Landerige types

Mijn bloed zit volgepompt met cinnarizine en chloorcyclizinehydrochloride – oftewel: ik jaag er in twee dagen een half pakje Primatour doorheen – dus misselijk ben ik niet, maar ik prefereer de kadans van het spoor toch boven de deining van zee hoor: het grootste deel van de nacht lig ik wakker. De vrolijke roffel op de deur vergezeld van een jolig “early morning wake up caaaalllll!!” om 05:45 uur is dus geen verstoring van een zoete slaap.

Tijd voor de duikbriefing en de ochtendduik; nu gaan Sylvain en ik zonder gids het water in. Lekker een beetje ronddwarrelen en op ons gemak kijken naar al het moois. Adem is in orde, masker is in orde, en bovenal: we kunnen nu gewoon om ons heen kijken. Ik weet het nu zeker: nachtduiken is niks voor mij. Het zal wel spannend zijn enzo voor de liefhebber, maar geef mij maar het uitzicht. De score is – behalve uiteraard al het ‘standaardmoois’ van veelvormig koraal en kleine kleurige visjes – een grote bonkige, zeer toepasselijk genaamde potato cod, en een zilvergrijze crocodile longtom, een soort klarinetvormige verschijning.

Ik ben er inmiddels wel achter dat als ik ooit een obesitasprobleem krijg, ik dan twee weken op een liveaboard moet gaan zitten, want ik krijg geen hap door mijn keel hier. Ik eet in anderhalve dag met aardig wat lichamelijke inspanning misschien 6 happen koolhydraten en voor de rest alleen fruit en salade, en ik drink kopjes thee (altijd fijn: uit bekers die ook al veelvuldig voor koffie zijn gebruikt). En dat is best zonde want het eten is meer dan prima bij deze toko. Er is voor elk wat wils en er is meer dan genoeg voor de alle passagiers en crew. Ik zie iedereen om me heen dan ook met smaak hoog opgetaste maaltijden wegwerken. Nou ja. Mezelf kennende haal ik het aan land wel weer in.

Voor de duik na het ontbijt vraagt de Chinese Ming Shi of hij zich bij ons kan aansluiten omdat hij geen buddy heeft. Wij vinden dat prima maar waarschuwen hem wel dat we beginners zijn en waarschijnlijk erg langzaam gaan naar zijn smaak. Het maakt hem niet uit, ondanks dat hij een advanced diver is. Dus daar gaan we met zijn drietjes, en dit is absoluut onze beste duik van alle zes van deze twee dagen. De bewolking van de vroege morgen is opgeklaard en de zon schijnt door het water, we gaan op een rustig tempo en ik voel me helemaal prima. Ming Shi neemt het voortouw en heeft een goed oog voor het natuurschoon: hij spot verschillende mooie vissen, en wijst ons zelfs op een zwarte lionfish, die er met zijn ‘manen’ heel gezellig en vrolijk uitziet maar die je kennelijk het ziekenhuis in kan prikken als je zo dom bent om hem aan te raken. Als er dan ook nog een schildpad voorbij komt zwemmen kan deze duik helemaal niet meer stuk. Grappig genoeg is het duik nummer 13 in ons logboek!

De zesde duik is weer wat minder geslaagd, en dan zijn Sylvain en ik er ook wel klaar mee. Het is leuk, dat duiken, maar in vergelijking met bal + racket + net of dansstudio + muziek is het allemaal zo’n gedoe met die fles, en dat jacket, en de controles, en alle accessoires… en zes duiken in twee dagen is misschien ook wel een beetje overkill voor ons landrotten. In elk geval zijn we er niet rouwig om dat we vanmiddag weer naar Cairns terugvaren. We hebben tijdens de cursus in Den Haag en ook hier al heel wat mensen ontmoet die na de eerste duik helemaal verslaafd zijn en zo veel en zo ver mogelijk willen gaan, maar dat geldt duidelijk niet voor ons. Er komt geen advanced course, en dit soort intensieve trips ook niet meer. Maar onze ervaring op het Great Barrier Reef is er eentje om te koesteren! Eenmaal weer in Cairns knaag ik (niet geheel verrassend) met smaak een pizzaatje weg.