"Fucking heeeeeeellllll!"

Is het nou eigenlijk wel vakantie als je vrijwel elke dag om 06.00 uur opstaat?! Natuurlijk wel, wel als je daarna niet hoeft te werken maar een leuke activiteit gaat doen. Zoals vandaag. Na de lange wandeldag op de vulkaan gisteren (weer pittig de benen verbrand ondanks smeerpraktijken, grrrr. Ik zie er echt niet uit, ben vlekkerig over mijn hele lijf van de verschillende verbrandingen die ik deze vakantie heb opgedaan) gaan we vandaag de lucht in. Nou ja, een beetje dan: we gaan zipline-nen!

Ik ben dol op de lucht en het gevoel te vliegen. Dat heeft zich, afgezien van de nodige vliegvakanties natuurlijk, inmiddels vertaald in een parachutesprong, een ballonvaart, een parapente en een parasail. Vandaag gaan we dus in een harnas aan een kabel hangen en dan van de ene berghelling – over een rivier – naar de andere berghelling roetsjen. Dat lijkt me nou eens gaaf! Er zijn verschillende toko’s die dit doen (sowieso is het aanbod van aktiviteiten op deze eilanden een opeenhoping van bedrijfjes die hetzelfde aanbieden, al dan niet op dezelfde locatie… tja, goed voorbeeld doet goed volgen, vooral als er mee te verdienen valt natuurlijk!), maar het kan uiteraard niet anders dan dat ik diegene uitkies die het hoogst boven de waterval zwiert! Sylvain doet dapper mee, al is hij geen fan van grote hoogten.

De pret vindt plaats bij Akaka Falls, een 80 meter hoge waterval. Voordat we daar zijn doen we eerst een viertal test-zips. De eerste is kort en laag bij de grond en leert ons afzetten en neerkomen, de tweede leert ons sturen. Bij de derde zip, dwars door een bananenplantage, kunnen we eens lekker met de beentjes bungelen en “kijk mam, zonder handen!” doen – al ben ik volgens mij de enige die daar gehoor aan geeft… de overige 5 zippers houden netjes/angstvallig* (*doorhalen wat niet van toepassing is) het harnas vast op weg naar de overkant. In elk geval ben ik bij de start van de vierde zip door één van de dames uit het andere groepje opeens gebombardeerd tot “our fearless leader”. Asjemenou. En dan is daar de laatste en langste zip. Bijna een kilometer lang is de kabel, en om op te stappen moet er eerst een houten bouwwerk met een stuk of 56 treden beklommen worden… we beginnen dus al een stuk hoger in de lucht!

Ze hebben het handig gedaan, zodat de angstigen onder ons niet direkt ontmoedigd worden: je kunt niet zien vanaf de ‘aanrijgplek’ hoe diep de vallei is waar je overheen gaat. Eerst ga je een bosachtig stukje door en dán openbaart zich de waterval en daarmee dus de enorme hoogte van de zipline aan je. Sylvain gaat als eerste en we kunnen precies horen wanneer hij dat punt bereikt: een krachtig “fucking hell!!!” weerklinkt tussen de bergwanden. Een van de andere dames zucht opgelucht: “oh, als hij het al gezegd heeft hoef ik me niet meer in te houden straks!” De zip-guide (of ambassador of fun volgens de chauffeur) lacht en spreekt ons bemoedigend toe: “we as guides are the only ones that cannot use the F-word. You guys just let ‘em fly as much as you like!” Hahaha.

Als aandenken krijgen we een waterfles met het logo van de zip-toko erop mee naar huis. Het was weer een superbelevenis, en wat mij betreft veeeeeel te kort. Ik zou dit een hele dag lang kunnen doen. Zou je hier ook ‘op kunnen gaan’ zodat je wekelijks kunt gaan zippen als sport?
De middag vullen we met wat souvenir-inkopen in Hilo, en ’s avonds eten we superlekker in Volcano Village. De laatste nacht op The Big Island, morgen naar Kaua’i!