Te land, ter kloof en in de lucht

Ondanks het geluier van gistermiddag voelt het toch als erg vroeg als we om 05.00 uur opstaan. Gistermiddag was het dan wel verzengend heet, maar er stond ook een fikse wind en dat baarde ons zorgen aangezien voor vandaag een ballonvaart op het programma staat. Maar deze ochtend is de lucht nogal rustig en kraakhelder (voor zover het hier ooit kraakhelder is, want er is stof, overal en altijd. Uiteraard het stof van de gravelwegen wanneer er auto’s overheen rijden, maar ook zomaar in de lucht: we hebben al meermaals onderweg mini-windhoosjes gezien waarin het stof van de grond in een vertikale spiraal tot tientallen meters hoog ging) dus dat ziet er veelbelovend uit.

Voordat we gisteren arriveerden heeft de de ballon-toko reeds met de lodge gebeld (we voelen ons echt upperclassers hier hoor, alles wordt geregeld en de service is tiptop) en doorgegeven dat we om 05.40 uur zullen worden opgepikt, en precies op tijd staat de jeep voor de deur, om ons en nog vier andere passagiers uit de lodge op te halen. Het is maar een paar minuutjes rijden naar de plaats van vertrek en daar liggen reeds twee enorme luchtballonnen op hun zijkant op de grond; men is al vanaf een uur of vijf bezig er warme lucht in te blazen. Als de ballon vol genoeg is gaat de gasbrander vol aan en dan komt het hele apparaat snel overeind en worden alle passagiers gesommeerd in het mandje te klimmen. Heel slim is het mandje verdeeld in 5 compartimenten: het middelste is voor de kapitein en alle gasflessen, en aan weerszijden van hem zijn er twee vakken voor elk maximaal 4 passagiers. Zo wordt voorkomen dat mensen al te veel heen en weer gaan lopen èn aangezien de randen van het mandje allemaal zijn afgezet met zacht materiaal en leer zijn ze ook heel comfortabel om tegenaan te leunen.

Dat is vooral goed nieuws voor Sylvain, want de arme ziel met zijn hoogtevrees – hij doet het allemaal toch maar! – staat zo dicht mogelijk tegen het vak van de kapitein (de Britse Mike) aangedrukt wanneer het hele gevaarte de lucht in gaat. Ik daarentegen hang half over de rand te bungelen om zo vertikaal mogelijk naar beneden te gluren – laten we zeggen dat we de hele ervaring nogal anders beleven. En daar zweven we dan, boven de droge bedding van de Tsaukhab River, en richting de rode duinen van de Sossusvlei. Uiteraard is het mijn grootste wens om echt over die duinen te ballonvaren en dat zou gezien de richting van de wind in de iets hogere luchtlaag ook wel kunnen, maar het is logistiek niet mogelijk omdat we moeten landen op een plaats waar een auto ons kan oppikken en nog veel belangrijker: waar de crew de hele ballon een beetje vlak kan neerleggen om weer op te vouwen en op een aanhanger naar de thuisbasis te vervoeren. Maar ook op deze manier, schurkend tegen het randje van de rode duinen aan en met onze blik op oneindig is het een geweldige ervaring. En had ik al vermeld dat we dan ook nog de zon op zien komen? Heel lang geleden heb ik een ballonvaart voor mijn verjaardag cadeau gekregen en die tocht over Gouda, Haastrecht en Schoonhoven was al super, maar deze tocht is van een iets ander kaliber, niet alleen vanwege het verschil in landschap, maar vooral ook vanwege de afwerking na de landing.

Die landing is overigens behoorlijk spectaculair want aan de grond staat er een stuk meer wind dan enkele tientallen meters daarboven. Kapitein Mike heeft ons vlak voor het opstijgen de ‘landing positions’ (hij heeft het wijselijk maar geen ‘crash positions’ genoemd) aangeleerd maar er meteen bijgezegd dat hij niet verwachtte die te hoeven omroepen omdat hij van plan was het mandje met een paar zachte stuiters aan te grond te zullen zetten. Genoodzaakt echter door de wind sommeert hij ons na een uur ballonvaren de landing positions aan te nemen. We drukken onze rug tegen de zijkant van het compartiment (allemaal dezelfde richting uit), gaan half door onze knieën en houden ons vast aan de daarvoor bestemde touwen in het mandje. En daar komt de landing … het mandje kantelt op zijn zij (waardoor iedereen met zijn gezicht naar de hemel gekeerd ligt – de compartimenten liggen nu vertikaal waardoor het net lijkt alsof ik met een wildvreemde in een stapelbed lig) en gaat kkkggggggg!! over het asfalt van de weg onder ons om er vlak naast tot stilstand te komen. Het gaat allemaal eigenlijk hartstikke soepel en pijnloos. Een beetje onelegant klauteren en iedereen staat weer rechtop.

Alle passagiers kunnen meteen instappen in de gereedstaande wagens (dit zijn de personenvervoerders; de opruimcrew rijdt in auto’s waar een sticker ‘balloon chase vehicle’ op geplakt zit) en een minuutje rijden later worden we weer uitgeladen op een plekje in de buurt van de landing waar we ons bij deze excursie behorende champagne-ontbijt zullen hebben. Van tevoren dacht ik dat dit een glaasje champagne en een broodje zou behelzen maar nee: net als onze lodge is ook dit een upperclass gebeuren. Er staat een volledig gedekte tafel (tafelkleed, tafellopers, champagneglazen, bestek, zilveren peper- en zoutstrooiers) en we kunnen serieus uitgebreid ontbijten met yoghurt, verschillende ontbijtgranen, zelfgebakken brood, koffie, thee, gekookte eieren, vleeswaren, croissantjes, pannenkoekjes en fruit-kebabs. Wow.

Ondertussen vertelt één van de kapiteins iets over de ballonfirma en de school die ze hier hebben opgezet. Hier gaan hun eigen kinderen naartoe, maar ook de kinderen van de crew, en ook kinderen van het personeel van de verschillende lodges in de omtrek. Ik hoor het verhaal met plezier aan want wat we tot nu toe gezien hebben is dat blanke ondernemers hier de dienst uitmaken, en al het personeel is zwart. Als er op deze school gemixt wordt dan is dat alleen maar goed voor de toekomstige verhoudingen lijkt me. Dus we steken een fooi in de pot voor het schooltje, en ook een fooi in de pot voor de hele crew van de ballonfirma, en we kopen nog een bruikbaar souvenir: een boodschappentas gemaakt van oude luchtballonstof. En dan is het gedaan met de pret, al krijgen we nog een bijzonder vaarwel in de vorm van een blau wildebees (een soort gnoe) die op zijn gemakje voor de auto uitloopt wanneer we teruggereden worden naar de lodge. Het voelt inmiddels alsof we er al een halve dag op hebben zitten… ik kijk op mijn horloge en het is 08.30 uur.

We willen voorkomen dat we eenmaal ‘thuis’ meteen inkakken – omdat de temperatuur inmiddels alweer flink aan het klimmen is – en dus stappen we na een uurtje reorganiseren meteen de auto in om een bezoekje te brengen aan de 30 kilometer verderop gelegen Sesriem Canyon (en dat is dus 3 kwartier rijden vanwege de erbarmelijke staat van het wegdek). Toen de eerste kolonisten zich hier settelden konden ze water uit deze kloof halen door zes stukken touw van een bepaalde lengte aan elkaar te knopen: ‘ses riems’. Vanaf de parkeerplaats lopen we eerst linksaf, waar deze kloof zó smal is dat je er maar nauwelijks in kunt gluren. Het gesteente hier bestaat uit allemaal losse keien die met een soort cement aan elkaar zitten. Zo vreemd, het lijkt net alsof dit niet natuurlijk kan zijn, maar gegoten is. Het is materiaal dat het prima zou doen als tuinmuurtje bij een oud Frans boerderijtje of in ietwat opgepoetste vorm als stemmige wand in een luxe spa. Door deze samenstelling van losse ovale keien in cement ontstaan er mooie holletjes als er een steen uitvalt; dit is door de eeuwen heen kennelijk veelvuldig gebeurd waardoor er volop mogelijkheden zijn ontstaan om nestjes te bouwen want er is volop leven in de 30 meter diepe, donkere spelonk onder ons: we horen vogelgekwetter en zien duiven en zwaluwen in en uit vliegen.

Dit linkerstukje van deze kleine canyon hebben we voor onszelf want de grote bussen met toeristen stoppen hier maar heel even en alle passagiers mogen even een paar kiekjes schieten van de rechterzijde, die veel breder is en waar je wel gemakkelijk in kunt afdalen. We nemen er ook nog even een kijkje en het verschil met de linkerzijde is meteen zichtbaar: door het zonlicht dat hier de bodem wel kan bereiken staan er in dit deel een paar prachtige bomen in de kloof. In bepaalde delen van het jaar kun je hier kennelijk erg succesvol badderen maar de geur hier beneden vertelt ons dat het laagje water dat er nu staat waarschijnlijk al erg lang niet in beweging is geweest, dus dat doen we maar even niet.

Na de Sesriem Canyon maken we nog een stop bij Elim Dune, en wagen daar een klimmetje. Het is nogal warm want we zijn er echt op het slechtst mogelijke moment (om één uur ’s middags, als de zon op zijn hoogst staat – we zien onderweg op enige afstand een oryx en zelfs die autochtoon die er tegen zou moeten kunnen staat alleen maar wat te staan in de schaduw van een boom), maar onversaagd klimmen we het duin op. Tenminste, Sylvain stapt met semi-verende tred en ik sjok er achteraan; ik ben er inmiddels achter dat ik een gestage, maar wel enorm trage klimmer ben. En met de kadans van mijn eigen gehijg als achtergrondmuziek in mijn hoofd zie ik een paar kleine en retesnelle oranje hagedisjes wegschieten, een tok tokkie tor druk doen, en verbaas ik me over het helmgras dat hier staat te wuiven; die pollen lijken zo klein van een afstand maar sommige sprieten zijn wel tweeëneenhalve meter hoog.

Maar de beloning voor de inspanning is groot; eenmaal op enige hoogte (je kunt het niet echt de top van het duin noemen want na elke top komt er weer een volgende top in beeld) kijken we achterom en worden dan getrakteerd op een waarlijk schitterend uitzicht – weer zo’n geschilderd tafereel van een knalblauwe lucht, daaronder aan de horizon een grillige streep donkerbruine bergen, daarvoor een pastelgroene sprei van allerlei dicht opeen staande graspolletjes, doorkruist door banen donkerder groene polletjes (ik denk dat daar in het seizoen het water loopt) en dan de begrenzing van het rode zand waar wij op staan. Wat een enorme schoonheid.

De heenweg kostte ons een uur voetje-voor-voetje omhoog; op de terugweg zijn we hielen-in-het-zand naar beneden in een kwartiertje weer bij de auto. We hebben besloten dat we de rest van de middag luieren en lezen nu wel verdiend hebben.