Bye bye Bollywood

Woensdag 29 januari

We kunnen flink uitslapen vandaag… de wekker gaat om half negen in plaats van om acht uur. Poeh, dat valt nog niet mee als je rond half drie bent gaan slapen en een paar keer wakker wordt omdat de buurvrouw in haar slaap een sneeuwscooter nadoet. Vandaag staan de sneeuwschoenenwandeling op het programma. We zien op het aktiviteitenbord dat we slechts met zijn vieren en gids Lotta zijn, en we zijn benieuwd wie de andere twee toeristen zijn. Hopelijk niet dat Indiase mokkel dat gisteren hulp nodig had bij het openen van haar kamerdeur, en vanmorgen met een überverveeld smoelwerk in de ontbijtruimte zat.

Inderdaad. We staan buiten te wachten op de rest van het groepje en daar komt het Verveelsmoel aan dat gisteren gillend van paniek in de huskyslee zat. Dat kan nog leuk worden. We trekken de sneeuwschoenen over onze poollaarzen aan (Princess Bored heeft natuurlijk hulp nodig want omdat ze veel te warm is aangekleed voor deze aktiviteit – 6 lagen! serieus? – kan ze zich nauwelijks bewegen, laat staan bukken om de gespen van de sneeuwschoenen vast te maken) en gaan op pad. Juffrouw iCan’t slaakt gilletjes omdat het lopen op de sneeuwschoenen haar wel erg zwaar valt, en ze is waarschijnlijk geïrriteerd dat Roeline en ik gewoon lekker doorstiefelen en niet met bezorgde blik bij haar blijven staan wachten. De combinatie van te warme aankleding, gebrek aan aandacht van anderen, aangeleerde hulpeloosheid en totale desinteresse in alles anders dan haarzelf neemt na een klein kwartiertje de overhand en het stel besluit terug te gaan. “Really? Well, see you!” is zo’n beetje de strekking van ons commentaar.

Top zeg, een privé-hike! We hebben een plezierig tempo – met fotopauzes wanneer we willen want we hebben geen haast – en gids Lotta voor onszelf. Lotta praat graag en weet veel. Leuk ook dat ze (niet geheel verrassend met een gemiddelde leeftijd in Nellim van 60 jaar) de vriendin blijkt te zijn van Hanno, de jonge rendierenman die we op onze eerste excursie hebben ontmoet. Niet geheel verrassend steken we een naburig bevroren meer over maar daarna komen we op onbekend terrein, waaronder een bevroren moeras. We kunnen het verschil absoluut niet zien of voelen maar dit is toch wel leuk om te weten. We zien enkele wilde rendieren en Lotta wijst ons op de plekken waar ze zich opgehouden hebben: daar is de sneeuw omgewroet omdat rendieren leven op mos. Dat is dus hard werken voor je eten in het winterseizoen, vooral omdat de onderste laag sneeuw (de verschillende lagen zijn duidelijk te onderscheiden in het omgewoelde gedeelte) erg hard geworden is. Overigens worden de dieren nu bijgevoederd – tenslotte moeten de hoeders ervoor zorgen dat hun kuddes gezond blijven (in leven blijven is al de eerste vereiste natuurlijk) want anders leveren zie niets op.

Na een tijdje banjeren waarin we onder andere te weten komen hoe het komt dat sommige meren wel bevriezen en andere niet, en een anekdote horen over een toerist die bij Lotta het Noorderlicht had besteld voor ’s avonds 22.00 uur en de volgende ochtend boos verhaal kwam halen omdat het niet geweest was, komen we aan op onze pauzeplek. Daar staat een tipi en er is een vuurkuil. We bieden aan iets te doen (“Goh” zegt Lotta, “jullie zijn zo behulpzaam! Er zijn veel toeristen die maar gewoon gaan zitten en zich laten bedienen”) en mogen wat brandhout gaan sprokkelen voor het vuur. Lotta gaat vervolgens als een expert te werk. Ze hakt grote stukken hout met haar bijl wat kleiner en snijdt met haar mes krullen van dunne takjes. De krullen gaan als eerste in de fik en daarna volgt al snel de rest. In no time brandt er een goed houtvuur voor onze neus. Tosti’s kaas worden in een roostertje geplaatst en naast het vuur geplaatst, en aan reeds op de plek aanwezige aangescherpte takjes worden worsten geregen. Met haar mes (Lotta’s neef is messenmaker en heeft nèt een nieuw mes voor haar gefabriceerd – superscherp zo te zien) kerft ze er sneetjes in zodat ze sneller warm worden. Uiteraard is er ook warm juice! Een heerlijke lunch, in uitstekend gezelschap. Bollywood en co weten niet wat ze missen.

Ondertussen is het natuurlijk nog wel gewoon koud buiten (minus 16 vandaag, met windchillfactor van minus 25) dus op enig moment is het echt wel van frissenstein. We gaan terug via een andere route. Onderweg vertelt Lotta dat er in het hotel verschillende nationaliteiten werken – voor het seizoen, of voor een stage, of voor vast), maar dat zij voor iedereen voor het gemak maar een Finse naam verzint. Onze namen vormen nog wel een uitdaging, maar na enig peinzen besluit ze dat wij Riina en Tiia zijn. Die houden we erin!

Het is de hele dag al helder en Roelines water speelt weer op. Lotta zegt dat als we willen, we vanavond al op Aurora-trip kunnen gaan in plaats van morgenavond zoals op het programma staat. Wat handig zeg, dat we zo’n goede indruk hebben gemaakt op degene die de planning doet! Terug in het hotel laten we ons meteen omboeken. De Aurora-index van de ene app geeft een 3 aan, en het satellietbeeld van de andere app laat zien dat het licht niet continu aanwezig is, maar er zijn wel degelijk uitschieters boven Finland. Wie weet… let’s keep our cold fingers crossed.