Alomtegenwoordig groen

Dinsdagavond 28 januari

Behalve een heldere hemel moeten er ook zonnestormen zijn om het Noorderlicht te kunnen zien, en gisteren en eergisteren hadden we geen van beide. Wat op zich ook wel weer fijn is, want hoe frustrerend moet het zijn om de maximale Aurora-index van 5 te zien op één van de drie apps die Roeline heeft gedownload op haar telefoon, en te weten dat het schouwspel zich boven de wolken afspeelt? Je zou er acuut een vlucht voor boeken om het van bovenaf te kunnen zien. Vandaag hadden we dus een heldere dag, èn een Aurora-index van 4. Dat schept toch wel een beetje verwachtingen natuurlijk. Roeline voelde “aan haar water” vandaag dat het licht de kop op zou steken, maar daarop had ik natuurlijk wel een snedige opmerking, over water en temperaturen onder nul enzo.

In elk geval kijken we vandaag na zonsondergang met meer dan normale interesse ins Schwarze hinein, en we besluiten eens even hélemaal los te gaan en voor drie piek een Aurora-alarm aan te schaffen. Dat is een klein mobiel telefoontje dat we van het hotel te leen krijgen en waarop een sms’je binnenkomt als één of meerdere gidsen in het veld aangeven dat ze iets zien of verwachten. De dag voordat we vertrokken heb ik op internet het Nellimse weerbericht erbij gezocht en werd toen vergast op de volgende berichtgeving: “de hele week dag en nacht bewolking”. Mijn voorzichtige verwachtingen werden op slag de grond in geboord dus ik probeer nu echt nergens meer op te hopen… daardoor kan ik nog relatief rustig mijn boek zitten lezen na het eten (het diner wordt hier tussen 18.00 en 20.00 uur geserveerd en we zaten voor de zekerheid toch maar wel strak om 18.01 uur aan tafel onder het motto: stel je voor dat er toch iets gebeurt… dan hebben we dat maar alvast geregeld), maar vooral Roeline wordt erg onrustig. Toch dat water hè.

We hebben voor aanvang van het eten onze textielen lagen op volgorde op bed gelegd om er linea recta in te kunnen schieten als de boreale nood aan de man is. We zijn er klaar voor hoor! En dan… weerklinken er tussen het gebruikelijke geroezemoes in een ruimte vol met mensen opeens verschillende piepjes in verschillende hoeken, waaronder eentje bij ons op tafel. Ons alarm!! Het is verbazingwekkend hoe snel iedereen in de ruimte zijn biezen heeft gepakt – dat zijn dan wel de gebruikelijke biezen van tegenwoordig: laptops, mobiele telefoons, iPads… en hier en daar een boek van heus papier – en op weg is naar zijn poolpak. Ons systeem werkt uitstekend: we hebben ons de afgelopen dagen nog niet eerder zó snel in ons pak en onze laarzen gehesen.

Op naar het Inari-meer, dat op 3 minuten lopen van het hotel ligt. Een bevroren meer, uiteraard. Een uitstekende plek om het licht te zien, omdat er weinig licht is (Noorder- en strooi-, respectievelijk). En ja, daar zien we wat vage groene gordijntjes in de lucht zweven. De inhoud van het halve hotel is er aanwezig en iedereen zet camera’s en statieven klaar. Zo ook ik… alleen is mijn camera van het compacte soort en mijn statief 15 centimeter hoog. Ik zoek een plekje waar ik het dingetje op kan neerzetten met enige stabiliteit en kom uit bij de loopplank van een bootje dat er aan de steiger ligt. We kunnen er gevoeglijk van uitgaan dat dat de eerstkomende maanden niet gaat varen, dus dit lijkt me wel OK. Mijn camera is gloednieuw en ik heb de nacht/lichtfotografie thuis getest, maar het blijkt maar weer dat het Haagse Centraal Station en de nieuwbouw eromheen toch wel een sprankje meer licht opleveren dan de hotspot van Nellim: een vagelijk groen streepje is mijn deel. Gevalletje jammer. Ik doe een paar hoopvolle pogingen maar besluit dan Roeline maar te gaan vervelen met mijn nutteloze aanwezigheid.

Daar gaat alles ook niet geheel zoals gepland… de richting klopt en de scherpstelling ook, maar er komt nauwelijks iets zichtbaars op het schermpje. Ze is teleurgesteld, vooral nadat ze bij een collega-fotograaf heeft gezien dat daar wel de mooiste taferelen op zijn camera verschijnen. Maar dan gaat de knop om – letterlijk. Ze prutst aan wat instellingen en daar zijn ze dan, de gedroomde plaatjes. Het vreemde van het Aurora Borealis is dat het, in tegenstelling tot zonsondergangen bijvoorbeeld, mooier op de foto komt dan dat je het zelf ziet. Kunt zien zelfs, want kennelijk gelooft ons brein de aanblik niet en tovert die om tot een nogal bedaard kleurenpalet. De camera registreert gewoon wat er is en dat levert bepaald spectaculaire beelden op. We zijn echt helemaal dol want de ene foto is nog mooier dan de andere… wat een feest. En helemaal prachtig is dat we bijna niet weten waar we kijken moeten omdat de lichtsluiers overal zijn. Het groen is met het blote oog nog wel te onderscheiden, maar via de vastgelegde beelden komt er ook rood en oranje tevoorschijn. Waanzinnig gewoon.

Extra leuk is toch wel dat vele hotelgasten het na een uurtje voor gezien houden, maar er dan nog behoorlijk wat moois voorbij komt dat Roeline allemaal weet te vangen met de camera. Na tweeëneenhalf uur vrijwel stilstaan bij minus 21 graden voelen we echter onze handen en voeten niet meer (Roeline: “als ik mijn laars heen en weer beweeg kun je mijn tenen horen tinkelen want die zijn er zojuist afgevallen”), heb ik kleine ijspegeltjes van de rand van mijn muts voor mijn ogen hangen en heb ik ontdekt hoe ijssnot aanvoelt. Niet aan te raden zeg ik. We moeten echt even naar binnen om op te warmen.

Maar niet voor lang want onze vriendin Aurora blijft spoken. Tegen middernacht verlaten we het hotel weer en gaan naar een kleiner bevroren meer (je hebt ze in allerlei maten hier) dat vlak achter het hotel ligt. Ook daar blijven we weer ruim anderhalf uur om supergave foto’s te schieten, en te genieten van de prachtige sterrenhemel en het licht dat komt en gaat. Het lukt zelfs nog om een selfie mèt Noorderlicht te maken! Da’s nog niet eenvoudig hoor, 30 seconden stilstaan terwijl je bibberend ademt, je voeten van je lijf afvriezen en je ook nog eens erg moe bent. Maar ach, hoe vaak kun je dat doen…? Tegen twee uur zijn we echt moegestreden en gaan we trillend van de kou maar toch nog wel met tegenzin naar bed. De verwarming doet het gelukkig weer – zij het in bescheiden mate.