Pliés en Plaatjes

Ik heb me van tevoren verdiept in de mogelijkheden om in Vancouver een dansje te doen en dat kan: er zijn drop-in classes in het Harbour Dance Centre dat op een luttele 15 minuten lopen vanaf het appartement ligt. Ik heb gekozen voor Jazz op niveau 1-2 wat volgens de website betekent: “Fast Intermediate. For dancers with anywhere from one to four years experience who enjoy a fast-paced class with not too many complex dance steps.” Dat lijkt me wel OK. Na inschrijven en betalen wacht ik op het gangetje voor studio 2 tot de les begint, en ik kijk en luister een beetje om me heen. Ik vind een bezoek aan een vreemde dansschool altijd spannend omdat ik niet weet wat ik kan verwachten van een les; zo ook hier. Er zijn jonge meiden die al druk aan het stretchen zijn, werkende moeders die het hebben over de laatste verkoudheid van hun kind maar ook een vrouw die erbij staat of ze in het dagelijks leven gorilla is.

Op een stoel zit een gezette vrouw, type gezellige moeke, die met vrijwel iedereen een praatje maakt en ze allemaal bij naam schijnt te kennen. Op een gegeven moment ben ik aan de beurt: “Are you doing a class here sweetheart?” Ik beaam dat en ze stelt zich voor als Belinda Sobie – de docent! Nu ben ik helemáál benieuwd wat er gaat komen want deze vrouw zie ik absoluut niet pittig door een zaal huppelen – zeker niet als ik aanschouw met hoeveel moeite ze uit haar stoel opstaat en met een hoop geschommel de zaal in stommelt.

Belinda houdt het bij stommelen en schommelen maar geeft wel een pittige les. Ze schreeuwt instrukties en telt op de muziek, zet ons op ongelooflijk hoog tempo aan het werk en geeft ons en passant levenslessen in de trant van “pliés make our life better!”. Eén van de stretchende meiden blijkt haar ‘danstolk’ te zijn: Belinda zegt wat we moeten doen en het meisje doet het dan voor. Ik heb heel toevallig een strategische plek gekozen want voor mij staat een dame die deze les duidelijk wekelijks doet, weet wat er komt en er ook nog erg goed in is: een prima combi om achter te staan voor iemand die eenmalig een les in een andere stijl van een vreemde docent volgt. En volgen doe ik het, tot mijn grote vreugde. Ik kan gelukkig goed meekomen, ook met de choreo die we doen, en ik ben voldaan en tevreden als de les is afgelopen. Ik ga naar Belinda toe om haar te bedanken en ze zegt: “You’re beautiful Tessa! You have a wonderful flair when you dance.” Of zoiets waar is… tja. Maar ik denk maar zo: ze hoeft het toch niet te zeggen?

Vroeg in de avond ga ik naar mijn home-away-from-home: de bioscoop. Sinds eergisteren is in de stad het Vancouver International Film Festival aan de gang en gastvrouw Melanie heeft als extraatje de gids met het complete programma in het appartement gelegd. Dat heb ik doorgespit en ik kon een kaartje bemachtigen voor een superleuke documentaire over de cartoons die elke week in de The New Yorker verschijnen. Een vrolijk, interessant en humorvol portret van de redacteur en de tekenaars.

Als ik de bios uitstap is het fris maar prachtig buiten: kraakhelder en geen wolkje aan de lucht. Ik kan het dus niet laten om nog even langs de waterkant te lopen en een paar foto’s te maken van de stad bij nacht. Op weg naar huis kom ik wat interessante figuren tegen: jongedames in schaarse uitgaanskledij (het is 10°C!) op duizelingwekkend hoge glitterhakken, een groepje mannen op stap voor een vrijgezellenavondje (tenminste, zo verklaar ik het feit dat ze alle zes dezelfde witte cowboyhoed met loverrandje ophebben) en… een heus stinkdier dat langs de tuinen scharrelt op zoek naar een maaltje.