Zaterdag 25 januari

Een paar dagen geleden vertelde ik iemand dat ik naar Finland zou gaan. “Oh, da’s lekker dichtbij!” zei hij. Dat zou je inderdaad denken, maar dat valt nog best tegen. Een dorpje in the middle of het spreekwoordelijke nowhere boven de poolcirkel vereist toch wel twee vluchten en een stuk rijden.

Het eerste deel verloopt volledig volgens plan: Ruud is onze taxichauffeur voor het tochtje naar Schiphol. We zijn er ruimschoots op tijd zodat we nog een zoet ontbijtje bij Starbucks kunnen nemen. Ik probeer heel optimistisch een selfie van Roeline en mij op FaceBook te zetten, maar vorig jaar had ik al geconstateerd dat de WiFi op Schiphol nogal te wensen overlaat; het lukt dus niet. Eenmaal in de wachtruimte voor de vlucht staan we versteld van de hoeveelheid Aziaten die met ons op de vlucht wachten. Helsinki lijkt me toch nauwelijks een tussenstop voor een trip naar Korea, Japan of China, dus we vragen ons af of we straks in het Hoge Noorden door hen omringd zullen zijn, in plaats van door de door ons verwachte Nederlanders en Vlamingen.

Op luchthaven Helsinki hebben we een overstop van twee uur, die we doden met een bakkie thee en een chocoladebroodje. Dan, op weg naar de gate, horen we omroepen dat onze vlucht vertraagd is. Wat zou “dayum!” zijn in het Fins? Roeline besteedt haar tijd nuttig door het instruktieboekje van haar camera erop na te slaan en wat instellingen uit te proberen; ik overdenk de zin van het leven met gesloten ogen en languit op de wachtstoelen, met mijn bonkige rugzak als kussen. Van tijd tot tijd tracht ik contact te krijgen met de WiFi hier, maar ook nu geen succes. Jemig, bèn ik eindelijk een beetje modern en bij de tijd en wíl ik me eindelijk eens mobiel laten gelden, worden mijn goede bedoelingen getorpedeerd door traag internet! De ironie wil dat, wanneer ik eindelijk toegang krijg tot het WiFi-walhalla, het *poeng!* “Ladies and gentlemen, we are now ready for boarding” over de intercom weerklinkt. Tuurlijk.

Anderhalf uur later dan gepland stappen we in de volgende Finnair-vogel, die ons naar Ivalo brengt. En weer zit het toestel vol met Aziaten! Op Helsinki konden we al constateren dat sommige shops (waaronder de shop van L’Occitane, Roelines werkgever) hun wandpresentatie mede in het Chinees voeren, en tijdens de wachturen horen we sommige aankondigingen in het Japans en in het Chinees. Misschien is Helsinki dan toch een hub naar de Oriënt? In het toestel zien we ook enkele malen de typische Asiatische gewoonte tentoongespreid die je in West-Europa toch echt niet tegenkomt: mondkapjes tegen rondvliegende bacillen. In het centrum van Singapore OK, maar op weg naar de frisse, kraakheldere en zuivere lucht van Finland… misschien een tikje overdreven?

Om 21.10 uur lokale tijd (dan hebben we van Haagse deur tot Lapse deur 11,5 uur gereisd) zijn we dan in het Nellim Wilderness Hotel, ons verblijf voor de komende week, en over frisse lucht gesproken: die is er hier volop. Het is buiten namelijk een pittige minus 24 graden Celsius. Het meisje dat aan de receptie staat deert het echter niet: zij staat gewoon keihard in T-shirt achter de balie vlakbij de deur die telkens openzwaait… brrr. Onderweg in de bus vanaf luchthaven(tje) Ivalo heeft de buschauffeur ons verteld dat we ons in de provincie Inari bevinden: een gebied van zo’n 250 bij 300 kilometer met een bevolking van 7.300 zielen. Wow.

Na de maaltijd gaan we naar de hotelboutique alwaar ons een modisch ensemble van vriespak, sneeuwlaarzen, bivakmuts en wanten wordt aangemeten. We maken nog een wandelingetje naar het nabijgelegen meer, maar in het donker en zonder groene Aurora-flitsen valt daar niet al te veel te beleven, dus dan is het voor ons na een lange reisdag wel schluss.