Met Jason te water

Waar het precies aan ligt is niet te zeggen, maar we slapen allebei beroerd; als de wekker om 07.00 uur gaat (duikdagen beginnen vroeg) verrijzen er twee halve zombies van de matrassen. Vandaag melden we ons dus weer bij Maltaqua om 08.15 uur en krijgen daar Jason toegewezen; tevens hebben we mededuikers in de vorm van Frédéric en Isabelle uit Zwitserland. Frédéric is een ervaren rescue-duiker en tevens vrijwillige brandweerman, en hij heeft in die hoedanigheid ook al eens lijken uit een te water gegane auto moeten plukken. Brrr. Isabelle steekt anders in elkaar: ondanks dat ze een stuk of vijf méér duiken dan wij op haar conto heeft staan is ze een stuk onzekerder dan wij. Jason is – zoals eigenlijk alle duikdudes die we tot nu toe meegemaakt hebben – de rust zelve, hoort alles aan en legt aan de hand van een kaartje precies uit waar we te water gaan, welke richting we uitgaan, hoe diep we gaan en hoe lang we weg denken te blijven. Dat werkt al geruststellend.

Onderweg naar de duikstek vertelt Jason (een Engelsman met het bijbehorende abominabele gebit) een beetje over zijn leven. Hij is nu vijf maanden hier en als het duikseizoen hier voorbij is over een maand of twee gaat ‘ie verder kijken. Misschien gaan hij en zijn vriendin naar Indonesië, misschien ook wel naar een plekje in de Pacific. Jason heeft al in Honduras gezeten, in Thailand, en leeft van tijdelijk contract naar tijdelijk contract… voor sommigen is dit een droomleven waarschijnlijk, maar ik zou er toch eerlijk gezegd niet aan moeten denken hoor.

We duiken vandaag in Ghar Lapsi aan de zuikant van het eiland. Dit is ook een nieuwe ervaring voor ons: als duikers te water gaan in een baai waar ook “gewone” zwemmers bivakkeren. Wanneer we afdalen maken de gebloemde badmutsen boven water plaats voor bungelende benen onder de oppervlakte. Het begint nauwelijks veelbelovend: Jason heeft ons allebei 6 kilo lood omgehangen (gisteren hadden we 4 kg om de heupen gesnoerd) maar afdalen lukt.gewoon.echt.helemaal.niet. Uiteindelijk trekt Jason zowel Sylvain als mij aan een vin naar een meter of 3 en propt bij ons beiden nog 2 kg lood in de zakken – hij heeft namelijk altijd 6 kg lood extra bij zich en kan dus adequaat reageren. We gaan op pad en omdat we nu met zijn vieren zijn hebben we te horen gekregen wat onze plek is: in dit geval buddypaar # 2, dus achteraan.

Ik vind dit een minder mooie onderwaterwereld dan degene die we eergisteren gezien hebben, en dat heeft voornamelijk te maken met het gebrek aan mooie rotsformaties: die maakten het bij Cirkewwa nou juist zo bijzonder. Het zicht is ook een stuk minder: een meter of tien hier. We zien tijdens deze eerste duik wèl onze allereerste pijlstaartrog. Al is het slechts een kleintje, tóch leuk! Verder de bossen lang helmgras, de kleine visjes met zwaluwstaartjes, de bijna doorschijnende exemplaren die héél smal zijn aan de voorkant en bijna rond aan de zijkant, en hier en daar een echt kleurig visje.

Na de eerste duik gaat Jason in de laadbak van de auto onder een parasol zitten om een broodje te eten en met een app op zijn telefoon Deens te leren (zijn vriendin is een Deense en hij belooft haar al acht jaar dat hij de taal gaat leren… uiteindelijk is hij er pas een maand of drie geleden mee begonnen. “Added difficulty is my Birmingham accent – that makes it harder for them to understand me”), en wij eten samen met Frédéric en Isabelle een hapje in het restaurant dat tegenover de duikstek ligt. Nou ja: zij eten alle drie met smaak en zoals te doen gebruikelijk (geduikelijk in dit geval) houd ik het na drie kleine stukjes bruschetta voor gezien. Het gesprek gaat uiteraard voornamelijk over duiken, hoe iedereen ermee begonnen is, waar we geweest zijn, en ook over het onzekere bestaan van een duikinstrukteur. Het is een aangename verpozing van de tijd: met leuk gezelschap, een hapje en een briesje op een terras onder een parasol.

Maar de tweede duik roept! Na de tewaterlating (Sylain en ik zijn nu buddypaar #1 en pedelen meteen achter Jason, die makkelijk herkenbaar is omdat hij twee verschillende kleuren vinnen aan heeft en op de onderkant van beide zijn naam en een grote smiley heeft getekend) gaan we deze keer linksaf, waar wat meer zanderige stukken zijn. Jason heeft ons voorbereid op een mogelijke 18 meter diepte en een mogelijke (ruime, gelukkig) grot op 6 meter diepte maar aangezien er een aardige stroming staat verandert hij ter plekke van plan. De grot is te ver weg geworden om nog met voldoende lucht terug te keren, en hoe dieper je gaat hoe meer lucht je verbruikt, dus we gaan niet dieper dan 12 meter. Ik vind deze duik weer leuker dan die van vanmorgen. Wat meer afwisseling in het landschap, en door de zanderige bodem hier en daar een wat beter zicht op schooltjes vissen (van hele kleintjes tot een centimeter of 25 denk ik). Isabelle is scherp en spot een schorpioenvis! Echt heel knap want net als eergisteren is deze ook weer geweldig qua camouflage: was de vorige veelkleurig omdat hij op een rotsrichel met allerhande begroeiing lag, deze heeft zich de precieze kleur van de zandbodem eigen gemaakt. Ik maak weer allerhande foto’s en hoop dat er een paar gelukt zijn.

We hebben zo in het water weinig last van de vermoeidheid van vanmorgen, maar als we uit het water komen en vanaf de baai iets van 60 treetjes omhoog moeten lopen om bij de parkeerplaats te komen voel ik me net een opgewarmd lijk van 105 jaar oud. Een duikkap, een nat pak, een nat jacket, een fles van een kilootje of tien, en dan nog een loodgordel van 9 kilo (Jason heeft me op een zeker punt toch nog even een kilootje toegestopt toen we in wat ondieper water kwamen), dat levert zeker bij 35 graden celcius een zware last op. Het is een verademing als we ervan verlost worden.

Dit was de laatste van onze geplande vier duiken. Van tevoren hebben we de mogelijkheid opengelaten om nóg een duik te doen, maar we hebben besloten daarvan af te zien toen we hoorden dat vrijdag en zaterdag de allerdrukste dagen zijn bij Maltaqua, en dat een boottripje naar Gozo voor ons geen optie is omdat ze daar alleen met advanced duikers naartoe gaan. Op zondag zijn ze dicht en op maandag mogen we niet omdat we op dinsdag in het vliegtuig stappen. Dus dat is dan ook weer besloten! Het is goed zo. We hebben onze vaardigheden weer opgehaald, wat mooie dingen onder water gezien en weer wat leuke mensen ontmoet.

Na een uurtje uitpuffen in ons appartementje is het tijd voor een jarenlange vakantietraditie: Sylvain gaat naar de kapper! Hij is al in Madeira, Kroatië, Cyprus, Australië en Hawaii geweest en uiteraard is het het leukst als de kapper en hij elkaar niet verstaan. Dat is hier niet het geval want kapper Ivan spreekt prima Engels, maar speciaal aan dit bezoek is dat Ivan héél omzichtig te werk gaat. Hij maakt er vreselijk veel werk van en we verwachten dat de prijs dan ook wel navenant zal zijn… op de heuse handgeschreven bon (van het Ministry of Finance – VAT Department!) echter staat een faktuurbedrag van EUR 10,00.