Kiitos Aurora!

Woensdagavond 29 januari

Wij hebben dit reisje geboekt met inbegrip van sneeuwscootertocht, huskysafari, sneeuwschoenwandeling en langlauftripje. Groot was dan ook onze verrassing toen wij bij aankomst ons weekprogramma kregen overhandigd en daarop ook ‘Aurora Camp’ lazen, want daar hadden we totaal niet op gerekend. Wat een bof! Om 20.30 uur mogen we van kiet.
Er wordt hier op verschillende manieren vorm gegeven aan het Aurora Camp, en wij gaan op de sneeuwscooter. Dat wil zeggen: de sneeuwscooter trekt een 8-persoonsslede voort. Joonas, onze gids van vanavond vraagt om een vrijwilliger (de negende persoon van de groep van vanavond) om achterop het snowmobile te komen zitten en pijlsnel gaat mijn vrijwilligersvinger omhoog. Dat wil ik wel! We tuffen richting het Inarimeer; de gids staat van tijd tot tijd op en kijkt dan achterom of alles in de slee nog in orde is. Dat is maar goed ook, want met haar geoefende oog – en dat water dat alweer de hele dag opspeelt – heeft mijn vriendin Riina het Noorderlicht alweer gespot en zwaait met grote gebaren naar Joonas als hij weer een blik over zijn scooterroedel laat gaan. Stoppen dus, en camera’s plus statieven uitladen. Ik kwijt mij van mijn taak als charmante assistente (normaal ben ik ook redelijk bevallig maar die eigenschap kan me in mijn pooloutfit echt niet worden toegeschreven) en licht hier en daar een beetje bij tot de professional tevreden is en de afstandsbediening zijn werk kan doen.

Aurora laat zich in al haar glorie bewonderen op weer een heel andere manier dan gisteravond. Hadden we gisteravond tijdens de eerste sessie veel rood licht en tijdens de tweede sessie een overheersend groene hemel, nu is de hemel zwart en zien we een heldergroene streep verschijnen. Het heeft wat weg van een afgeplatte regenboog, maar dan in het groen. Na een stop van een half uur stelt Joonas voor om door te gaan naar de plek van bestemming. We rijden/glijden door en mán, wat is het nu koud. Met plankgas over een onbeschutte vlakte (een bevroren meer, namelijk) door een ijskoude, heldere nacht, daar kunnen geen vijf lagen wol en fleece plus een poolpak tegenop. Maar gelukkig duurt het niet al te lang. We stoppen (op een ander bevroren meer…) bij een aanlegsteiger met in de buurt een hut – eigenlijk een tipi van hout.

Joonas maakt vuur in de tipihouthut maar voorlopig hebben we er geen aandacht voor want het licht blijft in een groene boog aan de hemel staan, met hier en daar een uitschieter. Roeline staat te klooien met haar instellingen want in het begin laten de beelden weer even te wensen over, maar na een tip van de buurman over de ISO-waarde gaat het weer helemaal goed. Als we na een tijdje goed koud zijn vluchten we een half uurtje de vuurhut in en genieten daar van wat warme choco en koekjes, die Joonas heeft meegebracht.

Het is heel logisch om uitsluitend op het Aurora gefocust te blijven tijdens zo’n avond, maar af en toe dwing ik mezelf om even heel langzaam om mijn as te draaien terwijl ik omhoog kijk. Wat jammer dat ik behalve de Grote Beer echt geen idee heb van wat er aan de hemel staat… die is namelijk bezaaid met sterren en is van een ontzagwekkende schoonheid. Op de sneeuwscooter terug richting hotel leg mijn hoofd in mijn nek, kijk naar de sterrenhemel en zit daar zo onder mijn helm even heel koud en heel gelukkig te wezen.

We maken even een sanitaire stop in onze kamer maar daarna gaan we meteen weer naar buiten, terug naar het enorme Inari-meer vlak bij het hotel, want de hemel heeft de licht-uit-schakelaar nog niet gevonden. Het is weer anders dan gisteren, weer anders dan daarnet, weer zo onbeschrijflijk mooi wat we zien. Verticale strepen, dansende gordijnen, scherp afgetekende bogen, diffuse vlakken… we krijgen er kippenvel van en tranen in onze ogen, maar dat zijn beide geen ideale reacties in deze weersomstandigheden. Wat zijn we blij, gelukkig en dankbaar dat we dit zien, en wat zijn we klein, met zijn tweetjes in het aardedonker op deze uitgestrekte bevroren watermassa onder een oneindige magisch verlichte sterrenvlakte.