The Alice in Wonderland

Zo’n akkefietje als dat van vier dagen geleden gaat ons niet meer overkomen, dus om 06:00 uur staan we aan de balie van het hotel uit te checken. Om 07:30 uur moeten we de auto inleveren op de luchthaven en we willen dat graag nu wèl met een volle tank doen. Bij het hotel hebben ze ons parkeerkaartje gevalideerd zodat we in de parkeergarage korting krijgen op het tarief, tenminste, die korting zouden we krijgen als het kaartje geen foutmelding zou geven bij de automaat. De intercomstem op de automaat vertelt me dat we naar de uitgang moeten rijden en daar zullen ze ons verder helpen, maar bij de uitgang is geen hond te zien. Sylvain parkeert de auto in een hoekje en ik ren de parkeergarage uit in de hoop dat ze me bij het hotel verder kunnen helpen. Dat zouden ze me ook vast kunnen doen als ik het hotel zou kunnen vinden! Ik heb een uitgang gekozen die uitkomt in één of ander kantoorgebouw. Er is daar een hele lange glazen wand met verschillende schuifdeuren, die het allemaal niet doen. WTF?? Scheldend loop ik heen en weer langs de wand – de portier zal wel denken dat ik een complete debiel ben terwijl hij me met lome hand in de juiste richting wuift.

De receptiemedewerker van ons hotel is zo vriendelijk om mee te lopen naar de parkeergarage (en natuurlijk loopt hij wèl de NO PEDESTRIAN ACCESS uitgang in die ik even geleden zo netjes en burgerlijk vermeed waardoor ik in het zakelijke doolhof terecht kwam) maar ook hij krijgt het apparaat niet aan de praat. Uiteindelijk opent iemand aan de intercom de slagboom voor ons – een half uur (!) nadat we parkeergarage betraden. Pffft… weg voorsprong. Nu tanken en naar de luchthaven! Gelukkig gaat dat allemaal voorspoedig en zijn we mooi op tijd – om vervolgens vijf kwartier vertraging te hebben wegens congestie op de vertrekbaan. Het is ook nooit goed.

In Alice Springs (of “The Alice” in de volksmond) is alles anders dan wat we tot nu toe gezien hebben. Vanuit de lucht al: waar Melbourne omgeven is door heel veel groen, zien we hier vanuit het vliegtuig het welbekende ‘red center’ onder ons: de gortdroge rode aarde met wat dorre kleine struikjes als stipjes op het landschap. De temperatuur past helemaal bij de omgeving: we lieten een regenachtig Melbourne van 14°C achter ons en stappen nu een zonnig Alice van 32 graden in. De landing is ook een nieuwe ervaring: het toestel komt aan de grond, remt tot het einde van de landingsbaan, maakt dan een 180° draai en rijdt vervolgens naar de gate. En dan de tijd: we zijn een andere tijdzone ingegaan, echter niet van een uur maar een half uur! Heel apart vind ik dat.

We maken een wandeltje door het stadje, waar – ook heel anders dan tot nu toe - direkt de Aboriginals opvallen in het straatbeeld, nemen een heel vroeg diner en maken ons dan klaar voor ons eerste uitje hier: een tripje naar de Kangaroo Sanctuary van Chris Barnes. Wat een man is dat! Van jongs af aan al helemaal bezeten van dieren, runt hij sinds jaren een centrum waar zieke of anderszins beschadigde kangoeroes weer op adem kunnen komen en indien mogelijk, teruggezet zullen worden in de natuur. In Australië is – zoals we zelf de afgelopen autoritten hebben gezien – veel roadkill, en dat komt mede doordat in de droge seizoenen het gras aan de rand van de autowegen groener is dan verderop (door het vocht in de uitlaatgassen wel te verstaan … daar zou ik nou zelf nooit opgekomen zijn). Maar dode vrouwtjes kunnen nog heel goed een levend kleintje in hun buidel hebben zitten, en als dat zo is kun je ze bij Chris brengen, die ze dan liefdevol grootbrengt.

Hij neemt ons mee op een schemerwandeling (kangoeroes slapen overdag) over zijn terrein en vertelt ons van alles over de ‘red kangaroo’: de soort die hier voorkomt. Twee baby’s die hij momenteel verzorgt vergezellen ons – allebei in een linnen zak als een soort vervanging van moeders buidel – en deze kleintjes worden steeds voor een minuut of tien bij de bezoekers in de armen gelegd, dus ook bij Sylvain en mij. En oh, wat zijn deze beestjes überschattig met hun grote oren en donkere ogen, met hun kleine klauwtjes en ruwe tongetjes waarmee ze aan je vingers likken. Het is nog wel te begrijpen dat sommige mensen zwichten en er eentje als huisdier willen hebben. Maar ja, net als tijgertjes en beertjes worden deze beestjes ook groot: de mannetjes zelfs 2.10 meter! En dan is een skippy in je appartement toch opeens minder gezellie.

Chris weet alles van deze dieren, maar ook veel van andere dieren en van de natuur, en hij is een makkelijke prater met een hoop humor. Tel dat op bij de avond die valt en de prachtigste silhouetten van de natuur en vervolgens een weelde aan sterren plus een halve maan laat zien, en je krijgt twee blijkels die elkaar even moeten knijpen dat ze dit weer mogen meemaken.