A last drink with Chloë

OK, we moeten erkennen dat we een foutje hebben gemaakt in ons plan: we hadden op deze plek nog een nacht moeten boeken. In de eerste plaats omdat er toch niets gaat boven een B&B – de (meestal) gezellige benadering in plaats van de onpersoonlijke ambiance van een hotel - , maar ook en vooral omdat we dan gewoon vandaag nog de tijd hadden gehad om een fikse hike te maken in deze mooie omgeving. Hoewel we dachten het aardig in het vizier te hebben gehad, hebben we ons op dit stukje van de vakantie toch verkeken op de afstanden die we per auto afleggen. Onze gastvrouw Pauline aan wie we het mededelen herkent het euvel en vertelt dat een vriendin van haar die in Melbourne woont ooit een Duitse exchange student in huis had die niet kon begrijpen dat haar Australische hospita haar niet Uluru (hemelsbreed een slordige 2000 km verderop) wilde laten zien op een zondag … gelukkig zijn wij dan toch een peutje minder onwetend.

Enigszins spijtig gaan we weer de hort op: met de auto terug naar Melbourne. Als we in de buurt van de enorme West Gate Bridge zijn zien we de stad weer voor ons opdoemen, en valt weer op hoe plotseling de hoogbouw begint. We verblijven in hetzelfde hotel als waar we drie dagen geleden waren en dat is prettig omdat we dan meteen weten welke richting we moeten lopen om bij onze excursie van deze middag te komen: een drie uur durende wandeling door Melbourne. Leuk weetje: de naam van de rivier waar ons hotel vlakbij ligt is de Yarra: een naam ontstaan door een misverstand. Toen kolonisten in de 19e eeuw naar de rivier wezen en om zijn naam vroegen, kregen ze als antwoord van de Aboriginals: “Yarra yarra”, oftewel “water, water” = “stromend water”. En zo bleef het de Yarra.

Onze gids Annette is een erg vriendelijke Duitse dame die twintig jaar geleden voor de liefde naar Australië kwam, nu in een praktijk voor alternatieve geneeswijzen werkt en on the side nog gidst om rond te kunnen komen. Een aparte combo! Ze voert ons door de binnenstad, vertelt heel veel over de gebouwen en de geschiedenis van Melbourne, en laat ons kennismaken met straatjes en tussendoorgangetjes die we op eigen houtje nooit zouden hebben gevonden. Waar Sydney onlosmakelijk verbonden is met ‘convict history’, is de groei van Melbourne te danken aan de ‘gold rush’ die een enorme run van allerhande nationaliteiten op deze plek tot gevolg had. Buiten dat is Melbourne gedurende 27 jaar de hoofdstad van Australië geweest (terwijl in het vrij onbeduidende, tot hoofdstad van de federatie aangewezen Canberra de nodige gebouwen neergeplant werden), en veel gebouwen uit die tijd fungeren nog steeds als overheidsgebouwen – zij het dan van de provincie en niet meer van de federatie. Onze toer voert langs classisistische, victoriaanse, hypermoderne, vervallen en art-deco gebouwen met elk een eigen verhaal. Het is een goeie tour, niet het minst omdat we met zijn tweetjes zijn.

De avond en de duisternis voert ons naar een bekende stek: wederom het Eureka Skydeck. Die arme Sylvain stapt weer dapper achter me aan, omdat ik zo nodig de stad nog een keer vanuit de lucht wil zien, maar nu met al haar lichtjes aan. Maar zelfs hij moet toegeven dat het de moeite waard is – hert panorama is gewoon betoverend. Vanmiddag leek het erop dat een fikse regenwolk zijn blaas op onze hoofden zou legen, maar in tegenstelling tot gisteren hadden we geluk en dat geluk heeft doorgezet tot nu. Het is deels bewolkt maar het zicht is heel helder, dus we kunnen een heel eind in de verte kijken. Ik kiek me weer helemaal suf en zal later thuis maar eens moeten kijken of ik de overdag-plaatjes bij de avond-plaatjes zal kunnen passen. Ik verheug me nu al op dat klusje!

Het mag dan droog zijn, er staat wederom een pittige wind en die geeft de 17 graden die het is een heel naar koud randje. Eigenaardig genoeg besluiten we onze avond dus met een warme chocomel (!) in de oudste pub van de stad waar een saillant stukje historie hangt: een schilderij van het achttienjarige meisje Chloë. Het werd in 1875 geschilderd en in 1880 ingezonden voor de Melbourne Exposition, maar alle duivels nog aan toe: Chloë was naakt!! Het doek werd te obsceen bevonden voor de expo en derhalve geweigerd door de jury. De klanten van plaatselijke pub Young and Jackson hadden er niet zo’n problemen mee en dus kwam Chloë hier te hangen. Onze gids vanmiddag vertelde dat veel soldaten die naar het front vertrokken hier eerst nog naartoe kwamen “for a last drink with Chloë”, in de hoop dat ze weer terug zouden keren om wederom het glas te kunnen heffen. Chloë zelf heeft haar status in deze stad niet meer tot wasdom zien komen… ze pleegde zelfmoord toen ze slechts 20 jaar oud was. Of dat vanwege de schande van dit doek was, dát vertelde het verhaal vandaag niet.