Hoeveel moois kunnen wij verdragen?

Enigszins brak verschijnen we aan het ontbijt – hoewel we uiteraard wel een verzameling blijkels-de-luxe zijn vandaag, na de ervaring van vannacht. Marijke vraagt verbaasd of we het Noorderlicht gezien hebben – het is kennelijk volledig aan haar voorbij gegaan dat er twaalf joelende mensen ver na middernacht langs haar huis zijn gebanjerd. Ze legt uit dat dat “normale geluiden” zijn waar ze niet meer wakker van wordt – tja, dat krijg je als je in de Aurora Borealis Business zit.

Elke morgen begint met ontbijt & weerbericht en Frans deelt mee dat het vandaag een heldere dag wordt. Dat moge duidelijk zijn: als we naar buiten kijken zien we een strakblauwe hemel en de poedersuikerbergen eronder vormen een schitterend contrast. Het is een perfekte dag om te gaan wandelen! We gaan met de auto naar de haven en daar gaan de truger weer onder de schoenen. Achter de haven beginnen de Laukvik Eilanden (Laukvikøyene) en die zijn van een wonderbaarlijke schoonheid… om de haverklap zegt de één tegen de ander hoe mooi, hoe prachtig, hoe schitterend, hoe bijzonder en hoe fantastisch deze uitzichten zijn. Er zijn werkelijk niet genoeg woorden om aan te geven HOE adembenemend mooi dit precies is.

En de koud beneemt ons ook de adem trouwens! Vanmorgen vertrokken we met minus 12 graden vanaf het Kristine Moen Huset en alleen in de zonnige stukken is het hier wat warmer – op sommige plekjes loop je door een grondnevel en dan heb je direkt een paar graden koudere benen. Hier boven de poolcirkel is er op 21 december (de langste nacht) een paar uurtjes schemer overdag en daarna gaan de dagen weer lengen. Omdat het natuurlijk in juni alweer dag en nacht licht moet zijn, gebeurt die verlenging in rap tempo: wel met zo’n 15 minuten per dag! En zo kan het gebeuren dat we de zon nu op zien komen boven de Laukvikøyene, terwijl we aan het begin van de trip op dit tijdstip nog in het halfduister tastten.

Als je die zon op ziet komen, gebeurt er iets heel bijzonders met het licht – tijdens een doodnormale kantoordag is een knap zonnetje al een plezier om naar te kijken, maar in een wit landschap waar je over bevroren meertjes stiefelt, heuveltjes beklimt en uitkijkt over besneeuwde ijsschotsen in brak water… dan heb je ècht iets moois te pakken. De kraakheldere lucht wordt weerspiegeld in het water maar krijgt daarbij wel een andere tint: Roeline en ik zijn het erover eens dat ons stempelkussen met de kleur ‘seaglass’ er het dichtst bij in de buurt komt. Jaja, we hebben een afwijking maar we leren ermee leven.

Op andere punten tijdens de wandeling worden de bergen die verderop staan weerkaatst in het water en wanneer dat voldoende beschut ligt betekent dit een rimpelloos spiegelbeeld. Het is net een doek van schildergoeroe Bob Ross: “This is your world so you decide what’s in it… do you want a tree in your world? Let’s put a tree right here.” Het is allemaal te prachtig voor woorden en als we op een hoog punt onze boterhammetjes zitten te eten en uitkijken over deze wonderbaarlijke omgeving, voel ik me met het zonnetje op mijn hoofd en een warm bakkie thee uit de thermosfles in mijn hand eventjes de gelukkigste mens op aarde.

Deze wandeling is eindeloos uit te breiden maar al met al lopen we niet al te veel: elke paar meter moet er gestopt worden om plaatjes te schieten. Frans wordt er vast helemaal gek van maar zal het waarschijnlijk ook wel gewend zijn – hij heeft deze plek natuurlijk niet voor niets uitgekozen om zijn gasten mee naartoe te nemen. Als we rond half drie weer koers zetten naar de auto (met een laagje rijp op de rugzak, stijfbevroren sjaals vanwege de neergeslagen en vervolgens bevroren adem en een prachtig grijs ijskapsel voor diegenen die zonder muts gewandeld hebben) wordt er op alle punten waar we al eerder gestopt zijn nogmaals halt gehouden, want ja, het licht is wéér veranderd en stel je voor dat dit later dan toch weer mooier blijkt te zijn!

Aan tafel wordt er weer volop gespeculeerd over de auroreale kansen en we gaan en masse rond 20.00 uur naar buiten. Er is inderdaad wat aktiviteit maar – op elke flarden na – lastig met het blote oog waar te nemen. Soms is er verwarring over of het nou bewolking is of het begin van het poollicht, maar zoals Bob al terecht opmerkt: “ik heb nog nooit van schaapjesnoorderlicht gehoord”. De Aurora Borealis heeft de eigenaardige eigenschap dat je de aanwezigheid ervan kunt aflezen op je digitale camera: als je twijfelt tussen wolk of beginnend licht, maak er dan een foto van en als de wolk in kwestie groen uitslaat op je foto, dan is het dus het poollicht. Hiermee kun je heel goed het begin van aktiviteit zien en dus of het de moeite waard is om te blijven wachten op méér.

Rond 21.00 uur verhuist de hele bubs weer naar binnen maar rond 22.00 uur is er weer wat moois te zien. Wederom is het niet zo overrompelend als in de boekjes, maar Roeline en ik zijn toch best opgetogen, voor zover je opgetogen kunt tentoonspreiden als je met minus 8 graden plus windchillfactor minus 15 buiten staat. Roeline schiet weer enkele prachtige plaatjes, we mogen ècht niet klagen.