Moderne communicatiemiddelen zijn niet overal even betrouwbaar in deze streken. Mijn telefoon heeft al een paar dagen geen bereik meer, en wifi is niet bepaald een standaardservice. (Nou geldt dat laatste niet alleen voor de outback: tot nu toe was wifi in al onze hotels in de kamers alleen tegen betaling verkrijgbaar (AUD 10,00 voor een uur!!), en in Melbourne is het kennelijk nog zo bijzonder dat op de stadsplattegrond stond aangegeven waar er gratis wifi te vinden was!) Behalve het ontbreken van bereik raakt mijn telefoon steeds in de war: elke keer als ik hem aanzet vraagt hij me in welk deel van Australië ik me bevind, zodat hij zijn interne klok goed kan zetten. In Australië hebben ze kennelijk ook zomertijd (“daylight saving time”) en beide bovenstaande factoren zorgen ervoor dat wanneer bij verschillende mensen in de groep (inclusief onszelf) de wekker gaat, het geen 04:00 uur, doch 03:00 uur blijkt te zijn. Oef. Dat extra uurtje nachtrust had ik best kunnen gebruiken! En als ik het over nachtrust heb spreek ik uitsluitend voor mijzelf, want Sylvain heeft net zo beroerd (lees: niet tot nauwelijks) als gisteren geslapen.

In elk geval zijn we om 05:00 uur weer onderweg en rond zes uur starten we de laatste hike van onze driedaagse trip: in 4,5 uur doen we en groupe de King’s Canyon Rim Walk van 6 kilometer. We beginnen met een nogal steile klim (helaas achternagezeten door een enorme groep kinderen: die hebben nu zomervakantie en zijn kennelijk door hun ouders een dagje weggebonjourd voor een vleugje outdoor education) maar eenmaal boven worden we beloond met een wonderschone ‘pretty in pink’ zonsopgang.

Daarna begint de wandeling pas echt. King’s Canyon is imposant en schitterend. Gelaagde rotsen van zandsteen dat wit is van binnen maar wederom overgoten is met die prachtige terrakleur waar ik zo van hou. En ik kom hier volledig aan mijn trekken waar het mijn kale-bomen-afwijking betreft: op veel plekken hier staan grillig getakte gladde bomen met een helderwitte kleur die mooi contrasteert met de rode achtergrond. Ze hebben de volgorde van deze tour mooi uitgekiend: iedereen gaat mee om Uluru te zien, maar twee nog mooiere natuurverschijnselen erachteraan is een dikke vette bonus.

Het voelt alsof we dik in de middag zitten, maar om 10:30 uur zit onze wandeling erop en gaan we terug naar ons kamp voor de laatste gezamenlijke maaltijd. Het was een lollige ervaring, maar het is mooi geweest zo. Sylvain heeft het kampeer-element wel gehad en verlangt naar een schone hoteldouche en een behoorlijke nachtrust in een heus bed, en ik heb het groepsgebeuren wel gezien. Het was leuk kennis maken met allerlei verschillende mensen, maar ik zeg na de laatste lange 450km-rit terug naar Alice Springs zonder problemen vaarwel tegen het stel dat de hele dag door selfies kiekt, tegen de boomlange en überlompe geologe (met schitterend haar, dat dan weer wel) die praat alsof ze nauwelijks een polsslag heeft, tegen het koppel dat het zelfs bij 35+ graden voor elkaar krijgt om te kleffen, tegen de vrouw die geen normale foto kan maken maar overal haar dochter op wil hebben, en tegen de creepy guy met baard en gluuroogjes voor wie het glas altijd halfleeg is, die overal commentaar op heeft en tegenover wie je bij de maaltijd liever niet zit omdat elke eetlust je dan vergaat (ongeluk-in-een-tunnel-gebeuren).