ten eerste mogen we natuurlijk niet harder dan 90 km/uur, ten tweede lopen er met enige regelmaat schaapjes op de weg (en als halfbakken vegetariërs dragen we die een warm hart toe en wachten we netjes tot ze weer naar hun bermplekje zijn teruggekeerd), ten derde maak je heel wat extra kilometers als je eerst een fjord helemaal in moet en er vervolgens weer helemaal uit moet en ten laatste zijn er op dit stuk behoorlijk wat bruggen die slechts één auto breed zijn. En ondanks dat hier het verkeer nogal meevalt zul je zien dat je die tegenliggers nèt bij een bruggetje tegenkomt.

Een spannend momentje hebben we als we op een gravelweg rijden – een gravelweg met steile haarspeldbochten wel te verstaan. Op de stukken onverharde weg (overigens gewoon onderdeel van de belangrijkste rondweg, Vegur 1) mag je hier een verbijsterende 80 km/uur rijden, maar we kunnen ons geen van beiden voorstellen dat we dat ooit zullen doen. Ook de adviessnelheden voor in de bochten zijn kennelijk vastgesteld door een IJslandse waaghals, want die tikken we al helemáál niet aan. Het is daarom extra schrikken als de banden van de auto tijdens een scherpe bocht bergafwaarts de grip op het grind verliezen en de auto begint te schuiven. Roeline rijdt vandaag en ze houdt het hoofd bewonderenswaardig koel! Ze remt een klein beetje bij en beweegt het stuur zachtjes heen en weer, en binnen enkele meters zitten we alweer stevig op het wegdek. Poeh. Even diep uitademen.

We hebben al heel wat schitterende bellevues in dit land gezien maar vandaag komt daar nog een bonusje bij: aan de zuidkant van IJsland kijk je vrijwel continu op uitlopers van de 8.000 km2 metende gletsjer Vatnajökull. Een ijslaag die ruim 10% van de hele natie bedekt! Het is een imposante aanblik, en tegelijkertijd is het triest want het is ook heel duidelijk te zien dat deze gletsjer enkele tientallen jaren geleden nog veel omvangrijker was. Het broeikaseffect in zijn meest direkt merkbare vorm.

Dat wordt bevestigd door Veronika, de gids die ons op het gletsjermeer Jökulsárlón (ons enige echte uitstapje van vandaag) een beetje voorlicht. We maken een tochtje op een amfibieboot en varen daarbij langs de ijsschotsen die heel fotogeniek op het meer drijven. Het meer grenst aan de oceaan (in de jaren 1930 grensde de ijsmassa zèlf nog aan de oceaan!) en dat is meteen de tweede reden dat gletsjertong Breidamerkurjökull zich zo’n 100 meter per jaar terugtrekt: het contact met zout water. Gevolg van dat contact is wel weer dat Jökulsárlón dagelijks bezocht wordt door zeehonden – en da’s dan toch wel weer leuk. We zien hun koppies van tijd tot tijd boven water uitkomen.

We laten we camera’s weer snorren en staan nog even stil bij het feit dat het bij de puffins in het oosten van het land gisteren zo’n twintig graden en zonnig was, terwijl we het hier moeten doen met een graad of acht en een fikse laag bewolking. Het meer zou vast nog mooier tot zijn recht komen tegen een strakblauwe hemel, maar dat hebben we bij het verkeerde eind. Veronika laat weten dat we vandaag de perfecte omstandigheden voor een tochtje over het meer hebben: droog en niet te koud, en mèt bewolking. Want dat brengt de prachtige blauwe kleur van sommige ijsschotsen juist naar voren. Nou zeg, boffen we wéér dus!