Paleis met een vleugje Bockwurst

Als werkneemster bij een rederij is het natuurlijk alleen maar passend dat ik ook eens een kijkje neem bij andere rederijen; vandaar dat ik me vandaag op het water bevind. Tenminste, voor 2½ uur. Ik kan met de trein naar Potsdam, een voorstad van Berlijn waar ik vandaag naartoe ga, of met de boot – en dat laatste lijkt me nou eens leuk. Oorspronkelijk was dit mijn plan voor afgelopen donderdag, maar omdat een boottochtje in de regen toch meestal een hoop aan charme verliest heb ik het op basis van de weersverwachtingen verschoven naar vandaag. Terwijl ik in Spandau op de kade zit te wachten tot de boot arriveert staar ik half wezenloos naar het vertrektijdenbord van Reederei Stern und Kreis – en merk dan op dat men deze route helemaal niet op donderdagen vaart. Wellicht had ik de weergoden toch in zekere zin op mijn hand afgelopen donderdag (hoewel ik daar ernstig aan twijfelde toen ik opgezadeld werd met die rozerode plastic boerka).

Onderweg zit ik heerlijk in het zonnetje. Omdat deze ‘cruise’ langs de stad gaat en niet erdoorheen, is er niet al te veel onderweg dat mijn onverdeelde aandacht vereist. Dus kan ik lekker een beetje lezen en – oh luxe! – mijn benen voor me uitstrekken. Wel verbaas ik me over de impuls die veel mensen aan de wal hebben om te zwaaien naar een boot die voorbij komt. En dan heb ik het niet over kinderen, welnee, dit is een voorstelling goedgekeurd voor alle leeftijden. Wat is dat toch? Zouden die mensen dat ook in het verkeer doen? Vanuit hun geparkeerde auto zwaaien naar een bus vol met mensen die over de plaatselijke rotonde rijdt?

In Park Sanssouci staan verschillen paleizen en wat andere 18e en 19e eeuwse bouwwerken. Uiteraard kan ik het als liefhebster van paleizen en landhuizen niet laten om één paleisje, het Schloss Sanssouci, te bezoeken. Een paleisJE want al te groot is het niet, en het is ook eens superschattig en vrij origineel ingericht. Heel licht, luchtig en vrolijk, met verschillende kamers in verschillende stijlen. Leuk! Een eindje achter het petit palais staat een piepklein snackkot waar ik kan kiezen uit de volgende tot de verbeelding sprekende maaltijden: Bratwurst mit Brötchen oder Kartoffelsalat, Bockwurst mit Brötchen oder Kartoffelsalat, Berliner Boulette (keine Ahnung wat dat is) mit Brötchen oder Kartoffelsalat of Schweineschnitzel mit Brötchen oder Kartoffelsalat. Na rijp beraad kies ik voor de Bockwurst mit Kartoffelsalat. De mosterd, één schijfje tomaat en één schijfje komkommer krijg ik er zomaar bij! Ze hadden aan het menu nog best ‘garni’ toe kunnen voegen…

Na mijn voedzame maal en het bezoek aan het Schloss dool ik nog een paar uurtjes door het park, fotografeer wat mooie bomen en lees nog lekker wat in mijn boek (zonder jas! op een bankje in de zon! heerlijk!). Dan wandel ik terug naar het centrum van Potsdam, op zoek naar een restaurantje dat ik op internet had gevonden. Helaas is het zonder opgaaf van redenen gesloten dus moet ik op zoek naar iets anders. Nou wil het geval dat ik me in het Holländisches Viertel van Potsdam bevind en ik tegen een eetcafé aanloop dat “Poffertjes & Pannekoeken” heet. Tja… dan gaat de Heimat toch opspelen natuurlijk. Gezeten aan een pannenkoek met spek, appel en rozijnen mag ik concluderen dat dit een Nederlandse pannenkoek op zijn Duits is: geen stroop en poedersuiker op tafel, ongewelde rozijnen die koud over de gebakken pannenkoek zijn gestrooid en als klap op de vuurpijl een toef salade met wat komkommer en worteljulienne erbovenop… zo kan het gebeuren dat enkele happen van mijn hartig/zoete pannenkoek smaken naar friszure dressing.

In de trein terug naar Berlijn word ik tweemaal aangesproken door mensen over de patches op mijn citybag. Ben ik daar echt allemaal geweest? Wiens idee het ooit is geweest weet ik niet meer (al veronderstel ik dat het Sylvains idee was – die is doorgaans wat origineler qua denkstramien dan ik) maar het was in elk geval een super idee: deze tassen zijn altijd goed voor een praatje, en het is steeds weer een leuke sport om op vakanties een patch te vinden.