Klifblijkels in aktie

“Op een mooie Pinksterdag, lekker in de zon”… zoiets was het toch? Maar eens kijken of we die woorden bewaarheid kunnen laten worden. Wij verblijven aan de westkust van het eiland en hebben een wandelroute aan de zuidoostzijde uitgestippeld: onder de havenplaats St Peter Port beginnen namelijk de steile hellingen met bijbehorende klifpaden, waar we erg naar uitkijken. Het betekent wel dat we weer plaatsnemen (Roeline doet dat met frisse tegenzin uiteraard) op het smalle zadel, om de afstand naar de andere kant van het eiland te overbruggen. Ik heb de kaart een beetje bestudeerd en heb besloten dat we de grootste verkeersader (uh-huh) van Guernsey gaan berijden, enerzijds omdat dat waarschijnlijk betekent dat de vermoeiende hoogteverschillen zo veel mogelijk zijn geëgaliseerd ten behoeve van de doorstroming, en anderzijds omdat als we de wandeltijd optimaal willen benutten, het geen goed idee is om ons bij elke hoek te gaan staan afvragen waar we nu in vredesnaam weer beland zijn.

En dus fietsen we ruim 12 kilometer en stallen de fietsen bij een landhuis met tearoom, waar we eerste even genieten van een bakkie met zoet: Roeline verorbert een stukje lemon drizzle cake en ik probeer een ongewone combi – een punt courgette-limoentaart die echt overheerlijk is. Als we aan de counter hebben besteld en onze smaak thee hebben uitgezocht, lopen we tot kennelijke ontzetting van de serveerster met het theezakje van onze keuze naar ons tafeltje toe; enigszins opgelaten serveert ze ons even later een potje heet water. Maar wij zijn liefhebbers van een relatief slappe bak en dit is een prima manier om ervoor te zorgen dat we niet een bakje earl grey op industriële sterkte aangereikt krijgen.

We vertrokken met een redelijk heldere lucht boven ons maar het kan verkeren hier: onderweg met de fiets hebben we een korte stop gemaakt om onze regenjasjes aan te trekken. Tijdens de theepauze wordt het getik op het dak steeds intensiever en ook als we van stiefelenstein gaan zijn we nog in zwart plastic gehuld. Onze outfit past uitstekend bij het uitzicht dat we hebben wanneer we het klifpad eenmaal hebben bereikt en de wijdse wateren rondom Guernsey aanschouwen: een eindje uit de kust hangt er een enorme gitzwarte wolk boven het water en we kunnen prachtig de gigantische hoosbui zien die daaruit op het water valt, onder luidkeels gedonder van het onweer.

Maar het wordt alras droog en mooier nog: als we op ruim eenderde van onze route zijn breekt de zon ook nog eens door en kunnen we flinke stukken blauwe hemel zien. Wát een verschil maakt dat zeg! We waren al diep onder de indruk van wat we allemaal voorgeschoteld krijgen maar door het zonlicht verandert de kleur van de ondiepe wateren nabij de kust in een prachtige tint turquoise, dat naarmate het water dieper wordt, overgaat in donkerblauw. De kustlijn is grillig, rotsachtig, beneden bedekt met mos en lage struiken en hogerop de kliffen begroeid met bomen en varens. Uit pure interesse hebben we de wandel-app aangezet maar die geeft als tempo welhaast een negatief getal aan, zó vaak staan we stil om het uitzicht te bewonderen en te fotograferen. Maar niet alleen de vergezichten moeten op de korrel genomen worden; ook de macrolens doet vandaag weer goede zaken. Druppeltjes op blaadjes, bijtjes op bloemetjes, plantjes op muurtjes: we zitten er letterlijk met onze neus bovenop. Genieten op de vierkante millimeter, met een soundtrack van rollende golven, ruisende bomen en tsjilpende vogelies heel nabij. En dat in het zonnetje… veel beter dan dat wordt het echt niet.

Op heel veel hoeken van Guernsey zijn er torens, forten en oude vestingmuren. Ook tijdens onze klifwandeling komen we oorlogsgeschut tegen in de vorm van een tweetal bunkers van Duitse makelij. Spuuglelijk zijn ze. De antieke (ronde) torens zijn veelal markante, best mooie bouwwerken en de eeuwenoude vestingmuren zijn zó verweerd en met korstmossen begroeid dat het eigenlijk kunstwerken zijn geworden, maar de bunkers zijn natuurlijk nog relatief jong en van massief gewapend beton en die combinatie maakt ze een doorn in het oog in dit overweldigend mooie landschap. Het doet me echter plezier dat een hoek van één van de bunkers inmiddels overwoekerd is met klimop; dat natuurgeweld de herinnering aan menselijk geweld langzaam toedekt vind ik een geweldige gedachte.

De wandel-app mag dan een sloom tempo registreren, hij registreert ook pittige hoogteverschillen tijdens onze tocht. We staan hoog genoeg om de nabijgelegen eilanden Herm en Sark, het 40 kilometer verderop gelegen Jersey en zelfs in de verte – op circa 60 kilometer - de Franse kust te zien, maar we dalen ook af naar Fermain Bay op zeeniveau, en maken vanaf het hoofdpad op hoogte ook verschillende uitstapjes naar lager gelegen uitkijkpunten. Glooiende bospaadjes en veel, heel veel treetjes op en neer maken de training voor de knietjes compleet. En dat bijna 11 kilometer lang. Het is voor die knietjes een prima afwisseling om weer op de fiets te stappen als we uitgewandeld zijn, maar de billen zijn collectief blij als we weer thuis zijn, na nog eens ruim 12 kilometer op de pedalen. Enigszins vermoeid en rozig maar oh zo blij en gelukkig keren we bungalowwaarts na deze mooie pinksterdag, lekker in de zon.