"Das macht kein Flaus aus!"

Awww, de stad weent – ongetwijfeld omdat ik haar verlaten moet! Na een paar prachtige zonnige en warme dagen miezert het vandaag volop. Na het ontbijt pak ik mijn koffer en check ik out; ik kan mijn bagage nog een paar uurtjes zonder problemen laten staan. Mijn eerste gang vandaag is naar de Potsdamer Platz. Daar staat een zogenaamde DDR-grenswacht die visumstempels in paspoorten zet. Omdat het plezier van het paspoortstempel van het Welshe stadje met de langste naam ter wereld in 2003 door mijn neus geboord werd vanwege een autokraak en daaropvolgende diefstal van het paspoort in kwestie, is het niet meer dan logisch dat ik recht heb op dit exemplaar. Dat, en natuurlijk het feit dat ik me de afgelopen week ondergedompeld heb in alle dingen Muurig en DDRrig.

Ik knoop een klein gesprekje aan met de meneer in kwestie. Hij hoort mijn Duits en zegt meteen: “Sie sind Holländerin, ne?” “Dayum” denk ik want bij voorkeur wil ik niet aan een accent herkend worden, maar ik kan niet anders dan het met hem eens zijn. Hij promoot het visumstempel met de voor de reputatie van Nederlanders enigszins bedenkelijke woorden: “Es kostet EUR 3,00 – das ist doch ein guter Preis für euch Holländer, nicht?” en wanneer ik ook dat beaam en hem vervolgens vraag of het geen problemen kan geven om een Witz in een officieel reisdocument te laten plaatsen, zegt hij dat half Nederland dit stempel al heeft en dat er geen problemen van kunnen komen omdat het een visum is voor een land dat toch niet meer bestaat (nou was dat eigenlijk precies mijn punt, maar goed). “Das macht kein Flaus aus!” zegt hij dan. Wat een grappenmaker; maar hij doet het leuk. Verkocht!

Het Filmmuseum vertelt over de geschiedenis van de Duitse film met een paar kleine uitstapjes naar Hollywood, daar waar Duitsers er succes hebben gehad. Niet alle namen zeggen me evenveel maar de collectie is geweldig; oude scripts, filmposters, vroege cameramodellen, storyboards, persoonlijke bezittingen van personen die besproken worden, filmkostuums van Marlene Dietrich en ook verschillende modellen op schaal van filmsets en cameraopstellingen. Eén van de leukste dingen vind ik persoonlijk een plakboekje van een fan uit ca. 1930 van een toen beroemde Duitse filmster. En dit wordt allemaal tentoongesteld in een fantastische layout. Ze kunnen er wat van hier!

Als ik het Filmmuseum uitstap is het opgehouden met miezeren. Hmm, kennelijk vindt de stad het dan toch weer niet zo erg dat ik vertrek. Maar toch wel fijn. Ik stap op de metro om me voor een fluks shoppingtripje naar de Kurfürstendamm te begeven en kom tegenover een vrouw te zitten die in haar Handy (zo heet je mobiel hier) Spaans spreekt. Voor zover ik het kan beoordelen spreekt ze het heel goed, maar wel met een zwaar Duits accent. Leuk hoor, Spaans met een Duits accent! Eerlijk gezegd kan ik waarschijnlijk juist daardoor het gesprek een klein beetje volgen. Het gaat in elk geval over recepten en eten. Ik moet denken aan de dame die Sylvain en ik ontmoetten tijdens onze vakantie in Canada. Onze gastvrouw in een B&B was ongeveer 40 jaar geleden met haar ouders naar Canada geëmigreerd en had vanaf toen vrijwel uitsluitend Engels gesproken om te integreren. De grap nu was dat ze vrijwel geen woord Duits meer kende maar nog steeds (na 40 jaar!!) een accent had zo vet als een Bratwurst.

Ik stiefel met een noodgang over de Ku-Damm, trakteer mezelf binnen een half uur op een nieuwe jeans en een nieuwe jazzpants, weer nog een tweetal opdringerige goededoelenverkopers af (de één wel vriendelijk, de volgende eigenlijk niet zo), en dan moet ik terug naar het hotel om mijn koffer op te halen. Tijd om weer naar de Heimat te treinen!