Wilde zwijnen en blote mevrouwen

Omdat het gisteren met bios en verslagje schrijven nogal laat werd en ik pas om 01.30 uur het licht uitdeed heb ik mijn wekker gezet op een luxe 08.30 uur. Toch jammer als je dan om 07.00 uur wakker wordt gegromd, geknerpt en getrild door de sloopploeg die de buurflat aan het afbreken is. Tja, das hatte ich natürlich nicht gewusst toen ik het hotel boekte. Uit stil protest (net als die middelvingerdemonstrant uit de metro gisteren) blijf ik toch liggen tot half negen en volgens mij zak ik nog hier en daar een keertje in slaap zo tussendoor.

Mijn eerste stop vandaag is het Museum für Fotografie / Helmut Newton Foundation. Ik heb nog nooit van de goede man gehoord maar ik ben altijd in voor mooie fotografie. Op twee verdiepingen in het voormalige casino van het Offizierscorps der Landwehr-Inspektion Berlin – een prachtig gebouw uit 1909 – is een enorme tentoonstelling van zijn werk alsmede de persoonlijke bezittingen van de man te zien. Het blijkt dat deze Duits/Australische fotograaf zich toelegde op erotische fotografie van het vrouwelijk naakt… nadat ik tientallen droomfiguurtjes aan mijn ogen voorbij heb laten trekken ben ik me er weer pijnlijk van bewust dat het verorberen van mijn gebruikelijke hoeveelheden koek en snoep, gecombineerd met het zomerrooster van de sportschool, géén goed idee was. Ik ben weer geheel gemotiveerd om de balans recht te trekken! Op de derde verdieping van het gebouw is de tentoonstelling ‘Das Koloniale Auge’ waar portretten uit India uit de tweede helft van de 19e eeuw te bewonderen zijn. Deze spreken me echter niet zo aan dus hier ben ik snel doorheen.

Toen ik vorige week thuis de weersverwachting voor Berlijn bekeek zagen alle dagen er rooskleurig uit: alles droog en vrij hoge temperaturen. Helaas zijn de verwachtingen bijgesteld en het ziet ernaar uit dat ik de komende dagen nog wel wat regendruppels zal gaan voelen. Vandaag echter wordt zon en warmte verwacht dus het lijkt me een prima dagje om door de Tiergarten te stiefelen. De Tiergarten is een enorm park (200 ha) in het hart van Berlijn, een oase van groen, water en rust, dat vreemd genoeg doorkruist wordt door de drukste wegen van de stad; daardoor zijn de grotestadsgeluiden nooit al te ver weg. In het park bevindt zich ook daadwerkelijk een dierentuin maar daarin heb ik geen interesse. De Tiergarten werd ooit aangelegd als jachtgrond voor de Duitse Keurvorsten (Kurfürsten) en dat is nog terug te zien in enkele beeldhouwwerken die er staan: dramatische en theatrale voorstellingen van het doden van everzwijn, vos en buffel. Echt van die beeldengroepen waar je zo lekker van opknapt.

Er zijn in het park ook de echt klassieke beeldhouwwerken te vinden zoals bijvoorbeeld van Goethe, die ernstig op mij neerkijkt met een perkamentrol in zijn hand, terwijl hij bezongen wordt door een dame met een harpje in de hand. Prachtig vind ik die gebeeldhouwde golvende gewaden altijd die dat soort dames aanhebben.

Beelden als deze staan in schril contrast met het monument dat is neergezet voor de door de Nazi’s vermoorde homo’s en lesbiennes – dat is namelijk een soort vierkante antracietkleurige bunker met een kijkgat erin. Als je door dat gat naar binnen kijkt zie je een film die zoenende homo’s en lesbo’s toont. Ik juich het monument zelf toe maar begrijp niet goed waarom er is gekozen voor deze vorm; op het bijbehorende informatiebord wordt daar ook niet op ingegaan. Ik probeer nog iets te verzinnen van “noodgedwongen in de kast blijven” maar volgens mij kent het Duits die uitdrukking niet, dus dat snijdt ook geen hout. In elk geval hebben onze Oosterburen iets goedgemaakt sinds die donkere dagen want Berlijn is dé place to be als je gay bent. Ik zie gays & lezzies omarmd lopen, elkaar op straat kussen en omhelzen, en niemand die ervan opkijkt. Een lichtend voorbeeld lijkt me.

Nog vol van de indrukken die ik bij Helmut Newton heb opgedaan eet ik in het park een lichte lunch en loop daarbij spijtig aan de lekkere Duitse taarten in het buffet voorbij. Als ik wat ansichtkaarten koop hoor ik van de verkoopster van de souvenirshop dat Nederlanders altijd de leukste klanten zijn. Altijd vrolijk, altijd vriendelijk, nooit gehaast. En ze weet ook nog dat Holland feitelijk niet gelijk staat aan Nederland en onderwijst meteen haar collega achter de balie.

Na de lunch zet ik mijn wandeling door Tiergarten voort en kom daarbij ook langs de bijna 67 meter hoge Siegessäule: het monument dat werd opgericht om de overwinningen in verschillende oorlogen te gedenken. Het bronzen vrouwenfiguur staat midden op een enorm verkeersplein en torent daar boven alles uit. Ik vind het wel gaaf eigenlijk; ik houd er wel van als een stad echt specifieke herkenningspunten heeft.

Al met al heb ik er nu wel zo’n 6 à 7 kilometer wandelen opzitten denk ik… een mooie basis om een lesje zumba op los te laten lijkt me. Van te voren heb ik een sportschool gevonden waar ik gewoon een losse les kan doen maar daarvoor moet ik wel een flink stuk naar naar het zuiden van de stad. Even snel terug naar het hotel om mijn sportspullen te pakken en dan meteen weer op pad. Ik weet al als ik vertrek dat àls ik het haal, het op het nippertje zal zijn. Wat heet: na tram, metro, overstappen metro, een stuk lopen (en ook nog zoeken want ik ben hier nooit geweest) kom ik tien minuten te laat de les binnenvallen. Altijd prima natuurlijk als je als wildvreemde een volle zaal binnenstapt. Achteraf gezien was het maar goed dat ik al dat renwerk moest doen want van deze zumbales word ik niet moe… in combinatie met het haasten op de heenweg heb ik nog iets van een workout gehad. Het tempo ligt laag en het niveau van de deelneemsters is ook niet erg hoog. Twee keer meedoen en ik dans iedereen eruit denk ik. Als Ashkan hier zijn zumbales zou geven zou er een collectieve hartverzakking van komen! Ach, ik zal later dit tripje vast nog wel aan dit triomfantelijke gevoel terugdenken als ik huilend van ellende uit de moderne les kom.