Een witte weg door een witte wereld

Gisteravond was het helder en dus besloten we om het waak-schema in te stellen, ofschoon de kans op Noorderlicht volgens de verwachtingen klein is. Roeline, Bob en John hebben al met hun camera’s en statieven proefgedraaid op het strand, zodat ze meteen van kiet kunnen als het werkelijk zover is. Ze hebben gekeken naar sluitertijden en diafragma-instellingen, en getest welk plekje op het bobbelige kiezelstrand het beste is om het statief op neer te poten. Of de overige huisgenoten zich eraan hebben gehouden kunnen we natuurlijk nooit met zekerheid zeggen, maar ik sta slaapdronken voor het raam van onze kamer om 03.00 uur, en Roeline neemt om 04.00 uur de honneurs waar. Onze vlijt ten spijt is er geen groene moer te zien… halverwege de nacht is de hemel alweer dichtgetrokken, zijn er geen sterren meer te zien en is de maan verworden tot een waterige bleekgele plek aan de hemel.

Vandaag staat in het teken van de cultuur. Eerst rijden we met de hele bubs naar een biologische geitenboerderij (Lofoten Gårdsysteri in Bøstad) die gerund wordt door twee Nederlanders die twaalf jaar geleden naar Noorwegen zijn verkast. Ze vertellen iets over hun bedrijf (af en toe zoeken ze naar woorden: ook onderling spreken ze alleen nog Noors en hun kinderen worden ook in het Noors opgevoed) en hoe zij helpen om middels nogal strikte veeteeltmethoden het Noorse geitenbestand vrij te krijgen van een bepaalde ziekte. Hiervoor krijgen ze ook subsidie. Deze kleine farm (140 geiten) produceert 110 ton geitenmelk per jaar waarvan 90 ton verkocht wordt; de overige 20 ton gebruiken Marielle en Hugo om hun eigen kaas te maken. Die is trouwens erg lekker; we krijgen allemaal een blokje te proeven.

Het bezoek is wel leuk maar niet enorm bijzonder. Ik vermoed dat dit meer een ons-helpt-ons-gebeuren is, temeer daar er in de schappen van het farmwinkeltje ook thee, kruiden en pesto staan van ene Judith – dat is, zo vertelt Frans later, een Nederlandse die ook naar Noorwegen is verhuisd, hier een grote kruidentuin runt en daar dus ook dingetjes uit verkoopt.

In Unstad, dáár gebeurt het hoor! We houden halt bij een strandje (uiteraard van begin tot eind bedekt door sneeuw) en zien daar tot ons afgrijzen dat twee surfers zich aan het gereed maken zijn om het water in te gaan. Het is onder nul!! Wat een bikkels!! Nou lopen ze niet bepaald in een bloemige Hawaii-broek maar zijn ze van top tot teen gehuld in een rubberen outfit, maar toch! Ik doe het ze niet na. Na enig getreuzel liggen ze dan in de branding van deze frisse surfspot (ik doop de locatie ter plekke om tot “Unstad, sørfing capital of the wørld”) maar het gaat niet bepaald van een leien plankje – het is natuurlijk goed mogelijk dat de vorsende blikken van 12 in sneeuwlaarzen, dikke jassen en mutsen gehulde toeristen niet erg meehelpen.

Op het terrein van het Vikingmuseum in Borg stuitte een boer in 1981 op wat glas- en keramiekscherven. Hem was al verteld dat hij op moest letten dus met de vondst ging hij naar de lokale archeoloog en uiteindelijk werd tijdens de opgravingen gedurende 1983-1989 duidelijk dat op deze plek een 83 meter lang Vikinghuis heeft gestaan, waarschijnlijk zelfs dat van een chieftain (een hoge ome – of høge øme natuurlijk, in deze contreien – in de rangorde der Vikingen). De plaats van de opgravingen is nu een beschermde plek, maar vijftig meter verderop heeft men een compleet Vikinghuis opgebouwd en ingericht. Men heeft het slim gedaan: alles wat er in het huis staat is een replica, dus je mag overal aan- en opzitten.

In het bijbehorende museum (een mooi gebouw met een glazen overkapping in de vorm van een omgekeerde scheepsromp) zijn de daadwerkelijke opgravingen te zien alsmede een film die ons – volgens de gids – wat inzicht in het leven van de Vikingen belooft, doch een zoetsappige vertelling van een jeugdliefde blijkt te zijn; een jeugdliefde in Vikingkleren, dat dan weer wel. Ik ben er vrij zeker van dat zèlfs het Walt Disney concern zijn schouders zou ophalen als iemand met deze pitch aan kwam zetten. En dan ben ik nog wel een biosganger die bijna alles dat los en vast zit op het gebied van liefdesverhalen met graagte tot zich neemt!

De cultuur was best leuk maar rechtvaardigt niet echt de hoeveelheid kilometers die we ervoor moesten rijden. Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat er op de weg nauwelijks een hand voor ogen te zien is: de hemel zit pot- en potdicht en alle ongetwijfeld praaaachtige vista’s die we onderweg passeren zijn gewoon niet zichtbaar. Uiteindelijk is het dus vooral een keuveldag: Roeline hoort Marijke in de auto uit over de motorreizen die zij en Frans organiseren in de zomer en ik babbel met John over muziek, vakanties en allerhande gezellige onderwerpen.

Eenmaal “thuis” wordt er weer hevig op de electronica gekeken hoe de kansen op Noorderlicht liggen, en het komt erop neer dat er vanavond héél véél activiteit is; als nou die verdomde bewolking een stapje opzij zou doen…