Maandag 21 september

De lucht is bijna strakblauw en de zon schijnt uitbundig. Jammer joh; vandaag is een reisdag en ik zal dus het grootste deel ervan in vervoermiddelen voorbrengen. Vandaag neem ik namelijk afscheid van Victoria en zet ik koers naar Vancouver. Letterlijk, want na een uurtje noordwaarts met de bus naar Swartz Bay ga ik aan boord van de ferry naar het vasteland. Op de terminal staat in de rij wachtenden een zestal heuse Amish! Drie dames compleet met zwarte ‘bonnet’ op hun hoofd, onder hun kin vastgestrikt, twee heren met pet op en een peuter met een andersoortig petje op zijn bolletje. Ik bestudeer ze stiekem uit mijn ooghoek en concludeer dat ze het moderne leven toch wel een soort van omarmd hebben: het kleine kereltje draagt schoentjes met modern klitteband en de dames hebben onder hun blauwe rok tot halverwege de kuit alle drie aerobicsschoenen aan, en geen zelfgestikte sandalen. Eigenaardige combo, maar het comfort wil ook wat denk ik. Als we over de loopbrug aan boord gaan van de ferry kijk ik nog even oplettend opzij naar het boardende (vracht)verkeer. Het zou übercool zijn als daar nu een paard en wagen naar binnen zou rijden maar helaas.

Het is werkelijk fantastisch hoeveel je uit kunt vogelen aan de hand van internet want wederom kom ik bijna op de minuut af op de verwachte tijd aan bij mijn verblijfplaats in Vancouver, en eigenaresse Melanie heet me welkom. Dit appartement is een prima stekje voor mij voor een week, maar ik zou er toch niet aan moeten denken om hier permanent te wonen want dit is denk ik het kleinste flatje waar ik ooit geweest ben. Een ‘studio’ zoals dat zo fancy heet, met als grootste ruimte een kamer van vijf bij zes meter waar je alles dus in kwijt moet; in dit geval betekent dat een kledingkast, een tweepersoonsbed, een eettafel, een kaptafel, een dekenkist en een stoel. Mensen maken hier andere keuzes denk ik, maar als ik de architekt was geweest had ik het balkon van 6 m2 en het ligbad omgetoverd in extra woonruimte.

Ik begrijp van Melanie dat wonen in Vancouver (en vooral in deze buurt) erg duur is maar toch is er kennelijk animo genoeg, want als ik een loopje maak naar de supermarkt om wat spulletjes voor ontbijt en diner in te slaan zie ik bij de vele flatgebouwen die hier staan overal bordjes “no vacancy” en “waiting list being taken”. Na twee annuleringen van de kant van de verhuurders ben ik nu helemaal blij met mijn West End stekje voor deze week!