"Hiken" is niet echt het juiste woord...

Goed geslapen en op ons gemak opgestaan… nu is het tijd om weer een beetje aktief te worden. We gaan ons wagen aan de Kalalau Trail! Het noordwesten van Kaua’i is dermate rotsachtig dat de snelweg (en dat is toch wel een luxe term voor het slingerende tweebaansweggetje met de talrijke one lane bridges) op een zeker punt gewoon ophoudt te bestaan.

We hebben in Hawaii vele bruggetjes bereden maar aan tunnels doen ze hier niet – ik zou niet weten waarom niet. Waar de snelweg ophoudt begint de Kalalau Trail: een wandeling die na 11 mijl / 17,6 km (enkele reis!) uitkomt in de geïsoleerde Kalalau Valley. Nou zijn wij geen top hikers (en al zeker geen kampeerders die met tent en bijbehorende woninginrichting op de rug gesnoerd op pad gaan) dus waren we al niet van plan om de hele trail te doen, maar van alle kanten wordt ons aangeraden om er toch wel een day hike van te maken, dus gewapend met wat flessen water, nootjes en repen voor de onderwegse trek gaan we op pad nadat we de auto gebermparkeerd hebben aan het einde van de snelweg.

Wat we bij onze Alaskaanse berentrip gehoord hebben, hebben we ook bij de dolfijnenzwemtrip gehoord en horen we nu ook weer verkondigen, maar neen, deze ervaring was niet levensveranderend – na terugkeer voelen we ons (behalve wat stijfjes in de kuiten en knieën) niet anders dan voorheen. Dat gezegd hebbende is het wèl een schitterende wandeling waar we al met al 6 uur lang mee zoet zijn. We gaan op pad met het idee dat we proberen om tot de Hanakāpi’ai Falls te komen: dat is het 4 mijlspunt van de trail. De eerste twee mijl leiden over een steil en bonkig bergpad, met zo af en toe een schitterend uitzicht op de oceaan, tussen de palmbomen door, naar een prachtig strandje (Hanakāpi’ai Beach) waar de golven met een ongelooflijke kracht op de kust slaan. Vlak voor de kust is kennelijk een soort richel in de bodem waardoor de golven een beetje opgestuwd worden en er wordt dan ook ten zeerste afgeraden om te gaan zwemmen want het is hier levensgevaarlijk. Hoe echt èn hoe aktueel het is weet ik niet maar er hangt een handgebeiteld bordje bij het strand dat zegt (ik parafraseer hier enigszins) dat er altijd eigenwijze eikels zijn die het toch proberen… en dat een stuk of 80 dat al met de dood hebben moeten bekopen.

Nadat we even van het maritiem natuurgeweld hebben genoten gaat de tocht verder, richting de waterval. En was het eerste deel van de trail al pittig: dit is het echte werk hoor. Whoa, wat een pad – of liever, wat een gebrek aan pad op veel plaatsen! We klimmen, dalen, klauteren over rotsen, limbo’en onder laaghangende takken en boomstammen door, steken meermaals al hoppend van steen naar steen de rivier over… en dan is het nog tweerichtingsverkeer óók want dit is geen looptrail maar óf heen óf terug. Het is werkelijk fantastisch. Sylvain hanteert het spare ribs principe – zo min mogelijk vingers vuil maken – en blijft zo veel mogelijk rechtop lopen, maar ik heb al jaren Stretch en Dans les van Mignon die mij het danswerk op de vloer heeft bijgebracht èn de liefde daarvoor: met enige regelmaat laat ik me dus gewoon voorover vallen met twee opengesperde handen vooruit en klauter ik met handen en voeten over de rotsblokken.

Als we in de buurt van de waterval komen verzekeren mensen ons dat deze ruige tocht absoluut de moeite waard is en dat blijkt geen overdreven bewering. Een schitterende rotswand van zo’n 30 meter hoog waar het water van af klettert in een bassin, vanwaar het rustigjes aan wegloopt in het riviertje dat we onderweg enkele malen hebben overgestoken. Prachtig, prachtig. En als toetje vliegen er ook enkele vogels met een bijzondere, lange staart rond die we eerder bij Kilauea Point als endangered aangemerkt hebben zien staan.

We blijven maar kort want de afgelegde 4 mijl moeten ook weer teruggestiefeld worden en we willen absoluut geen centimeter van deze trail in het halfduister, laat staan het donker afleggen: daar zou je zomaar eens niet levend uit kunnen komen als je een keertje misstapt. Gelukkig hebben we best een pittig tempo en zijn we ruim op tijd terug bij de auto. Een heuse high five hebben we dan wel verdiend! En even later vanaf het balkon van ons supergave appartement zien we weer een schitterende zonsondergang.